Irving Penn : Devrimci Moda Fotoğrafçılığı

Irving Penn’in zamansız derinliği, eserlerinin sadeliğiyle tanımlanır; sadece eldeki konuya odaklanmak.

Penn’in siyah beyaz fotoğrafları, 1950’lerin Paris’ine ait saten gece eldivenlerinin kurallarını yeniden yazdı ve ticari fotoğrafı güçlü bir görsel kelime hazinesine dönüştürdü. Zarif, Balenciaga giyen modeller merceğinden Roma mermeri kopyalarına dönüştürülür. Kendi fotoğraflarını “güzellikler” olarak tanımlayan Penn, sadece moda endüstrisini değil, aynı zamanda güzel sanatlar fotoğrafçılığı dünyasını da “kutsadı”: atılan sigaraları ve çürüyen çiçekleri bile sofistike ve etkili görüntülere dönüştürdü.

Sanal Sergi sizi moda fotoğrafını başarılı bir şekilde akredite bir yüksek sanat biçimine dönüştüren Amerikalı sanatçı hakkında on gerçeği keşfetmeye davet ediyor.

Irving Penn, hem ticari hem de güzel sanat çalışmaları ile tanınan Amerikalı bir fotoğrafçıydı. Hem geniş format hem de 35 mm kameralar kullanarak, ünlülerin göz alıcı görüntülerinin yanı sıra lensini düzenli olarak sokak kalıntıları, hayvan kafatasları ve çiçekler üzerine çevirdi.

Bir keresinde, “Kuzey gökyüzünden bir stüdyoya düşen, onu diğer ışıklandırmaların ötesine geçiren bir tatlılık ve kararlılık olduğu hissini birçok insanla paylaşıyorum,” diye düşündü bir zamanlar. “O kadar etkileyici bir netlik ışığı ki, tesadüfen böyle bir ışıkta yatan basit bir nesne bile içsel bir parıltıya, neredeyse bir şehvet almaya.”

16 Haziran 1917’de Plainfield, NJ’de doğdu. 1938’de New York’a taşınmadan önce Philadelphia’daki Pennsylvania Museum School of Industrial Art’ta Alexey Brodovitch‘ten sanat ve tasarım okudu. Penn, New York’ta Harper’s Bazaar dergisinde Brodovitch’in asistanı olarak ressam ve illüstratör olarak çalıştı. Bu sıralarda, yeni satın aldığı Rolliflex fotoğraf makinesiyle siyah beyaz fotoğraflar çekmeye başladı. 1943’te, Vogue dergisinin yöneticisi Alexander Liberman, Penn’i yayın için tasarımcı olarak işe aldı ve aynı zamanda onu moda fotoğrafçılığı alanında kariyer yapmaya teşvik etti. 1950’lerin başlarında sanatçı, sektörde önemli bir fotoğrafçı olarak kendini kanıtladı.

Özellikle Penn’in eşi, sanatçı Lisa Fonssagrives-Penn’e dönen İsveçli modeldi. Sanatçı, mirasını tanıtmak için kurulan kar amacı gütmeyen Irving Penn Foundation’ı 2005 yılında kurdu. 7 Ekim 2009’da New York, NY’de 92 yaşında hayata gözlerini yumdu. Büyük retrospektifi “Irving Penn: Centennial” 2017’de New York Metropolitan Sanat Müzesi’nde sanatçının 100. doğum tarihinin anısına açıldı. Çalışmaları Chicago Sanat Enstitüsü, Washington DC’deki Smithsonian Amerikan Sanatı Müzesi ve Londra’daki Victoria ve Albert Müzesi koleksiyonlarında yer alıyor.

Bir fotoğrafçı olarak özlediğim şey, fotoğrafçıların çalışmalarını geçmişin heykeltıraşları ve ressamlarının çalışmalarına bağlayacak biri.

Irving Penn

Çizim ve Tipografi

Penn’in Vogue’daki yakın işbirlikçisi Alexander Liberman, “Penn bir grafik fotoğrafçısı.” “Çiziyor ve çizimlerinden … bir bakıma iki boyutlu bir vizyon çıkıyor. Pratikte tipografik bir vizyon. Büyütülmüş bir mektup, bir Penn portresine büyük benzerlik gösterir. Ancak, yazdırdığı sayfada ve dergide öne çıkar. ” Basılan sayfadan ilham alan Penn sıklıkla formları düzleştirdi, kontrastları yükseltti, renk paletini kısıtladı ve net hatları vurguladı. Her şeyden önce fotoğrafları, hazırlayıcı eskizlerinin katı bir çizgi ekonomisi yoluyla bir konunun özünü çıkarma kapasitesini benimsedi.

Günlük Nesneler / Heykel

Penn, “Bir resimde ihtiyaç duyduğum basitleştirme. . . gerçekten daha çok eski resim ve eski heykel ile ilgili. ” Penn, gündelik nesneleri fotoğrafladığında, onlara genellikle anıtsallaştırılmış, heykelsi bir varlık sunarak, onların dünyevi varoluşlarını aşmalarına izin verdi. Yakın kırpma ve kameranın aşağıdan yukarıya doğru eğimi sayesinde, su bardakları büyük ölçekli Minimalist heykeller veya kristal gökdelenler kadar yükseliyor. Penn ayrıca yiyecekleri totemik konfigürasyonlarda düzenledi ve açılmamış tomurcukları fotoğrafladı, metalik parlaklıklarının yapaylığından ve organik doğalarını bozmak için tuhaf, neredeyse bilim kurgu geometrilerinden memnun kaldı.

Miyake / Mimarlık ve Dans

Moda tasarımcısı Issey Miyake, Penn ile sürdürdüğü işbirliğini “sessiz anlayışa” dayalı bir işbirliği olarak nitelendirdi. Penn sezgisel olarak Miyake’nin tasarımlarının soyut formları vücudun şehvetli eğrileri üzerinde ayrıcalıklı kılmak için benzersiz olduğunu anladı. Bu nedenle fotoğrafları, kıyafetlerin mimari geometrisine odaklandı. Bu, giysilere antik zigguratların ve devasa sfenkslerin ihtişamını, zamansızlığını ve gizemini verirken, aynı zamanda önde gelen mimarları Arata Isozaki ve Tadao Ando’nun Miyake’nin ilham verici ekibine ait olduğu modern Japon mimarisine işaret ediyordu. Penn, Miyake’nin arkitektonik formlarını canlandırmak için sık sık dansı, dövüş sanatlarını ve Noh tiyatrosunu anımsatan pozlar seçti – fotoğrafçılığını besleyen koreografik sanat formları.

Boyama

Penn, “Sanatla besleniyorum,” dedi. Resim, özellikle ikonografisine yön verdi. Örneğin, modellerinin pozu Rönesans resmine atıfta bulunurken, geometrik şekillerden oluşan düzenlemesi Rus Süprematizmine bir selam verdi. Resme diğer atıflar, Penn’in kadınsı bir yüze kalın bir impasto olarak ruju fotoğrafladığı ve Neo-Ekspresyonizmin onu yeniden canlandırdığı anda, erkeksi dışavurumunun Soyut Dışavurumcu jestini boşa çıkardığı zamanki gibi, alaycı bir sanat görüşüne işaret ediyor.

Gerçeküstücülük

Penn, “Bir fotoğrafçı olarak, gerçek dünyanın gerçekçiliği benim için neredeyse dayanılmaz bir şey” dedi. Sürrealizm sonuç olarak fotoğraflarının çoğunu bilgilendirdi. Sürrealistler gibi, o da yüksek moda dergilerinin mükemmeliyetçiliğine aykırı çarpıcı, sıra dışı görüntüler yaratmak için uzun bir çekim sırasında peynirin beklenmedik erimesi gibi tesadüfi olaylardan yararlandı. Özellikle yemek fotoğrafları, içgüdüsel bir tepkiyi tetikleyerek uyumsuz yan yana diziler sergiliyor. Saldırganlığın yanı sıra bir baslık ve biçimsizlik duygusu, Penn’in George Bataille önderliğindeki muhalif Sürrealizm dalının farkında olduğunu düşündüren bu görüntülerin çoğunu etkiliyor.

Fotoğrafçılık

Penn, “Ben de her zaman kameraya hayran kaldım,” dedi. “Kısmen Stradivarius, kısmen neşter olduğu enstrüman için tanıyorum.” Bir faydacı araç ve lirik, sanatsal bir araç olarak kameranın ikili statüsü üzerine yaşam boyu süren meditasyonunun bir sonucu olarak, Penn’in resimlerinin çoğu fotoğraf ortamının kendisini araştırıyor. Örneğin gözler ve diğer merceksi varlıklar, eserlerinde sıklıkla görülür. Bu odaklar bakışları geri döndürür, kameranın gözü için bir stand görevi görür veya fotoğrafçının bir aparatın “içinden bakma” eylemine paraleldir – dergilerin anlamsız okumalarına karşı çıkan sürükleyici bir kendi kendine yansıtma.