Gerçekte Kaç Megapiksele İhtiyacınız Var?

2000’lerin başında kamera çözünürlüğü, en büyük ve en iyiye doğru bir uzay yarışıydı. Nikon, 36 megapiksellik çağı tanımlayan D800’ün piyasaya sürülmesiyle birlikte, çözünürlük sıkıntılarına dönüşen sonun başlangıcını başlattı.

Nikon’un Z9‘u 46 megapikselde zar zor artırılıyor, ancak Leica’nın 60 megapiksel M11’i piyasaya sürmesi ve Fuji’nin 102 megapiksel GFX100S ile ilerlemesi, yenilenmiş bir şarjın zirvesine çıkıyor.

Ancak bir fotoğrafçının gerçekte kaç piksele ihtiyacı var?

Fotoğrafta Çözünürlüğün Rolü

Analog kameralarla çalışmak, nüanslı bir çözünürlük duygusuyla sonuçlandı: herkes aynı boş tuvalle başladı ve – tabiri caizse – fiziksel olarak mümkün olduğu kadar ayrıntılı çizim yapabilirdi. Pratikte bu, elde etmek isteyebileceğiniz belirli bir “görünüm”ün (örneğin Ektachrome yerine Velvia tercihi) yanında yer alan teknik hususlara (örneğin gren derecesi veya film hızı) dayalı olarak kullanılacak filmin dikkatli seçilmesi anlamına geliyordu. Siyah ve beyaz ile kendi karanlık odanızda biraz daha fazla serbestliğe sahip olsanız da, bu sonuçları üreten kimyasal sihirbazlık uzmanlara bırakıldı.

Dijitale geçiş fotoğrafçı, kamera ve görüntü arasındaki ilişkiyi değiştirdi. Fotonlar fotonlardır ve görüntü sensörü onları basitçe sayar: İster kamerada ister resim düzenleme yazılımınızda olsun, olaydan sonra olan post prodüksiyondur. Doğuştan gelen bu renk ve kontrast anlayışı, özellikle kamera ürettikleri film şirketlerinde hâlâ geçerliliğini koruyordu.

Kodak’ın ölümü, Fuji’nin bu alandaki tek mantoyu üstlendiği anlamına geliyordu; bu, bir dizi film simülasyon moduyla zorlamaktan mutluluk duyduğu bir şeydi. Bu, özellikle işlem gücü ve bellek depolamanın yüksek olduğu durumlarda (diğer adıyla “JPEG çekmeli miyim?”) önemliydi, ancak akıllı telefonların ve özellikle de görüntü filtrelerinin yaygınlaşması, tek dokunuşla deney yapılması beklentisine yol açtı (ki bu açıkçası, önceki sorunun cevabı “hayır”).

Fiziksel ortamın (film) fiziksel çıktıdan (baskı) ayrılması, doğal olarak bir görüntünün (veya sensörün) gerçekte hangi çözünürlükte olması gerektiğini bilme ihtiyacına yol açmıştır ve bu soruyu anlamanın başlangıç ​​noktası, bitmiş ürününüzün ne olduğuna karar vermektir. olacak. Bu kritiktir çünkü nihayetinde gerçek bir fiziksel baskı, gerçek bir fiziksel gözle nasıl algılandığını büyük ölçüde kontrol eden bir dizi kılavuz parametreye sahiptir.

Bu parametreler, fotoğraf kitabı , akrilik, dergi kapağı veya reklam panosu yazdırmak için çekim yapıp yapmadığınıza bağlı olarak değişir . Boyut, baskı ortamı ve baskı tekniklerindeki çeşitlilik – ve evet, çözünürlük – nihai ürünü sunmak için birleşir.

Basılı Fotoğraflar için Çözünürlüğü Hesaplama

Bazı açılardan, çözüm sorusunun yanıtı aldatıcı bir şekilde basittir: Görmeniz gereken sayıda piksel. Bununla birlikte, “görmeniz gerektiği kadar çok”u ortaya çıkarmak için bazı sayıları gerçekten sağlamanın daha karmaşık bir zemini vardır.

Bu anlayışın başlangıç ​​noktası, insan gözünden ve fiziksel bir baskıdan bahsettiğimizi, yani görüntünün görüleceği uzaklık hakkında temel bir kavrama sahip olmak anlamına geldiğini hatırlamaktır. Bir reklam panosu veya fotoğraf kitabı için mi yazdırıyorsunuz? Ne kadar yakınsanız, görüntünün o kadar küçük olması gerekir veya tersine, görüntü ne kadar büyükse, o kadar uzak olabilirsiniz. Bu bariz bir nokta, ancak görüş mesafesini düşünmek için ne sıklıkla duraklıyorsunuz?

Genel bir kural olarak, görüntünün köşegeni, izleme mesafesinin yaklaşık yarısı ila üçte ikisi kadar olmalıdır. Belki de daha yararlı olarak, izleme mesafesi görüntünün köşegeninin 1,5 ila 2 katı olmalıdır. Bir A4 baskı üretirseniz, görüntünün köşegeni yaklaşık 14 inçtir ve bu, galerilerde oldukça yaygın görünen 28 inçlik bir izleme mesafesine veya yaklaşık 2,5 fit’e eşittir.

Tabii ki, bu denklemin (görüntü boyutu) yalnızca yarısıdır ve size kaç piksele ihtiyacınız olduğunu söylemez. İkinci yarı, gereken inç başına piksel (PPI) dikkate alınır; Belirtilen izleme mesafesi için sürekli bir ton görmek için gözü kandırmak için kaç piksel kullanılmalıdır? Bu durumda hayatın, evrenin ve her şeyin bir cevabı vardır. 3438 veya daha spesifik olarak 3438/izleme mesafesi (inç olarak).

3438, PPI Hesaplamak için Sihirli Sayıdır

Yukarıdaki örneğimizi alarak: 3438/28=122 PPI. Şaşırtıcı derecede düşük 1500×1000 veya 1,5 megapiksele eşit olan A4 baskımız için. Diğer iki yaygın Edge vakası var. 6×4 ile yaklaşık 12 inç uzaklıktan görüntüleyebilirsiniz, bu da 286 PPI’e yol açar ve bu nedenle 300 ppi’de yazdırmak için genel öneri (ve 2 megapiksel görüntü gerektirir). 4 fit öteden bakılan bir A1 tuval için, PPI, minimum 4 megapiksel görüntü boyutuyla tam olarak 72 olacaktır.

Sayıların arkasındaki bilim, insan gözünün görme keskinliğine dayanmaktadır. Sağlığı iyi olan biri için, gözün çözünürlüğü 1 yay dakikası (0.000290888 radyan) açıdır ve bazı lise trigonometrisinden sonra bize aşağıdaki genel formülü verir:

PPI = 3438 / İzleme Mesafesi (inç olarak)

Metrik sistemde görüş mesafesini hesaplamak isterseniz, sihirli sayı 8595’tir.

PPI = 8595 / Görüş Mesafesi (santimetre olarak)

Bu iki adımlı sürece bağlı kalırsanız – görüş mesafesini tahmin edin ve gerekli PPI’yı hesaplayın – o zaman istediğiniz sonuçları elde etmek için gereken çözünürlük hakkında iyi bir fikre sahip olacaksınız.

Daha Fazla Çözünürlüğe İhtiyacımız Var mı?

Yukarıdaki hesaplamalarda şaşırtıcı olan şey, aslında gerçekte ne kadar az çözünürlüğe ihtiyacınız olduğudur; 23,39×33,11 inç (59,4×84,1 cm) boyutundaki A1 tuvalini istiyorsanız, 4 megapiksel görüntüler çekmeniz yeterlidir. Bu sayının bariz sonucu, daha düşük bir çözünürlükte (belki 6 megapiksel) çekim yapmanız gerektiğidir, ancak bunu yalnızca JPEG’ler için yapabilirsiniz (Nikon kameralar uzun süredir FX veya DX modlarını seçmenize izin veriyor, ancak bu daha sonra etkili odaklamayı değiştiriyor).

Ancak, çözünürlük iki temel nedenden dolayı önemlidir. İlk olarak, iş akışınızda enlem sağlar. Örneğin, görüntünüz biraz eğikse, düzeltme işlemi kırpmayı gerektirir, bu da kaçınılmaz olarak piksellerin kaybolması anlamına gelir.

Belki daha da önemlisi, üretim sonrası iş akışının bir parçası olarak kendi başına kırpma seçeneğiniz vardır  . Fotoğrafçılar bunu her zaman yapmışlardır, ancak yüksek çözünürlüklü sensörlerin ortaya çıkışı, sonuçta yazdırılan çıktıdan hiçbir ayrıntıyı kaybetmediğiniz anlamına gelir. Ne kadar çok piksele sahipseniz, yaratıcı çıktınızda veya aslında birden çok gerçekleştirmede nasıl kırpacağınız konusunda o kadar fazla seçeneğiniz olur.

İkinci nokta, dijital çağda daha geçerli ve belki de bunun bir sonucu. İnsanlar   daha fazla ayrıntı görmek istiyor . “Sıkıştırıp yakınlaştırmaya” alışkın olduğumuz bir çağda, bana 1977’deki ünlü Ten’in Gücü filmini hatırlatan bir şekilde daha fazla görmek için bu görünürdeki sonsuz yakınlaştırma yeteneğini kullanma arzusu var gibi görünüyor .

Analog fotoğraf dünyasında, bu belki de en iyi   mimari ve manzaraların inanılmaz ayrıntılı görüntüleriyle ünlü Alman fotoğrafçı Andreas Gursky‘nin çalışmasıyla gösterilmiştir. Ve inanılmaz derecede pahalı fotoğraflar satmak için de…  Rhein II, 2014’te 4.338.500 dolara gitti.

Akrilik arkasına monte edilmiş 143×73 inç (3,6×1,9m) kromojenik baskı olarak üretildiğinden düz, hatta sıkıcı görünüyor. Yine de mesele bu değil; Gursky, “hiper-gerçek” imajın peşinden gitti ve bu anlamda, ne kadar kapsamlı olduğunu anlamak için muhtemelen onu etten görmeniz gerekiyor. Hiç şüphesiz duyularınızı bunaltmak için tasarlanmıştır (Gursky sürecini  The Guardian’a anlatıyor).

Dijital Fotoğraf Görüntüleme ve Megapiksel Savaşları

Fotoğrafçılar olarak piksel meraklıları olarak eleştirilebiliriz, ancak belki de bu, gigapanların büyümesine ve popülaritesine yansıyan doğuştan gelen bir arzudur. The Night Watch’ın 717 gigapiksellik fotoğrafının beğenilerinin yarattığı ilgiyi görmeniz yeterli. Aynı şekilde, Google Earth’ün başarısı da kısmen aynı hayranlıktan kaynaklanmaktadır. Fotoğraf alanında, Microsoft’un ZoomHub‘inin  açık kaynaklı halefi olan ZoomHub, yüksek çözünürlüklü görüntüleri sorunsuz bir şekilde yakınlaştırmak ve uzaklaştırmak için DeepZoom‘u kullanır.

Bu nedenle, bir dahaki sefere yüksek çözünürlüklü bir panorama oluşturduğunuzda veya 100 megapiksellik bir arkayla çekim yaptığınızda, çevrimiçi görüntülemek için bir ZoomHub görüntüsü oluşturmayı deneyin ve piksel gözetleyen iç benliğinizi (ve başkalarınınkini) şımartın. Bu hoşgörü, daha yüksek çözünürlüklü sensörler için bir arzuya da işaret edebilir.

Umarım Leica M11 yeni bir megapiksel uzay yarışının başlangıcı için bir işarettir…