Pek çok alanda olduğu gibi fotoğrafçılık da kadınlara her zaman hakkını vermiyor. Ancak gerçekte sayısız kadının öncü çalışmaları olmasaydı fotoğrafçılık bugün olduğu gibi olmazdı.
Diane Arbus ve Sylvia Plachy sokak fotoğrafçılığının öncüleri olarak hizmet ediyor. Bu arada Margaret Bourke-White ve Lee Miller, İkinci Dünya Savaşı’ndan görüntüler getirdiler. Sally Mann ve Vivian Maier, evlerde ve ailelerde bulunan yakınlığı yakaladı. Dorothea Lange, Nan Goldin, Cindy Sherman ve Carrie Mae Weems gibi isimler, sert gerçekleri paylaşan ve çalışmaları yaygın değişime yol açan belgeselciler ve aktivistler olarak hizmet ettiler. Anna Atkins’in öncü çalışmasından, daha kendilerine izin verilmeden yollar açan bir dizi kadını takip eden Annie Leibovitz’in dönüştüğü yaşayan efsaneye kadar bir çizginin izini sürmek mümkün.
Bu liste, kesinlikle kapsamlı olmasa da, birçok kadının fotoğrafçılığa katkıda bulunduğu çalışmaların bir kanıtıdır.
Diane Arbus
Şanlı ve korkusuz kariyeri sayesinde Diane Arbus, sokak fotoğrafçılığının annesi sayılabilir. Arbus cesaretin modası geçmeden cesareti benimsedi. Bu nedenle kariyeri fotoğrafçılık tarihinde ön plana çıkıyor, hatta bu listedeki meslektaşlarına ilham kaynağı oluyor. Annie Leibovitz, The New York Times’a Arthur Lubow’un Arbus biyografisini “sürükleyici ve aydınlatıcı” bulduğunu söyledi.
Arbus flaşlı fotoğrafçılığa öncülük etti ve bunu konularını vurgulamak için kullandı. Sokak fotoğrafçılığı, pozlanmış çevresel portreleri bir araya getirirken samimi durumları da çağrıştırıyor ve bu da onun çalışmalarının bu tür arasında öne çıkmasını sağlıyor.
Fotoğrafçı Edmund Shea’nın aktardığına göre , “Bazı insanlar Arbus’un alaycı olduğunu düşünmeyi seviyor.” “Bu tamamen yanlış bir kanı, duygusal açıdan çok açıktı. Çok yoğun ve doğrudandı, insanlar da bununla ilgiliydi.”
Kişisel yaşamında o ve kocası Allan Arbus, fotoğrafçılıkta güçlü bir çiftti ama yine de lensin arkasında tek başına dimdik ayakta duruyor. Depresyondan acı çekti ve sonunda intihar ederek öldü, ancak mirası yaşamaya devam ediyor.
Dorothea Lange
Dorothea Lange, en çok Buhran Dönemi’ndeki kırık Amerikan ruhunu yakalayan çalışmalarıyla tanınır. Muhtemelen en ünlü fotoğrafı olan “Göçmen Anne”, ailesi tarafından çevrelenmiş ve yüzüne endişe yazılmış bir ana reisi tasvir ediyor. 1950’lerden kalma jelatin gümüş baskı, 2022’de yapılan bir müzayedede 31.250 dolara satıldı. Eserlerinin birçoğu şu andan itibaren 31 Mart Pazar gününe kadar Washington DC’deki Ulusal Sanat Galerisi‘nde görülebilir.
New Jersey’de doğan ve New York City’de büyüyen Lange, üniversiteden sonra fotoğrafçılık kariyerinin büyük bir kısmının geliştiği Kaliforniya’ya yerleşti. Lange, kırsal sahneleriyle tanınmasına rağmen San Francisco sokaklarında da hastalıkla, evsizlikle ve yoksullukla mücadele eden insanları fotoğrafladı. Daha sonra, 1940’larda zamanını ABD’nin Japon toplama kamplarını fotoğraflayarak geçirmeden önce tarım işçilerinin hikayelerini yakalamaya odaklandı. Amerikan tarihinin karanlık kısımlarından asla çekinmeyen Lange, aynı zamanda grevci işçileri, Jim Crow yasaları altındaki yaşamı, Yerli halkın yaşamlarını da fotoğrafladı ve dünyanın dört bir yanından portreler çekti.
Anna Atkins
1830’ların ortalarında çalışan Anna Atkins, hem fotoğrafçılıkta hem de bilimde, özellikle de botanikte birçok cephede öncüydü. Her ne kadar ünlü olduğu işi bir kamera içermese de, genellikle yakın zamanda icat edilen bir aracın sınırlarını zorlayan ilk kadın fotoğrafçı olarak düşünülür.
Atkins, nesnelerin doğrudan ışığa duyarlı bir kaplamaya sahip bir malzemenin üzerine yerleştirilmesini içeren, kamerasız bir görüntü oluşturma yöntemi olan siyanotip işlemine güvendi. Bu fotografik yöntemi botanikçi olarak yaptığı çalışmalarla birleştirerek İngiliz alglerinden oluşan koleksiyonunun basit ama güzel siyanotiplerini yarattı. Sonunda Atkins, fotoğraflarla resimlenen ilk kitap olan ” İngiliz Alglerinin Fotoğrafları: Cyanotype Impressions ” adlı eserinde kendi görsellerini yayınladı . Birden fazla baskı yayınlamaya devam etti ve konusunu çiçekli bitkiler, tüyler ve daha fazlasını içerecek şekilde genişletti.
Atkins’in fotografik çalışması yalnızca yeni bir araç kullandığı için değil, aynı zamanda fotoğrafı doğru bir bilimsel araç olarak tesis ettiği için de çığır açıcıydı. Aynı anda bir değil iki erkek egemen alanda faaliyet gösterdi ve kadınların fotoğrafçılık ve bilime katılımını sınırlayan sınırları zorladı.
Margaret Bourke-Beyaz
Burada yer alan pek çok kişi gibi Margaret Bourke-White da sınırları zorlayarak kadınların neler yapabileceğini yeniden tanımladı. Ordu tarafından akredite edilen ilk kadın savaş muhabiri, II. Dünya Savaşı sırasında muharebe bölgelerinde çalışmasına izin verilen ilk kadın, Life dergisinin ilk kadın fotoğrafçısı, Sovyetler Birliği’ne girmesine izin verilen ilk Batılı fotoğrafçı olmak üzere birçok ilki bünyesinde barındırıyor. ve Fortune’un ilk fotoğrafçısı.
Bourke-White’ın kariyeri çeşitliydi ancak endüstriyel ve mimari fotoğrafçılıkla başladı; burada kısmen Cleveland’ın çelik fabrikalarında kadınlara karşı önyargıyı sona erdirmeyi amaçladı. 1920’lerde ve 1930’larda, Dorothea Lange gibi Bourke-White da Dust Bowl ve Büyük Buhran’ın fotoğraflarını çekerek o dönemle eşanlamlı hale gelen ikonik görüntüler yarattı. Bu çalışma belgesel fotoğrafçılığın statüsünü bir sanat formuna yükseltti.
Bourke-White, kariyeri boyunca 20. yüzyıldaki pek çok önemli anı fotoğraflayarak tarihi olaylara ve figürlere dair benzersiz bakış açıları yakaladı. Bunlar Büyük Buhran’dan Holokost ve II. Dünya Savaşı’nın dehşetine kadar uzanıyordu ve Mohandas K. Gandhi’nin 1946’daki ikonik fotoğrafını belgeliyordu. Savaş fotoğrafçılığı ve foto muhabirliği için yeni standartlar belirlerken cinsiyet engellerini de kırdı.
Nan Goldin
Bazı fotoğrafçılar insanlara medyanın neden bu kadar önemli olduğunu hatırlatarak hayatı belgeleme ihtiyacını ön plana çıkarıyor. Nan Goldin de onlardan biri. Goldin, Stonewall Riot’un onları bir araya toplamasından sonraki yıllarda HIV/AIDS’in üyelerini kasıp kavurduğu LGBTQIA topluluğunun önemli bir belgeselcisiydi. Ayrıca opioid salgınının etkilerini de yakaladı, PAIN’in (Reçete Bağımlılığına Müdahale Şimdi) kurucu üyesi olarak bu amaç için aktivist oldu ve bağımlılık mücadelesinde öne çıktı.
“Bu kitaptaki fotoğrafları nostaljinin geçmişimi renklendirmemesi için çektim. Hayatımın kimsenin değiştiremeyeceği bir kaydını yapmak istedim: güvenli, temiz bir versiyon değil, bunun yerine her şeyin gerçekte neye benzediğine, nasıl hissettiğine ve nasıl koktuğuna dair bir açıklama. O zamanlar yaşadığım hayatı bu yaşta ve bu bedende yaşayabileceğimi sanmıyorum. Goldin , 1986 tarihli fotoğraf kitabı The Ballad of Cinsel Dependency ile ilgili olarak Aperture için yazdığı bir makalede, “Belli bir düzeyde korkusuzluk, vahşilik ve kıyafetlerin, arkadaşların, sevgililerin, şehirlerin hızlı değişimini gerektiriyordu” dedi. Aynı şey bir bütün olarak çalışmaları için de söylenebilir.
Son olarak Goldin, listedeki diğer Vivan Maier ve diğer iki tanınmış kadın fotoğrafçıyla birlikte 2023 ödülleri sırasında Uluslararası Fotoğrafçılık Onur Listesi’ne (IPHF) dahil edildi.
Cindy Sherman
Cindy Sherman, hem kamera önünde hem de arkasında birden fazla rol oynamasıyla tanınıyor. Fotoğraflarıyla kendisini toplumsal cinsiyet, kimlik ve görüntülerin çağdaş yaşamdaki rolüne ilişkin toplumsal ve kültürel beklentileri eleştiren bir dizi karaktere dönüştürdü. Kendi kamerasının önünde sahnelenen fotoğraflar için poz vererek, otoportreleri benzersiz kullanımıyla kendisini diğer fotoğrafçılardan ayırdı.
Sherman’ın en çok bilinen dizisi “İsimsiz Film Fotoğrafları”, kimlik yapısını sorgulayarak kurgu ile gerçeklik arasındaki çizgileri bulanıklaştırdı. Özellikle bu çalışmalar onu postmodern sanatın temel taşı haline getirdi. Otoportresinde, gerçek benliğini hiçbir zaman açığa vurmadan, film karelerini veya tarihi portreleri andıran sahneler yarattı. Bu otoportreler, kadınların nesneleştirilmesini, medyanın sürdürdüğü stereotipleri ve kimliğin akışkanlığını çevreleyen temaları araştırıyor.
Tıpkı Madonna gibi, Sherman da imajını sürekli olarak yeniden keşfediyor ve güncel meselelerle ilgilenerek onu günümüze kadar güncel ve etkili tutuyor. Çalışmaları, toplumsal normları keşfetme ve eleştirme, kimliğin karmaşıklıklarını keşfetme ve görsel kültürdeki güç dinamiklerini inceleme konusunda sayısız kişiye ilham verdi.
Sally Mann
Sally Mann‘ın kırk yılı aşkın kariyeri boyunca fotoğrafçılık alanındaki çalışmalarının etkisi inkar edilemez . Fotoğrafları samimi, duygusal anları unutulmaz, ruhani bir şekilde yakalıyor. Geniş formatlı kameraları ve ıslak plaka kolodyumunu da içeren analog süreçleri kullanarak kendine özgü tarzını geliştirdi.
Kırk yıllık kariyeri boyunca pek çok etkili eser üretmiş olmasına rağmen, üç çocuğunu belgeleyen 1990 tarihli “Aile” dizisi kariyerine ilerleme kat etti ve geniş çapta tanındı. Çıplaklık ve kışkırtıcı pozlar kutuplaştırıcı oldu ve tartışmalara yol açtı, ancak bunlar Mann’ın sanatsal korkusuzluğunu ve düşündürücü görüntüler yaratmaya olan bağlılığını gösterdi.
What Remains: The Life and Work of Sally Mann
Mann, fotoğraflarında aile, çocukluk, ölümlülük ve Güney Amerika’nın manzarasını çevreleyen zorlu temaları ele alıyor. Mann, “Birinci Dereceden Aile”nin girişinde şunları yazdı: “Bu resimlerin çoğu samimi… ama çoğu, her annenin gördüğü sıradan şeyler. Kanlıyken, hastayken, çıplakken ya da kızgınken fotoğraf çekiyorum.”
Mann’ın fotoğrafları, baş döndürücü güzelliklerinin ve ışık ve kompozisyon ustalığının ötesinde, sanatsal lisans ve genel fotoğraflar ile özel fotoğrafların karmaşıklığı hakkında değerli soruları gündeme getiriyor. Mann’ın fotoğrafları aracılığıyla sorduğu sorular bugün de o zaman olduğu kadar hayati önem taşıyor.
Lee Miller
Lee Miller, kamera önünde model olarak çalışmaya başlamış olsa da, en çok yılmaz bir foto muhabiri olarak yaptığı çalışmalarla tanınıyor. İkinci Dünya Savaşı’nın başlangıcında Londra ve Paris’te neredeyse imkansız koşullar altında eğitim gördü.
Miller, Londra Blitz’ini fotoğrafladı ve Naziler tarafından gerçekleştirilen insan hakları ihlallerine tanık oldu. Kadın savaş muhabirlerinin bunu yapmasına izin verilmediği bir dönemde gerekli görüntüleri yakalamak için ön saflarda yer aldı.
Ancak savaş foto muhabirine dönüşen bir model olarak izlediği yol, Miller’ın birçok hayat yaşadığını açıkça ortaya koymuyorsa da, yaptığı iş öyle. Miller’in fotoğrafları aynı zamanda diğer sanatçıların, film yıldızlarının ve moda endüstrisinin sonraki yıllardaki portrelerini de kapsıyor. Miller, New York City, Londra, Paris ve Kahire dahil olmak üzere çok sayıda şehirde yaşıyordu. Ayrıca Man Ray, Pablo Picasso ve Jean Cocteau gibi isimlerle işbirliği yaptı ve yolları kesişti.
Miller her fırsatta geleneklere ve beklentilere meydan okudu. 1945 yılında tesadüfen Hitler’in intihar ettiği gün küvette kendi portresini çekti ve onun yatağında uyudu. Bu, Vogue listesindeki diğer üye Annie Leibovitz tarafından yeniden ele geçirildi ve Miller’ın başrolünde Kate Winslet’in yer aldığı ve Eylül ayında sinemalarda gösterime girmesi planlanan biyografik filme atıfta bulunuldu.
Carrie Mae Weems
Carrie Mae Weems’in fotoğrafçılık, video, enstalasyonlar ve kamusal sanat kampanyalarında elli yılı kapsayan bir kariyeri var. Yenilikçi hikaye anlatma tekniği, fotoğraf sanatının kapsamını genişletti, ortamın sınırlarını zorladı ve izleyicileri daha geniş sosyal ve tarihsel diyaloglarla etkileşime davet eden katmanlı anlatılar yarattı.
Weems’in sanatı, Afro-Amerikan kimliği, kültürü ve tarihiyle ilgili kavramları keşfederek, algılarımızı şekillendiren ve eylemlerimize yön veren tarihsel önyargılara yüzsüzce dikkat çekiyor. Örneğin, “Mutfak Masası Serisi”nde metin ve görselleri birleştirerek Siyah kadınların hayatlarındaki kişisel ve politik alanların karmaşıklıklarını ortaya çıkarıyor. Bu seri, diğer çalışmalarının çoğuyla birlikte, ana akım sanatta geleneksel olarak marjinalleştirilen konuları tasvir ediyor.
Weems, sanatının ötesinde bir aktivist ve akıl hocası olarak da saygın bir üne sahip. 2002 yılında yerel gençlere yaratıcı mesleklerde danışmanlık yapmayı amaçlayan bir program olan Social Studies 101 kurucu ortağı oldu. Ayrıca çete şiddetine tepki olarak şiddet karşıtı kampanyalarda gruplarla işbirliği yaptı.
Weems, The New York Times‘la yaptığı bir röportajda şunları söyledi: “Ancak şiddete ne kadar bu kadar bağlı olsam da, değişimin mümkün ve gerekli olduğuna ve oraya varacağımıza dair her zaman umutluyum. Buna güçlü bir şekilde inanıyorum ve bunu temsil etmek benim için önemli: bir özlem duygusu, bir iyi niyet duygusu, bir umut duygusu, kişinin hakkı olduğu, olduğumuz gibi olma hakkına sahip olduğumuz fikri duygusu”
Annie Leibovitz
Annie Leibovitz yüksek profilli portreler için tercih edilmeye devam ediyor. Son yıllarda Olimpiyat jimnastikçisi Simone Biles’ten, futbolcular Lionel Messi ve Christiano Renaldo‘ya, Yüksek Mahkeme Yargıcı Ketanji Brown Jackson’dan merhum Kraliçe Elizabeth’e kadar herkesin fotoğrafını çekti. Lüks marka Louis Vuitton için çok sayıda ikonik Vogue kapağının ve kampanyasının arkasında yer alıyor. Leibovitz, özellikle farklı ırklardan kişilerin portreleri nedeniyle tartışmalara maruz kalmasına rağmen, en azından The New York Times’a göre tüm zamanların en başarılı fotoğrafçılarından biri olarak kabul ediliyor.
Leibovitz son zamanlarda eğitimini hem ilk Ustalık Sınıfı hem de Ikea ile yakın zamanda yaptığı ortaklık aracılığıyla aktarmaya daha fazla odaklanmış görünüyor. Leibovitz , İsveç mobilya şirketi için altı genç fotoğrafçıya mentorluk yapmaya kadar uzanan ” Evde ” fotoğraf serisine katkıda bulundu.
Leibovitz’in her zamanki kadar meşgul olduğu düşünülürse kariyeri yaşayan bir tarih eseridir.
Sylvia Plachy
Budapeşte’de doğmuş olmasına rağmen Sylvia Plachy, baştan sona New York City fotoğrafçısıdır. Ünlü ve kötü şöhretli metropoldeki sokak fotoğrafları, The Village Voice, The New Yorker, New York Times Magazine ve Fortune gibi yayın organlarında yayınlanarak tanındı.
ABD Dışişleri Bakanlığı Elçiliklerdeki Sanat listesinde “Uzun yıllar boyunca dili anlamadığı yerleri gözleriyle doldurdu” diyor.
Çalışmaları, New York’un onlarca yıl boyunca sürekli gelişen bir şehir olduğunu belgeliyor ve zengin seçkinlerden sıklıkla unutulan seks işçilerine kadar herkesi eşit ölçülerde yakalıyor. The Village Voice’taki haftalık köşe yazısı “Unguided Tour”, fotoğrafçı için kültürel bir başarıydı ve dünya çapında yerel halkın ve hayranların ilgisini çekti. Köşedeki çalışmaları 14 Nisan’a kadar Brooklyn Halk Kütüphanesi Merkez Şubesi’nde “New York’ta Oldu: Fotoğraflar Sylvia Plachy’nin fotoğrafları” sergisinin bir parçası olarak sergileniyor.
Vivian Maier
Pek çok sanatçının, özellikle de kadın ya da ikili olmayan sanatçıların talihsiz durumu gibi, Vivian Maier de hayattayken eserlerinin pek fazla tanınmadığını gördü. Neyse ki, o zamandan bu yana geçen yıllar en azından fotoğrafçılığına büyük bir ışık tuttu. Maier sokak fotoğrafçılığında ustaydı ve çalıştığı evdeki özel anları yakalayan bir “dadı fotoğrafçısı” olarak sırası ona geldi. Ortam ne olursa olsun, Maier fotoğraflarında insan ruhunu uyandırma konusunda ustaydı; bu, tarihi onun sanatını yeniden incelemeye zorlayan bir beceriydi.
Ölümünün ardından, daha önce paylaşılmamış olan banliyö yaşamına dair çektikleri de dahil olmak üzere 150.000’den fazla fotoğrafı bulundu. Bu, Maier’in daha önce görülmemiş çalışmalarının büyük bir kısmına erişim olanağını açan, mülkiyet konusunda yasal bir mücadeleye yol açtı.
Çalışmaları, Finding Vivian Maier (Oscar’a aday gösterildi) ve BBC’den bir belgeselde incelenmiştir. O ve diğer liste üyesi Nan Goldin, diğer iki seçkin kadın fotoğrafçıyla birlikte 2023 ödülleri sırasında Uluslararası Fotoğrafçılık Onur Listesi’ne (IPHF) dahil edildi. Ayrıca çalışmaları 31 Mayıs’tan itibaren Fotografiska New York fotoğraf müzesinde sergilenecek.
