Aralık 2019’da Bruce Gilden, yaklaşık bir hafta boyunca Palermo’nun en tipik pazarlarından biri olan Ballarò’yı ziyaret etti. Satıcılarının ve alıcılarının gerçek kaba yüzlerinden etkilenerek, dar sokaklarında dolaşarak saatler geçirdi.
Bir Pazar günü, İtalya’nın Palermo kentinde, fotoğrafçı Bruce Gilden tarihi Ballarò Mercato’da dolaştı, ancak dikkati renkli meyve ve sebze sıralarında değildi: bunun yerine, odak noktası yoldan geçen, alışveriş yapanların üzerindeydi. Gilden, flaşla, orada karşılaştığı sayısız insanı fotoğraflamaya başladı, bazen o kadar yakın olan tüm siyah-beyaz yakın çekimler , izleyiciyi, sanki bakarken kendileri yukarı bakmışlar gibi, izleyiciyi pazara koyuyor. meyve dikiliyor ve resmin konusuyla gözleri kilitliyor.
Bu görüntüler serisi, iki bölümden oluşan bir kitap projesinin ilki olan ve bu yıl Gilden’in kendisi de sahili fotoğraflamak için Palermo’ya döndüğünde geri dönecek olan, iki bölümlük bir kitap projesinin ilki olan Palermo Gilden adlı sınırlı sayıda bir kitapla sonuçlandı . Şehir onun için yeni olsa da, bu Gilden için yeni bir bölge değil. 2002’den beri Magnum fotoğrafçısı olan Gilden, New York’ta bir sokak fotoğrafçısı olarak ilk kez kendine özgü, kör edici bir flaşla çekilen samimi yakın çekimleriyle öne çıktı ve tüm fotoğraflarında gümüşi bir patine ile sonuçlandı. Ve açık ve koyu arasındaki sert kontrastlarda saklanma yok: her gözenek, kırışıklık ve hatta lekeli göz kalemi aydınlatılır.
Mükemmel olması gerekmiyor. Bu organize bir kaos, ”diyor Gilden fotoğraflarını çektikleriyle ilgili. Nitekim, resimlerinin çoğu, etrafta dolanan veya sohbetin ortasında yakalanan insanlarla çılgınca bir enerjiye sahip. Ancak bir sokak köşesinde oturup doğru tablonun ortaya çıkmasını beklemek yerine içgüdüleriyle ateş ediyor. “Cartier-Bresson belirleyici anı yaşadı; Kararsız anım var ”diyor.
Palermo Gilden ile ünlü olduğu New York fotoğrafları arasındaki fark, üslup farkı değil, konum farkıdır. Bruce Gilden, “Haiti’de, Tokyo’da veya Sibirya’da olmam farketmez, benzer tarzda bir fotoğraf yapıyorum” diyor. “Her yer farklı, bu yüzden kendinizi yerin ve insanların hızına göre ayarlamalısınız, ancak benim tarzım temelde aynı. Rahatsam fotoğrafı çekerim. Rahat değilsem fotoğrafı çekmem.”
Gilden’in Palermo fotoğrafları, ticari olduğu kadar sosyal bir sahne olan İtalyan açık hava pazarının özünü yakalıyor . Sakinleri toplanır, aileyle gelir, satıcılarla sohbet eder, komşulara merhaba deyin. Bu nedenle Gilden kendisini yersiz hissetmiyordu: daha ziyade, oradaki insanlarla portrelerini çekmesine izin veren bir akrabalık hissetti. “Benim gibiler: kalplerini kollarına takıyorlar ve oldukça duygusallar” diyor. Bir fotoğrafta, kızı tarafından yönetilen yaşlı bir kadının gömleğinin yakasına bir çengelli iğne ile tutturulmuş kalp şeklinde bir madalyon var, içine iki erkeğin resimleri yapıştırılmış.
Bu seriyi Gilden’in diğer sokak fotoğrafçılığından farklı kılan bu işaretler – kalp şeklindeki madalyon, haç küpeler, kol kola yürüyen anneler ve kızları -. Gilden, bu portreler aracılığıyla gündelik İtalyan kültürünün doğasını (ağırlıklı olarak ve gururla Katolik olan ve her yerde onu gösteren bir kültür) yakalıyor. Eski bir arabaya yığılmış kılıç balığı gibi pazarın fotoğrafları veya bir gözü doğrudan lense bakan bir kancaya asılı domuz kafası gibi, Gilden’in memleketi New York’taki her şeyin sterilize edildiği üst kabuk pazarlarından ayrı dünyalardır. ve giyinmiş.
Bruce Gilden, tüm bu göz kırpıp kaçıracağınız anları yakalamayı nasıl başardığına gelince, hızını genç yaşlarında spor yapmasına bağlıyor. “Oldukça iyi bir sporcuydum, bu yüzden fotoğrafçılıkta yaptığım gibi çalışmayı seçtim” diyor. “Oldukça hızlı düşünüyorum; spor yaparken öğrenirsin, düşünmek için zamanın olmaz, sadece rol yaparsın ve tepki verirsin. Sokakta böyle çalışıyorum. ” Bu atletik doğanın kanıtı olan fotoğraflarda dinamik bir kalite var; burada durgunluk yok. Bunun yerine, figürler o kadar büyük görünüyor ki neredeyse çerçeveden çıkıyorlar.
Nihayetinde, bir sokak fotoğrafçısı olarak başarılı olmak için, genellikle yaştan gelen eğitimli bir göze sahip olmak zorunludur. “Elimde 55 yıllık deneyim var. Büyüdüğünüzde ve uzun süredir bir şey yapıyorsanız, o kadar fazla deneme yapmazsınız ve özellikle sokak fotoğrafçılığında yaşlanmak için bazı tavizler vermeniz gerekir. O kadar alçaktan eğilemezsiniz ya da o kadar hızlı değilsiniz, ancak deneyime sahip olarak bunu telafi edersiniz: nerede olunacağını, insanlarla nasıl başa çıkılacağını ve uyum sağlama, ”diyor Gilden. Hala yapabiliyorum, şükürler olsun. Çoğu insan benim yaşımda değil. Ama bir şeyi yapamadığınızda, durmanız veya yönünüzü değiştirmeniz ve onu biraz farklı yapmanız gerekir. İşte öğrendiğin ders bu.”
Bruce Gilden zanaatını geliştirmeye devam ederken, yine de daha yaratıcı çekim yapmanın, farklı bir şey yapmanın yollarını arıyor. “Aynı şeyi sonsuza kadar yapamazsın, ısırığı kaybedersin” diyor. Ayrıca, kültürlerin Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri arasındaki farklardan daha belirgin şekilde farklı olduğu dünyanın dört bir yanındaki şehirleri fotoğraflamakla da ilgileniyor. Ve son yıllarda renkli çekimler yapmaya ve sokak fotoğraflarının yanı sıra sahneli portreler yapmaya başladı. Bu yeni eklemelere veya konumlara rağmen, sokak fotoğrafçılığının doğası her zaman yeni oluyor. İster New York, Palermo, Hong Kong veya Haiti’de olsun, “köşede her zaman yeni bir şeyler vardır.”
Yazar: Christina Cacouris
Christina Cacouris, Paris ve New York’ta yaşayan bir yazar ve küratördür.
Bruce Gilden, Palermo Gilden
Yayınlayan 89 Kitap Buradan ulaşılabilir.
