Leica, 1925’te Leica 1 ile kameranın dışında bir yenilik yaptı, Leica 2 ve ardından M3 ile yeni bir çığır açtı. Ancak, son yıllarda çok fazla değil ve “klasik” M’nin artık Leica’nın yeniliğini gerçekten engellediğini iddia ediyorum.
Mevcut “rutin” ne olabileceğini anlamak için (sabit lens) Leica 1 ile başlayan mükemmel Leica rangefinderın oluşumunu anlamanız gerekir. Her ne kadar 1’i alıp değiştirilebilir lensli bir kameraya dönüştürerek çağı tanımlayan Leica 2 olsa da, foto muhabirliği fırsatlarla genişledi. Birdenbire orijinal 50 mm’nin yanında bu 35 mm, 85 mm ve 24 mm’yi kullanabilirsiniz.
Hâlâ çetrefilli WYSIWYG (“ne görürsen onu alırsın”) sorunu vardı ve bu soruna her zaman görüş kamerası, ikiz lens refleksi (TLR) veya (daha sonra) tek lens refleksi (SLR) kullanılarak yaklaşıldı. Leica’nın zarif çözümü, mercekle paralaks farklılıklarını düzelten ayrı bir sahne görüntüsü olan birleşik rangefinderdı. Leica M3, entegre bir vizör/mesafe bulucu ve vidalı montajdan bayonet montaja geçiş ile bu tasarımı bir sonraki seviyeye taşıdı. Dönüşüm, belki de en iyi M6’da ve son dirilişinde en iyi örneklenen, nihai taşınabilir kamera olan şey için tamamlandı .
Rangefinder – başka hiçbir şey değilse – aynasız kameranın manevi babasıydı. SLR’nin hantal, karmaşık, pahalı ve kararmaya eğilimli ayna kutusu, tasarımın basitliği ile küçük bir kameraya olanak sağlayan değildi. En önemlisi, flanş odak uzaklığı – bugün aynasız modeller gibi – kısaydı ve bu da çok daha küçük lenslere izin verdi. Foto muhabirlerinin uzun yıllar Leica M’de ısrar etmelerine şaşmamalı. 1984’ün M6’sı, 2002’de otomatik modları tanıtan M7’ye yol açtı ve böylece analog 2018’de sona erdi… bu yıl M6’nın yeniden piyasaya sürülmesine kadar !
Dijital Rangefinder
M Rangefinder’ın yeniliği – veya daha doğrusu eksikliği – M3’ten bu yana artan iyileştirmelerde örneklenmiştir. Elbette, “bozuk değilse tamir etmeyin” diye bir argüman var ama aynı şekilde Olympus (şimdi OM Digital), Minolta, Nikon, Canon ve Sony’nin başarısı da denemeye istekli ve istekliydi. yenilik yapmak.
Peki dijital telemetre nereye gitti? M8, markayı 2006’da başlattı ve – görüntü kalitesi sorunları bir yana – sağlam bir başlangıçtı, ancak M sınıfı atıcıların tam kare bir sensöre ihtiyaç duyacağı açıktı ve bu, 2009’da M9 ile usulüne uygun olarak geldi. Bu çok önemli bir andı. Sony’yi üç yıl farkla tam kare vuruşta yendi ve böyle bir kamera için bir pazar olduğunu ve aynı zamanda üstün görüntüler sunduğunu gösterdi.
Ve böylece, Leica M’nin (Typ240) piyasaya sürülmesiyle, daha fazla teknolojiyi birleştirmek için acele eden, ancak çekim deneyimi pahasına ve mutlaka sınıfında mevcut en iyi görüntüleri üretmesi gerekmeyen on yılın en iyi kısmı için bazı Leica kıvrımları başladı. Hem renk filtresi dizisinden (Monochrom) hem de arka ekrandan (MD) kaçınan basit bir sürüm (ME), bir güncelleme (Tip 262) ve varyantlar vardı. Ayaklarını bulmak, dijital bir M montajlı telemetrenin ne olması gerektiğini ve müşterilerin ne için ödemeye istekli olduğunu bulmaya çalışmak neredeyse bir deneme dönemi gibi geldi. Örneğin, Monochrom’un sağladığı daha yüksek çözünürlük için, onu pahalı olsa da haklı bir seçenek yapan bir argüman var. Ekranın kaldırılması biraz gereksiz görünüyor, ancak her biri kendine ait.
Bununla birlikte, bu döneme, pazara gerçekten rekabetçi bir giriş olan T-mount’un (L-mount’a dönüşen) piyasaya sürülmesiyle Leica’nın aynasız tutkularının gelişmesi de damgasını vurdu. Sony’nin stratejisini benimseyerek, bunu tam çerçeve (SL) ile güçlendirmeden önce APS-C (T) ile başladı ve ardından montajı ortakları olarak Panasonic ve Sigma’ya açtı. Her ikisi de Leica’nın ürün yelpazesiyle rekabet etmekten ziyade tamamlayıcı görünen kameralar yayınladı. Bütün bunlar elbette Leica’nın orta format S serisine ek olarak.
Görünüşe göre Leica, telemetre ve aynasız sistemleri paralel olarak çalıştırarak eski ve yeninin mükemmel evliliğini bulmayı başardı. Yoksa sahip mi?
Rangefinder’ın Ölümü?
Bu stratejinin çelişkisi belki de en iyi şekilde Leica’nın APS-C modellerini bıraktığını duyurmasıyla gösterilebilir : CL ve TL2, gelişmekte olan tam çerçeve pazarını takip ederken gitmişti. Bazı açılardan bu sürpriz olmamalı; düşük değerli segment azalıyor ve üreticiler geri çekiliyor. Bununla birlikte, herhangi bir Leica kamerasına düşük değerli diyebileceğimizi sanmıyorum, ancak ürün hatlarını basitleştirme ve daraltma konusundaki artan gerekliliğin yanı sıra hacim artık orada değil. APS-C modellerinin giderek çöpe atılması muhtemel görünüyor.
Buna karşılık, Sony’den gördüğümüz, varyant tedarik modelinin sağlam olduğu; bir temel kamera (a7) oluşturun ve ardından yüksek çözünürlüklü (a7R) ve düşük gürültülü/yüksek hızlı (a7S) modeller geliştirin. Ayrıca artık a7C kompakt modelimiz de var. Sadece bu da değil, eski sürümleri daha düşük fiyatlarla satmaya devam ederek üretim hatlarından tam değer elde edin.
Üretimi sadece dört modelle basitleştirmek – hepsi benzer bir çekirdeği paylaşıyor – çok mantıklı, ancak aynı zamanda mümkün olan en geniş pazara hitap ediyor. Leica’nın şimdi bir aynasız modeli ve hepsi aynı hedef kullanıcı için tasarlanmış dört telemetre modeli var gibi görünüyor.
Leica’nın sorununu özetlerken, neyin olmadığını söylemek daha kolay olabilir: daha geleneksel bir aynasız M-mount, telemetre olmayan kamera. Eğer sorun buysa, nedeni nedir? Yukarıda belirttiğim gibi, telemetre, lensin gördüğünü “görmek” için zarif bir çözümdü, bu da lensin küçük ve gizli olmasını sağladı. Aynasız kameranın ortaya çıkışı, optik vizörü neredeyse gereksiz hale getirdi: sensörden canlı bir “besleme” göndererek, merceğin karmaşık optomekanik jiggery-pokery olmadan “gördüğünü” gerçekten görebilirsiniz.
Kısacası, rangefinder sadece gereksiz değil, aynı zamanda son kullanma tarihini de geçmiş durumda. Elbette bu, Leica’nın istekli tüketicilere makul sayıda M rangefinder satmasını engellemez, ancak ürün hatları üzerinde zincirleme bir etkisi vardır. Yani, hiçbir zaman küçük, tam çerçeveli, aynasız bir kamera yapmadılar çünkü bu doğrudan M ile rekabet edecek ve potansiyel olarak satışları yok edecek, bu da aynı sayıda satış için iki farklı tasarım üretmek anlamına gelecek.
Belki Leica Sigma fp’yi yapmalıydı
Bu, Leica’nın ilerlemesini nerede sağlıyor? L-Mount Alliance’ın sistem geliştirme maliyetini azaltmak ve mevcut kamera ve lenslerin çok daha hızlı bir şekilde oluşturulmasını sağlamak için tasarlandığına inanıyorum. Sigma (bir lens üreticisi olarak) ve Panasonic (bir kamera üreticisi olarak) Leica için mantıklı ortaklar oluşturuyor. Ancak, CL ve TL2’nin ölümü, Leica’nın karşılaştığı ürün hattı sorunlarını vurgular.
Belki de yapması gereken kamera Sigma fp’ydi… peki, belki de tam olarak aynı değil, çünkü küçük de olsa ergonomik olarak çekici olmayan bir kutu. Hedeflediği şey, en azından benim için M’nin manevi halefi gibi görünen küçük faktör, tam çerçeve pazarı. Tamam, foto muhabirliği bir fps ile çekmek istemem ama niyet doğru ve, sonuç olarak, bir M11 yerine bir fp ile çekim yapmayı tercih ederim .
Belki de Leica ve Panasonic tarafından yeni bir aynasız modelin ortak geliştirilmesinin arkasındaki neden budur ; her iki durumda da Leica, tek bir L montajlı tam çerçeve modeli ve M10’u temel alan bir seri ile kaldı. Bu, sınıfının en iyisi teknolojiyi geliştirmeye dayalı ileriye dönük bir strateji gibi görünmüyor. Leica’nın geleceği, M’yi mevcut müşterisini tatmin eden tek bir modele geri çekmeye daha iyi odaklanabilir mi? Foto muhabirliği için yeni nesil kamerayı sunmak için mirasını gerçekten temel alan aynasız bir model biçiminde M’nin gerçek bir halefi geliştirebilir mi? L-mount’u kendisini geleceğe hazırlamaya yardımcı olmak için geliştiren Leica, M kataloğunu genişletmenin küçük ayrıntılarında yolunu mu kaybetti?
Geleceğe giden bir yolun tasavvur edilmesi umuduyla Leica ve Panasonic’in ortaklaşa geliştirecekleri her şeyi sabırsızlıkla bekliyorum. Elbette Leica her zaman düşünülemez olanı yapabilir ve elektronik vizör kullanan aynasız bir M montajlı kamera üretebilir.
