The Rolling Stones ve Christian Lacroix’in çok fazla sohbet edip etmediğini bilmiyoruz, ancak ruhen de olsa bu akşamki sohbetten keyif alınabilir.
Arthur Elgort’un Manhattan’daki Staley-Wise Gallery’deki yeni sergisi “On the Move”un açılışında, Taşlar duvarda, patlamış, Massachusetts’te bir çatıda geziniyor.
Yanlarında, perde arkasında dinlenen modellerin bir görüntüsü var. 1980’lerin Lacroix haute couture’ünde mum boya renkli bir kutu, göz alıcı kekler gibi görünmelerini sağlayan elbiseler. Stones’un yürüyüşünün kolaylığı, Lacroix kızlarının duruşuna yansıdı. Genellikle uhrevî kültürel ikonlar olarak kabul edilen bu figürlerin hepsi bir an için sadece insandır. Tıpkı bizim gibi yürüyorlar, ayakta duruyorlar ve konuşuyorlar. Onlar gerçek.
Stilistik özgürlük
Bu, Arthur Elgort’un çalışmalarının büyüsüdür ve 50 yılı aşkın bir süre önce fotoğrafçılığa başladığından beri olmuştur. Genellikle moda imajlarından yoksun olduğu bilinen bir endüstrinin parçası olmasına rağmen, moda imajlarında bir gerçeklik ve temel var. Bunun arkasındaki mantık basittir. “Daha iyi görünüyordu. Artık 83 yaşında olan efsanevi fotoğrafçı telefonda “Hepsi bu kadar” diyor.
Galeri direktörü George Kocis, “Resimlerinde fanteziyle pek ilgilenmiyor” diyor. “Bence onun moda fotoğraflarının kökleri gerçek hayattan, sadece bir kamera için poz vermenin ötesinde bir hayatı olan kadınlardan geliyor.” Christy Turlington (gençken keşfettiği) ve yosunla asılı canlı bir Louisiana meşesinin altında yürüyen Naomi Campbell’den daha fazlasına ihtiyacı yok, arka planda patlayan ışık (Vogue, 1992). Sanki görüntülerin kendileri de güzel kıyafetler giyen insanları belgelemekle ilgiliymiş gibi geliyor.
Elgort, dans fotoğrafçılığı dünyasından modaya adım attığını, tüm görüntülerin ne kadar ağırbaşlı ve pozlu olduğunu, onlara nasıl biraz hayat ve hareket vermek istediğini hatırlıyor. Öyle yaptı. Bunu yapan ilk moda fotoğrafçısı olmazdı – bu, Avedon’un ünlü olduğu bir şeydi elbette ama Avedon’un hareketleri planlanmıştı. Bunun yerine Elgort, Avedon’un koreografisinin doğaçlaması oldu.
Benzer şekilde, mekanda da yine doğal ışığı tercih ediyor. Geçmişte asistanları sette hangi aydınlatmayı kullandığını merak ettiler ama Elgort, “Ben hiç ışık kullanmam. Asla yapmadı. Gözlerimi kullandım ve ‘güzel olur, fotoğrafını çek’ dedim.” 20 yıldır flaş kullanmadığını söylüyor. “Bence iyisin, iyisin. Ve sen iyi değilsin, sen iyi değilsin,” diye devam ediyor Elgort. “Her şeye sahip olabilirsin. Her şeyi satın alabilirsin ve berbat bir fotoğrafçısın ya da iyi bir fotoğrafçısın çünkü öylesin.”
“Neşeli. Bu hareket. Eğlenceli.”
“On the Move”da sergilenen çalışmada, Elgort’un boynunu Kenya‘daki Giraffe Manor oteline uzatan ünlü bir zürafa fotoğrafından (Vogue, 2007) başka bir klasiğe kadar Elgort’un kendiliğindenlik, neşe ve mizah duygusu hakimdir. Kate Moss, Paris’teki Cafe Lipp’te (Vogue Italia, 1993) personel arasında bir masanın üzerinde duruyor. “Eh, hepimiz oradayız, eğlenebiliriz, değil mi? Yani, hadi. Bir avukata kıyasla harika bir iş,” diye gülüyor (ardından imalı bir şekilde “Baban avukatsa, bunu ona söyleme”).
Elgort’la ilk kez 1960’larda çekmekte olduğu bir reklam kampanyasında stilist olarak tanışan galeri sahibi Etheleen Staley, Elgort’un neşe duygusunun bulaşıcı olduğunu söylüyor. Çekimlerini hâlâ hatırlıyor. “Bugünü çok eğlenceli bir hale getirdi,” dedi. “İnsanların onunla çalışmaktan gerçekten zevk aldığını düşünüyorum ve bu fotoğraflarda ortaya çıkıyor.” Gerçekten de bu, çalışmaya başladığından beri moda endüstrisinde tanınan bir şey. “Moda endüstrisindeki insanlar genellikle hiç gülümsemezler,” diyor ve yine de onun resimleri onlarla dolu. “Bence bu, Arthur’un çalışmasına gerçekten örnek teşkil ediyor. Neşeli. Bu hareket. Eğlenceli. Bu onun bir yansıması.”
“On the Move”daki görüntülerin çoğu, Elgort’un geniş arşivinden yeni baskılardır. Elbette her çekimde birden fazla fotoğraf çekti ve görüntülenenlerden bazıları o sırada ekstraydı, yayınlanmak üzere seçilmeyen ama yine de harika görüntülerdi.
Galeri, Elgort’u 30 yıla yakın bir süredir temsil ediyor, ancak yine de daha önce hiç görmedikleri, zevklerine göre görüntüler vardı. Diğer görüntüler daha önce yayınlanmış, ancak hiçbir zaman baskı haline getirilmemişti. Kocis, “Keşfedilmemiş sayılan resimleri göstermenin iyi olacağını düşündük” diyor. “Bu yüzden, bu resimlerden bazılarının daha önce hiç basılmamış olmasına çok sevindik.”
Şans ve yetenek
Elgort da hala çalışıyor. Önümüzdeki haftalarda, eski model ve dostları Christy Turlington ve Linda Evangelista, başka bir proje için çekilirken fotoğrafçı olarak onu seçtikleri için tekrar stüdyosunda olacaklar.
23 Ocak’tan itibaren, Carla Sozzani’nin küratörlüğünü yaptığı bir sergide Elgort, Paris’teki Fondation Azzedine Alaïa’da, aynı adı taşıyan geç tasarımcıyla işbirliği içinde yapılmış görüntüler gösterecek. Elgort, “Aynı dili konuşamıyorduk ve ikimiz de yemek yemeyi sevdiğimiz için iyi anlaşıyorduk” diyor. “Ayrıca birbirimize baktık ve ‘Ben bunu yapacağım, sen bunu yap’ dedik.”
Alaia gibi Elgort da kariyerini 50 yılı aşkın süredir sürdürdüğü bir orijinal statü haline getirdi. Sahne arkası görüntülerinin veya moda belgelerinin olduğu her yerde Elgort’un etkisi vardır.
Kocis, “Arthur’da biraz göründüğü gibi olan bir şey var” diyor. “Mankenleri sanki sıradan insanlarmış gibi fotoğrafladığını ve ardından sıradan insanları bir şekilde modeller gibi çektiğini düşünüyorum ve her şey bir şekilde bir araya geliyor.” Bu doğrultuda Elgort, yaşamı boyunca ailesinin fotoğraflarını çekti ve şimdi kamera çıktığında nasıl duracağını zaten bildiğini söylediği torunlarının fotoğraflarını çekmekten keyif alıyor. “Gözlerini aç ve gidelim!” diyor.
Elgort, “Para kazanabileceğimiz bir şey bulduğumuz için şanslıyız ve buna bayılıyoruz,” diyor. Yetenek olmadan şans hiçbir şey olamasa da, kariyerini anlatırken sık sık şans kelimesini kullanır. “Çünkü biraz da şans” diyor. “Sanırım hep böyle hissettim. Ama iyi bir iş çıkardığımı hissediyorum, bu yüzden kendimi kötü hissetmiyorum.”
