The Day May Break (2021-2023), çevresel bozulma ve yıkımdan etkilenen insanları ve hayvanları konu alan, devam eden küresel bir dizidir.
Birinci Bölüm 2020’de Zimbabve ve Kenya’da, İkinci Bölüm ise 2022’de Bolivya’da fotoğraflandı.
Üçüncü Bölüm 2023’te Fiji’de çekildi ve bu yılın Eylül ayında gösterime girecek.
Birinci ve İkinci Bölümlerde, fotoğraflardaki insanların hepsi, aşırı kuraklıktan evlerini ve geçim kaynaklarını yok eden sellere kadar iklim değişikliğinden çok kötü etkilendi. Fotoğraflar çeşitli barınak ve koruma alanlarında çekildi.
Hayvanların neredeyse tamamı uzun vadede kurtarılan hayvanlar; habitat tahribatından yaban hayatı kaçakçılığına kadar her şeyin kurbanı.
Bu hayvanlar asla doğaya bırakılamaz. Sonuç olarak, neredeyse hepsi insanlara alışkın ve bu nedenle yabancı insanların onlara yakın olması, aynı anda aynı karede fotoğraflanması güvenliydi.
Brandt, New York, Londra, Berlin, Stockholm, Paris ve Los Angeles dahil olmak üzere dünya çapında kişisel galeri ve müze sergileri düzenledi.
Serinin tamamı kitap halinde yayınlanıyor.
Başlangıçta Resim ve Film eğitimi aldığı Londra’da doğup büyüyen Brandt, şu anda Güney Kaliforniya dağlarında yaşıyor.
Brandt, 2010 yılında Kenya/Tanzanya’da, Amboseli/Kilimanjaro ekosisteminin 1,6 milyon dönümlük alanını koruyan 300’den fazla yerel korucuyu istihdam eden kar amacı gütmeyen bir kuruluş olan Big Life Foundation’ın kurucu ortağı oldu.
Nick Brandt – The day may break
Araf. Araf.
Araf’ın sözlük tanımlarından biri şudur:
“Bir karar veya çözümün beklendiği belirsiz bir dönem; bir ara durum veya koşul.
Elbette, 2020’de, yani COVİD-19’un Birinci Yılı’nda, bu seri fotoğraflandığında, bu tanım hepimiz için geçerliydi. Tamamen yaşanabilecek hayatlara ne zaman dönebileceğimizi merak ettiğimiz bir dönemdi. Ancak bu “belirsiz dönemde”, bu “ara durumda” olmamızın çok daha önemli bir nedeni daha var: Şu anda, bildiğimiz haliyle Dünya’nın mı, yoksa bizim insanlığın devam eden yok oluşundan sağ çıkıp çıkamayacağını bilmiyoruz. doğal dünya.
Arafın ikinci tanımı (Hıristiyan, Roma Katolik gibi dini yönleri çıkarılmış halde) şudur:
“Cennetten men edilen ruhların meskeni.”
Bu durumda cennet nedir? Ruhların meskenleri kimlerdir?
Ruhlar biziz ve tüm hayvanlar, tüm duyarlı yaratıklar. Peki hangi cennetten men edileceğiz?
Ayaklarımızın altında göksel bir yer. Kendi gezegenimiz. Dünya, eskiden olduğu gibi, eski doğal ihtişamıyla.
Ancak ben bunları yazarken, gezegenimizde olup bitenler göz önüne alındığında, daha uyumlu ve istikrarlı bir varoluş biçimine dönüş pek umut verici görünmüyor. İnsan yapımı küresel felaket olasılığını temsil eden Kıyamet Saati, gece yarısına giderek yaklaşıyor. 2021’de gece yarısına sadece 100 saniye kalmıştı, bu şimdiye kadarki en yakın noktaydı.
İnsanlığın doğal dünyaya yaklaşımını dramatik bir şekilde değiştirememesi yeni değil. Daha önce de buradaydık ama ders alınmadı. Yüzyıllar boyunca, çevrenin bozulması ve çevrelerindeki doğal dünyaya çok fazla yük getiren medeniyetler nedeniyle tüm medeniyetler çöktü. ( Bunların çoğunun etkileyici bir anlatımı için Jared Diamond’ın Çöküşü’nü okuyun.) Ancak yüzyıllar önce, o zamanlarda toplumsal çöküş yereldi.
Artık sayımız çok daha fazla olduğu için yok edilen “sadece” bir bölge değil. Eğer çok az değişiklik olursa, yıkım tüm gezegenimizin ekolojik ve medeniyetsel çöküşüne dönüşecek.
Yirmi birinci yüzyılda bu kez çöküş küresel olacak.
Son birkaç yılda, gezegendeki pek çok yerin görüntülerine baktığımda, artık onların güzelliğine dair saf bir mucizeyi deneyimleyemediğimi görüyorum. Artık ağzımda acı-tatlı bir tat ve midemde kaygılı bir çukur var. Kendimi şunu merak ederken buluyorum: Çevresel bozulmanın hızı göz önüne alındığında bu yerler ne kadar süre bozulmadan kalacak? Kavurucu orman yangınlarının onları ele geçirmesi ne kadar sürer? Peki bu mega yangınlardan kurtulabilecekler mi? İklim değişikliği, kontrol edilemeyen yangınlar ve aşırı kuraklık nedeniyle zarar gören pek çok orman, eskisi gibi iyileşmiyor veya eskisi gibi geri dönmüyor.
Tanıdığımız doğal dünya hızla gözümüzün önünden kaybolurken, biz de olanı özlüyoruz. Nostaljik ya da duygusal bir şekilde değil, varlığımızda derin bir içgüdüsel acıyla.
Açık olanı söylüyorum ama tekrarlanması gerekiyor: doğayı yok ederken sonunda kendimizi de yok edeceğiz. Sağlıklı bir doğal dünya tüm insanlığın refahı için şarttır.
Bu da beni bu seriye yönlendiriyor. Fotoğrafçılık hayatım boyunca, insanların fotoğrafçılığına doğru, The Day May Break’te insanların artık görüntülerin tam anlamıyla odak noktası haline gelmesine doğru istikrarlı bir ilerleme oldu. Bazıları bunca yıldan sonra şunu sorabilir: Neden?
Çünkü zamanı gelmişti.
Yaklaşık yirmi yıl önce, kaybolmaya yüz tutan bir dünyaya ağıt olarak Afrika’nın vahşi hayvanlarını fotoğraflamaya başladım. Birkaç (çok) yıl sonra, artan çevresel yıkımı gördükten sonra, bu tür çalışmalardan acilen uzaklaşma ve yıkımı çok daha doğrudan bir şekilde ele alma ihtiyacı hissettim.
Inherit the Dust (2016) ve This Empty World (2019) dizilerine yol açtı. Bunlar esas olarak, önemli ölçüde insanın yayılması ve gelişmesinin bir sonucu olarak, habitat kaybı ve biyolojik çeşitlilik kaybıyla ilgiliydi. Day May Break, belki de tüm krizlerin en büyüğüne değiniyor: İklim değişikliği ya da daha uygun bir ifadeyle, gezegendeki her canlıyı olumsuz etkileyen iklim çöküşü.
İşte böylece 2020 sonlarında Zimbabwe ve Kenya’da The Day May Break’i fotoğraflamaya geldim . Bu, çevresel bozulma ve yıkımdan etkilenen hem insanları hem de hayvanları tasvir eden küresel bir serinin ilk kısmı.
Bu fotoğraf serisindeki insanların hepsi iklim değişikliğinden kötü şekilde etkilendi. Bazıları evlerini yok eden kasırgalar nedeniyle yerlerinden edildi. Zimbabve’deki Kuda ya da Kenya’daki Robert ve Nyaguthii gibi bazıları için durum daha trajikti: ikisi de iki küçük çocuğunu sel sularına kaptırarak kaybetti.
Bu serideki diğer pek çok kişi, yıllardır süren şiddetli kuraklıklar yüzünden yoksullaşan ve sonunda topraklarını terk edip başka yere taşınmak zorunda kalan çiftçilerdir veya öyleydi. Kırsal alanlarda yaşayan insanlar, özellikle de arazide çalışanlar, bağımlı oldukları doğal kaynakların tükenmesi nedeniyle neredeyse her zaman çevresel bozulmadan en çok etkilenenler oluyor. Acı ironi, bu insanların gezegen üzerinde küçük bir çevresel etkiye sahip olan ancak yine de endüstriyel dünyanın yollarının sonuçlarına maruz kalma konusunda en savunmasız olanlar arasında yer almasıdır.
Fotoğraflar beş kutsal ve koruma alanında çekildi. Oradaki hayvanların neredeyse tamamı, ebeveynlerinin kaçak avlanmasından habitat tahribatına ve zehirlenmeye kadar her şeyin sonucu olarak uzun vadeli kurtarılıyor.
Bu hayvanlar hayatta kalamayacakları için asla doğaya bırakılamazlar. Yaşamları artık kutsal alanlarda geçtiği için insanlara alışmış durumdalar. Sonuç olarak, yabancı insanların hayvanlara yakın olması ve aynı anda aynı karede fotoğraflanması güvenliydi.
Sis, birleştirici görseldir ve sembolik olarak bir zamanlar tanınabilen bir dünyanın gözden kaybolmasına neden olur. Sisin içindeki hayvanlar ve insanlar bir arada, aynı karede ama yine de birbirlerinden kopuklar, hiçbir zaman fiziksel veya göz teması kurmuyorlar. Ama orada birlikteler.
Ancak amacım sisin çoğu zaman hayvanları neredeyse bir rüyaya ya da fotoğraflardaki insanların bir zamanlar hayatlarında tanık oldukları bir anıya dönüştürmesiydi.
Sis (su bazlı, toksik olmayan sis makineleri tarafından yerinde yaratılmıştır) elbette, iklim değişikliğinin neden olduğu ve gezegenin büyük bir kısmını yok eden orman yangınlarından çıkan boğucu dumanın bir yankısıdır.
Şu anda Güney Kaliforniya’nın dağlarında yaşıyorum. Topraklarımız ve evimiz, 2018’de altı yıllık kuraklığın sonunda çıkan ve burada son bin yılın en kötüsü olduğu düşünülen yangınla harap oldu. Artan sayıda aşırı kuraklık ve mega yangınlar göz önüne alındığında, burada yaşamanın çok fazla risk yaratmasının an meselesi olduğuna inanıyorum. Ama eğer bir sonraki kaçınılmaz yangın evimizi yok ederse, evsiz kalmayacağız, inşaAllah.
Ancak bu fotoğraflardaki insanların çoğu zaten iklim mültecileri. Evlerini ve bununla birlikte geçim kaynaklarını da kaybettiler. Gezegenin dört bir yanında yüz milyonlarca insan iklim mültecisi olacak, bildikleri dünyadan kopacak, güçsüzleştirilecek ve dışlanacak, yeniden ev diyebilecekleri bir yer bulmaya zorlanacak. Hayvanlar daha da az şanslı olacak. Büyük olasılıkla ölmüş olacaklar.
Son noktaya gelmeden önce işleri tersine çevirmek için yalnızca birkaç yılımız kaldığı yönündeki çığlık, ne yazık ki, artık benim gözümde ya bir temenni ya da insanlara umut vermeye yönelik iyi niyetli bir girişim haline geldi. 2021’de iklim çöküşünü durdurmak için artık çok geç. Bu zaten bizim elimizde. Bu, dünya çapındaki iklim felaketlerinin, iklim bilimcilerin tahminlerinden bile daha acımasız ve kaygı verici bir şekilde planlananın ilerisinde ortaya çıkma hızından açıkça anlaşılmaktadır.
Ancak bu, bizi zararı en aza indirmek için mümkün olan her şeyi yapmaktan bir an bile alıkoymamalı. Hâlâ kritik ekosistemleri ve sayısız hayatı kurtarabiliriz. Başımızı kuma gömmeye devam etmenin ya da tamamen inkar etmenin maliyeti pek çok düzeyde kabul edilemez: çevresel ve etik açıdan elbette, ama aynı zamanda tamamen pragmatik açıdan, finansal açıdan da, çünkü elbette şimdiki maliyetler, ödemeyle karşılaştırıldığında hiçbir şey olmayacak.
Gelecek yıllardaki kıyamet hasarı için. Bu da beni şu noktaya getiriyor: . . Çevre tahribatı. Çevre tahribatı. Sözlük tanımı şüphe götürmez bir şekilde açıktır: “Kasıtlı veya ihmalkar insan eylemiyle doğal çevrenin tahrip edilmesi.” Eco-cide, Yunanca ev veya yuva anlamına gelen oikos ile Latince grev, katliam, cinayet anlamına gelen caedere kelimelerinden türemiştir. Yani ekoloji katliamı kelimenin tam anlamıyla evimiz olan Dünya gezegenini öldürmek anlamına geliyor.
Uluslararası Ceza Mahkemesi’nin Roma Tüzüğü dört suçu sıralıyor: Soykırım, İnsanlığa Karşı Suçlar, Savaş Suçları, Saldırganlık Suçları. İklim değişikliğini kasten göz ardı eden bir ulusal liderseniz, zaten bir İnsanlığa Karşı Suç işliyor olduğunuz gerçeğinin yanı sıra, Tüzük beşinci bir suçu da içerecek şekilde değiştirilebilir: Çevre katliamı. Bu, finansman sağlamaktan, izin vermekten veya çevreye ciddi zarar vermekten sorumlu olan hükümetleri ve şirketleri veya bunların liderlerini cezai kovuşturmaya tabi hale getirecektir. Dünya genelindeki pek çok politikacı ve şirketin anında ciddi inceleme ve kovuşturmaya hak kazanacağını söylemenin yanlış olmayacağını düşünüyorum.
2021’de en yıkıcı eko-teröristler arasında Brezilya’daki Başkan Bolsonaro ve yasal olarak Amerika Birleşik Devletleri siyasi sistemindeki cumhuriyetçi politikacıların çoğunluğu vardı. Kasıtlı engellemeleri ve kasıtlı olarak yanlış bilgi yaymaları, milyarlarca hayvanın ve insanın acı çekmesine ve ölmesine izin veriyor ve verecek, bunun etkisi yüzyıllar boyunca sürecek. Kendi kısa vadeli siyasi kazanç ve çıkarları uğruna gezegenin geleceğini tehlikeye atmak, bana göre insanlık tarihinde benzeri olmayan bir suçtur. Bu arada duygusal açıdan içi boş olan bu adamlar demokratik olarak seçilmişlerdi.
Bu yüzden onları demokratik bir şekilde defetmenin zamanı geldi. Dünyaya idam cezası getirecek bu tür politikacılara karşı oy kullanmalıyız. Çevresel nedenlere bağlı olanlara ve tek inanç sistemi nihai sonuç gibi görünen endüstriyel lobicilere karşı duracak olanlara oy vermeliyiz. Gezegensel gemimizi döndürmek için hala yapabileceğimiz çok şey var. Yenilenebilir enerjiye hızlı bir geçişten, dünya yüzeyinin önemli bir yüzdesine tam çevre koruması sağlamaya kadar çözümlerin listesi uzundur. Bu bir klişe ama hepimiz bir şeyler yapabiliriz. Uluslararası düzeyde olmasına gerek yok. Milyonlarca küçük eylemin önemi birikiyor. Ne yediğinizden (yerel, organik, bitki temelli), giydiklerinize ve ne sürdüğünüze kadar. (Bu arada, bu proje karbon nötr.)
Her zaman din değiştirenlere vaaz verdiğimden korkuyorum. Siz izleyicilerim, zaten aynı şeyi hissettiğiniz ve düşündüğünüz için bu çalışmaya yöneliyorsunuz. İklim değişikliği gerçeğini inkar eden insanları, iklim değişikliğinin insan kaynaklı olduğuna ikna etmekte ne kadar başarılı oldum? Bir kez değil. İstatistiksel gerçekleri ve veriye dayalı bilimi toparladım, ancak bunlar her zaman kayıtsız veya amansızca şüpheci kulaklara çarptı. Ve sanırım birçoğunuz (özellikle de Amerika’da yaşayanlar), fikir değiştirme konusunda aynı sinir bozucu başarısızlıkları yaşamışsınızdır.
Ne olursa olsun, çalışmamın hâlâ artan değişimin çarkında (daha da fazlası) bir dişli olabileceğini umuyorum. Ve bu düşünce, gücüm yettiğince devam etme konusunda beni daha da kararlı kılıyor. Bu yüzden sürekli kullandığım cümleye geri dönüyorum: Kızgın ve pasif olmaktansa kızgın ve aktif olmak daha iyidir. Aktif hale geldiğinizde umutsuzluk daha az bunaltıcı olur. Ne kadar küçük olursa olsun eylemleriniz size enerji verebilir ve odaklanabilir. Önemseyen bizler, hasarı en aza indirmek için elimizden gelenin en iyisini yapmaya devam etmeliyiz. Burada ve şimdi olan herkes ve bizden sonra gelecek varlıklar için savaşmaya devam etmek.
Bitirirken bu seride fotoğraflanan insanlara ve hayvanlara dönüyorum. Kayıplara rağmen hayatta kalmayı başarıyorlar. Ve orada, bu tür aşırı zorluklara rağmen hayatta kalmanın içinde olasılık ve umut yatıyor. Bu yüzden . . . Gün Kırılabilir. . . ve dünya parçalanabilir. Ya da belki . . . Gün Kırılabilir. . . ve şafak hala geliyor. İnsanlığın seçimi. Bizim seçimimiz.
Bu içerikteki Tüm Fotoğraflar ve Tüm Yazılanlar Nick Brandt’e aittir. Kendisi ile ilgili daha fazla bilgiye internet sitesinden ve Instagram‘dan ulaşabilirsiniz.
