Ben Paul Robinson, daha çok LUAP olarak bilinir ve resim, fotoğraf, baskı ve heykel alanlarında çalışan çok disiplinli bir sanatçıyım. Stüdyomda resim yapmadığım veya fotoğraf düzenlemediğim zamanlarda, kameram ve ana karakterim Pembe Ayı’nın kostümüyle dünyayı keşfediyorum. Sanatsal yolculuğum beni hareketli şehirlere ve dünyanın en uzak ve yaşanılmaz yerlerinden bazılarına götürdü.
Yarattığım iş, özellikle zihinsel sağlığımı iyileştirmek için devam eden kişisel gelişim yolculuğumdan çıkıyor. Ayrıca çevresel değişim ve izolasyon deneyimi gibi küresel konular da işimin temelini oluşturuyor.
Pembe Ayı bir köşede saklanmıyor ya da bir
şeylerden kaçmıyordu, gururlu ve güçlüydü.
2009 yılında, o zamanlar resimlerimde çokça resmettiğim ağaç fikrinin yalnızlık duygumu nasıl temsil ettiğini keşfetmek için terapistimle birlikte çalışıyordum. Çoğumuzun insanlarla dolu bir ormandaki izole ağaçlar gibi hissettiğini hissettim.
Pembe Ayı girin. Olumlu bir anı aramaya teşvik edildiğinde, çocukken annemin, babamın, benim ve erkek kardeşimin Polaroid baskısıyla ilişkili kaygısız, hassas duyguları hatırladım – 1980’lerin dev bir neon pembe ayı maskotu aramızda sabırsızca yerleşmişti. O fotoğrafın hatırası hala yüzümde bir gülümseme uyandırıyor ve beni sevgi ve güven dolu bir yere götürüyor. Kendi derimde rahatsız olduğumda, ayıya giderdim. Pembe Ayı bir köşede saklanmıyor ya da bir şeylerden kaçmıyordu, gururlu ve güçlüydü.
Pembe Ayı’dan yaptığım her çekim, insan boyutunda bir karakter kıyafeti giyen gerçek bir figürle koreografisini yapıyor. Bir post prodüksiyon düzenlemesinde ayıyı taklit etmek yerine, fotoğraf çalışmalarımı canlı olarak yakalamak, benim için nostalji ve romantizm duygusunu geliştiriyor. Bununla birlikte, bu taahhüt aynı zamanda fiziksel bir meydan okumadır, çünkü ağır ekipman almanın pratikliği – kostüm 20 kg (44 lbs) – tehlikeli değilse de genellikle zorlu olan sanatsal görevlerde.
En son yaptığım gezide, Pembe Ayı’nın yeni fotoğraf sanat eserlerini yaratmak için dünyanın en uzak ve ıssız manzaralarından birinde at sırtında 10 gün boyunca Moğolistan’ı dolaştım. Bu geziyi Megan Hine’nin (şimdi arkadaşım olarak adlandırmaktan mutluluk duyduğum) yardımıyla üç yıldır planlıyordum. Megan, dünyanın her yerindeki en zorlu ortamlarda keşif gezilerine liderlik etmiş bir İngiliz hayatta kalma uzmanıdır – gerçek hayattaki bir aksiyon kahramanı. Başlangıçta 2020’de Moğolistan’a gitmeyi planlamıştım, ancak dünya COVID-19 kısıtlamalarıyla kilitlendiğinden gezi ertelendi. Hayal kırıklığı yaratan bir şekilde, karantina 2021’de hala yürürlükteydi. Sonunda, 2022’nin başında yeşil ışık yaktık ve Eylül 2022’de yola çıkmak için hazırlıklara başladık.
En son yaptığım gezide Pembe Ayı’nın yeni
fotoğraf çalışmalarını yaratmak için 10 gün
boyunca Moğolistan’ı at sırtında gezdim.
Göçebe yaşam Moğolistan’da yavaş yavaş ölüyor, çünkü genç nesiller ana şehir Ulaanbaatar’daki modern olanaklara ve zenginliklere çekiliyor. Kadim gelenekler ortadan kalkarken ve topraktan sürdürülebilir bir şekilde yaşanan bir yaşam, yerini anlık memnuniyet tutumlarına bırakırken, geleneksel olana ışık tutmak her zamankinden daha önemli. Sanat eserimin ana odak noktalarından biri aşırı tüketimin gezegen üzerindeki etkisidir. Tüm yolculuğu arazi aracı yerine at sırtında yapma kararı, minimum karbon ayak izine sahip olmak ve geleneği kutlamak için alındı.
Seyahate hazırlanırken forma girmek için 3 ay boyunca alkol ve paket yemeklerden vazgeçtim ve hayatımda hiç ata binmediğim için binicilik dersleri almaya başlamak zorunda kaldım. Ömür boyu süren bir at korkusu göz önüne alındığında, özellikle zorlayıcı olan tamamen yeni bir beceriydi. Özellikle arenada koşarken sırtımda kamera teçhizatım varken, sürmeye alışmam biraz zaman aldı.
Çantamı ne kadar sıkı bağlasam da aşağı yukarı zıplıyordu. Binicilik okulunda bu sadece hafif bir rahatsızlıktı. Ne yazık ki Moğolistan’da günde 8 saat at sırtında ve bir seferde 2 mil hızla koşarken bunun çok farklı bir hikaye olduğunu keşfettim. Acı, yetersiz bir ifade olurdu – morarmış ve acı içinde gerçeğe daha yakın.
sihir, postadan ziyade gerçek hayatta gerçekleşir.
Seferi fiziksel ve zihinsel olarak daha da zorlu hale getirmek, her gün aşırı sıcaklık değişiklikleriydi. +25°C güneş ışığı, kar fırtınası ve -15°C geceler yaşadık. Uyku tulumumun dışında her gün ince bir buz tabakası oluşurdu. Gecenin bir yarısı tuvalete ihtiyacım olduğunda hızlı olmam gerekiyordu – tüm ekipmanlarımı giymem çok uzun zaman alacaktı, bu yüzden cesaret etmek zorunda kaldım. Geceleri su içmek için uyku tulumuma koymam gerekiyordu, yoksa çadırın içinde donardı. Bu tür geziler için doğru ekipman esastır ya da sanat eseri yaratmak şöyle dursun, bu kadar zorlu koşullarda hayatta kalmak imkansız olurdu.
Zorluklara rağmen manzarayı gerçekten büyülü buldum – çok boş ve ıssız olmasına rağmen renkle parlıyordu. Kayalık bozkırlar, içlerinde bulunan bakır ve demir minerallerini sızdırırken yeşil ve turuncu tonlarındaydı, tek bulutlar gölgelerini manzara üzerinde geçirirken mor ve mavi tonlarıyla tezat oluşturuyordu. İlk bakışta toprak çorak ve ölü görünüyor, ama daha yakından baktığımda çiçek açmaya hazır çim kökleri ve minik yapraklar ağlarını görebiliyordum.
Tüm yolculuk, amaca yönelik yapılmış bir film
setindeymiş gibi hissettirdi.
Dağlardan, tepelerden, vadilerden ve göllerden geçerek arazide gezinirken, bindiğim at fırsat buldukça uzun otları çiğniyordu. Etkileyici derecede güçlü ama küçük atlar için hiçbir arazi imkansız değildi. Böyle zor bir zeminde onlara liderlik etmektense yolu seçmek için atınıza güvenmeniz gerektiği söylendi. Gri bulutların altındaki beyaz kar fırtınalarından, son derece doygun gökyüzünü ören muhteşem gün batımlarına kadar değişen hava ve ışıkla seyahat ederken daha fazla renk sağlandı. Tüm yolculuk, amaca yönelik yapılmış bir film setindeymiş gibi hissettirdi.
İtiraf etmeliyim ki 4×4 ile seyahat etmenin çok daha kolay olacağını düşündüğüm anlar oldu ama uçsuz bucaksız ve boş arazide seyahat ederken atla kurduğum bağ, yolculuğu daha da büyülü hale getirdi. Küresel ısınma ve batılılaşma ülkeyi onarılamaz bir şekilde değiştirmeden önce Moğolistan’ın tehlikeli güzelliğini yakalamak istedim. Birlikte çalıştığım kartal avcıları yakında efsaneye düşebilir ve Moğolistan’daki geleneksel yaşam ve avlanma biçimleri de ortadan kalkabilir. Bu şekilde yaşamayı ilk elden deneyimleyebildiğim için kendimi çok şanslı hissettim.
Gezinin en önemli olayı, hiç şüphesiz Altay bölgesinin ıssız manzarasında altın kartallarla at sırtında Pembe Ayı’yı fotoğrafladığımız gündü. Ama sonra doğaçlama bir parti düzenlendiğinde gün daha da güzelleşti ve kartal avcıları ve yerlilerle geceye kadar yıldızların altında yerel votka içip Moğol teknosunu dinleyerek parti yaptık. Gün için mükemmel bir sondu ve Moğolistan kalbimde kalıcı bir yer kazandı.
Sanatı geleneksel galeri alanının sınırlarından kurtarmaya ve daha geniş kitlelere ulaştırmaya adadım. Pembe Ayı ile devam ettiğim maceralar tam da bunu yapıyor ve bu Moğol gezisi de farklı değildi. Pembe Ayı yerlileri gülümsetti ve hatta uzak Moğol manzarasında ayıların dışında kendi fotoğraflarını çekmeleri için onlara ilham verdi.
Kim bilir? Belki on yıllar sonra, Pembe Ayı fotoğraflarından biri, çok sevdiğim aile fotoğrafımın benim için yaptığı gibi, karşılaştığım Moğollara bir sıcaklık ve nostalji duygusu yayacak.
Çok disiplinli İngiliz sanatçı Paul Robinson (aka LUAP) , resimleri ve fotoğrafları aracılığıyla macera ve sanatı dinamik bir şekilde birleştiriyor. Yetişkin boyutundaki Pembe Ayı kostümü onu dağlara tırmanıyor, gerçeküstü manzaralardan hareketli şehirlere ve uzak yerlere kadar takip ediyor ve hepsini merkezdeki figürü Pembe Ayı ile yan yana getiriyor. Sanatı, farklı ortamlar ve teknikler kullanarak zihinsel sağlık, iklim ve ekolojik acil durum ve insan izolasyonu ile ilgilenir.
LUAP, uluslararası üne sahip sanatçılarla birlikte sergiler açtı, seçkin Üye Kulüpler için ısmarlama sanat eserleri yarattı ve para toplamak için hayır kurumlarıyla çalıştı. Şu anda bir sonraki Pembe Ayı arayışını planlıyor ve bu projeyle yeni zirvelere ulaşmasına yardımcı olacak sponsorlar arıyor.
