Fotoğrafçı Charles Daniels 1960’ların sonlarından beri Rod Stewart, Jimi Hendrix, The Who’s Pete Townshend, Aerosmith’ten Steven Tyler ve diğerleri gibi ünlü rockçıları fotoğraflıyor. Bununla birlikte, on binlerce fotoğrafı hiç görülmedi – Boston’daki evinde kabaca 3.200 rulo yıkanmamış filmde oturuyorlar.
Daniels’ın çalışmalarının çoğu , Grateful Dead, Chicago, Neil Young, Frank Zappa, Pink Floyd, Fleetwood Mac, The Allman Brothers Band, Joe gibi ünlü grupların ev sahipliği yaptığı Boston, Massachusetts’teki bir konser mekanı olan ünlü Boston Tea Party‘de çekildi. Cocker, Led Zeppelin, The Who, Sly and the Family Stone ve daha fazlası.
Daniels, “Tea Party 1967-1970 yılları arasında iki yerde açıktı” diyor. “Tek sunucu bendim.”
Üretken Bir Kaya Fotoğrafçısı
Kulübün gösterişli sunucusu olarak bilinen Master Blaster, ünlü müzisyenlerle şakalaşırken kamerasını el altında tuttu. Led Zeppelin, The Who, Faces ve diğerleri kariyerlerine bu mekanda başlarken Daniels sayısız korumasız anı yakalamayı başardı.
1967’de Tea Party’i başlatan Ray Riepen, “Harika bir adamdı… herkesin sevdiği biriydi” diyor.
1970’den beri Boston’da çalışan fotoğrafçı Lou Jones, Daniels’ı “çok cana yakın… herkes Usta Blaster olmak istedi” olarak tanımlıyor.
Eskiden WBCN’de DJ olarak bir gece yarısı yuvasına ev sahipliği yapan müzisyen Peter Wolf , ilk başta Daniels the Master Blaster olarak adlandırılan kişiydi. Ama bu bir takma addan daha fazlasıydı – bir kişilikti. Daniels, kendisine böyle seslenen ancak gerçek adının ne olduğu hakkında hiçbir fikri olmayan yüzlerce, belki de binlerce insanı tanıdığını söylüyor.
Daniels çekim yapmaktan keyif aldı, ancak fotoğrafçılığını geliştirmek için asla zaman harcamadı. Fotoğrafçı önemli olanları Ziploc torbalarda veya Somerville, Boston’daki evindeki buzdolabının dibinde saklamasına rağmen, açığa çıkan ruloların çoğu bir çöp torbasında toplandı.
Boston Tea Party, büyük açık hava festivallerinde çalmaya başlayan rezervasyon gruplarının artan maliyeti nedeniyle kapandıktan sonra, Daniels çekimlere devam ettiği diğer mekanlarda çalışmaya başladı.
Daniels, “Müzik Salonu [şimdi Boch Center’ın Wang Tiyatrosu] ile Orpheum [Tiyatro] arasında koştuğum bir gece vardı, her iki yerde de grupları anons ediyordum” diye hatırlıyor Daniels. “Boston’u hiç tanıyor musun bilmiyorum ama aslında ikisi arasında koşmak, denemek ve sürmekten daha hızlıydı.
“Tea Party’deki gruplar genellikle Cumartesi gecesi orada çaldılar, ardından Pazar öğleden sonra Cambridge Common‘da ücretsiz oynayacaklardı . Tamamen soylulaştırıldığı için şimdi açıklamak zor, ancak o zamanlar Harvard Meydanı [Cambridge, Massachusetts’te] karşı kültür sahnesinin merkeziydi .”
Daniels’ın tüm görüntüleri ya samimiydi ya da sahnede canlıydı. Hiç poz vermedi ve hiç flaş kullanmadı.
1975’te Daniels, Rolling Stones ile ilk turu sırasında gitarist Ron Wood’a katıldı. Grubun o zamanki tur fotoğrafçısı, artık efsanevi portre fotoğrafçısı Annie Leibovitz‘di.
Master Blaster, “Annie resmi tur fotoğrafçısıydı ve kameramla neredeyse sınırsız erişime izin verilmesinden pek heyecan duymadı” diyor.
Büyük Bir Girişimin Başlangıcı
Daniels’ın büyük gelişmemiş film koleksiyonu onlarca yıldır dünyadan saklanmıştı, ancak sosyal medya sayesinde görünmeyen tarihi fotoğrafları işlemek için bir baskı son birkaç yılda ivme kazandı.
Master Blaster, “Bu bir tür COVID hikayesi” diye açıklıyor. “Yerel sanat konseyimiz Somerville Sanat Konseyi, 2020’de sanatçılara yardım etmek için bir dizi küçük tohum hibesi teklif etti. Parayı , yıllardır kullandığım yerel bir Boston Lab, Colortek‘te yaklaşık 100 rulo geliştirmek için kullandık.
“Sosyal medyada hiç değilim ama ortağım [ Nave Sanat Galerisi‘ni kuran sanatçı Susan Berstler ] Facebook’ta ortaya çıkan birkaç resim yayınlamaya başladı. Bir rulo vurduktan sonra kutuları her zaman etiketlemediğimi itiraf etmeliyim.
“Çoğunlukla müzik resimlerini yayınlıyordu – sanırım ilk partide turda bazı Frank Zappa, J Geils ve Faces bulduk. Bu resimlere verilen yanıt bizi özel bir şeyin üzerinde oturduğumuza ikna etti.
“Gerçekten ne kadar eski ve geliştirmesi zor bir filmimiz olduğunu fark ettiğimizde, Susan bu konuda uzmanlaşmış bir laboratuvar aramaya başladı ve Film Kurtarma’yı bulduk.”
Berstler , süresi dolan filmler geliştirmeye ilk kez 1983’te başlayan Film Rescue International‘a ulaştı.
Şirketteki resmi unvanı Komiser olan ortak Greg Miller PetaPixel’e “İlk e-postası, büyük siparişler için herhangi bir hacim indirimi sunup sunmayacağımızı soruyordu” dedi. “Politika olarak çoğunlukla küçümsemiyoruz, ki bunu ona bildirdim, ancak sahip olduklarını gördükten sonra, daha yakından dahil olmak istediğimiz bir proje olduğunu anladık. O zamandan beri, bu işi halletmek ve ayrıca Charles’ın hikayesini anlatmasını sağlamak için onunla birlikte çalışıyoruz.
“1920’lerden filmlere düzenli olarak giriyoruz, ki buradan görüntü alabiliyoruz, ancak bu filmlerin çoğunun gerçek tarihini saptamak zor. Çoğu zaman resimlerde gördüğümüz modaya ve arabalara başvurmak zorunda kalıyoruz.
“Çoğu zaman son kullanma tarihi olan kutumuz yok. Hangi yıla ait ambalajların kayıtlarını tutmaya çalışıyoruz ama bu çok büyük bir iş.”
Miller’ın geliştirdiği en eski film, 1908’de sona eren bir Kodak filmidir, ancak bu, kendisinin teşhir ettiği bir filmdi. Bu, eBay’den satın aldığı bir deneme filmiydi ve National Geographic’in bulması için Everest’e bir ekip gönderdiği Mallory‘nin ( 1924’te Everest Dağı’nda kaybolan İngiliz dağcı) kamerasındaki filmle büyük olasılıkla aynı türden olacaktı. Şirket o filmi işlemek için güvertedeydi, ancak film ve kamera hiçbir zaman [bugün bile] bulunamadı.
Daniels’ın filminin iyi korunup korunmadığını ve onlarca yıllık filmden yüksek kaliteli fotoğrafların çıkıp çıkmadığını göreceğiz, ancak erken sonuçlar umut verici.
Daniels, “Yıllarca kendimi siyah beyaz bir nişancı olarak gördüm, ancak yeterli miktarda renkli ve slayt film de var” diyor. “Yaklaşık üçte ikisi 35 mm ve geri kalan 120. Tek bir filmin en büyük miktarı açık ara [Kodak] Tri-X.
“ Film Kurtarma laboratuvarının nasıl idare ettiğini merak ettiğim E4’ün [slayt film] yanı sıra bir Kodachrome zulası var. Kodachrome’un iyi sonuçlarıyla bazı test ruloları yaptık. Muhtemelen her şeyden daha fazla Kodak var, ayrıca Ilford ve Agfa’nın yanı sıra birkaç başka marka da var.”
Fotoğrafçı ve Kameraları
Daniels, “Ben her zaman bir Nikon insanı oldum,” diye hatırlıyor. “Eskiden insanlar bana İki Nikon Charlie derdi. Nikon F3 bir klasik ama ben de bir Nikon F5 kullanıyorum. Kız arkadaşım çok ağır olduğunu iddia etse de, bana göre F5 hemen hemen en üst düzey film kamerası.
“Eski müzik görüntülerinden bazıları muhtemelen ilk Nikon’um, FTN [ Photomic FTN ölçülü prizmayla birleştirilmiş son model bir Nikon F gövdesi] ile çekildi. En sevdiğim Nikkor lenslerim 85mm f/1.4, 50mm f/1.4 ve 35 mm f/1,4. Ve belki 105mm f/2.5.
Editörün notu: Daniels daha sonra, ilk müziğin bir telemetre ile çekildiğini söyleyerek kendini düzeltti , yani Leicas’tan ( M2 veya M3 ) veya Nikon SP‘den biri .
“Bununla birlikte Leica M3’ü de sevdim – onun için en sevdiğim lens 35mm f/1.4. Bu hemen hemen mükemmel bir belgesel kurulumuydu. M3’üm bir arkadaş tarafından çılgın renklere boyanmıştı – insanlar bugün bunu asla yapmazlardı, ama o zamanlar hippilerin zamanıydı ve çok fazla kural yoktu.
“Orta format için hala Hasselblad 501CM‘ye sahibim ve kullanıyorum . Ve bir Mamiya 6’m var. Bir sürü sokak çekimi yapıyorum ve telemetreler bunu açıkça destekliyor. Bir Rolleiflex 2.8 F var – harika bir kamera.
“Ah, ve 90’larda Prag’a [Çek Cumhuriyeti’nin başkenti] yaptığım bir geziden sonra, eve üç adet Pentacon Six ve en muhteşem balıkgözü lens ile geldim. Cesetlerin sorunlu olduğu biliniyor, bu yüzden dükkan bana birkaç parça yedek parça sattı.”
Daniels hala kameralarının çoğunu elinde tutuyor ve bugün bile “çoğunu kullanıyor”. Evinde bir karanlık odası bile vardı ama “pek iyi bir kurulum değildi”.
Berstler, Daniels’ın gördüğü ilk fotoğrafların çoğunda Daniels’ın boynunda bir ışık ölçerle bulunabileceğini söylüyor.
Berstler, “O her zaman bir donanım adamıydı – belki de bu yüzden filmi bu kadar yığıldı” diye tahmin ediyor. “Parası olduğunda, muhtemelen başka bir kamera veya lens satın alacaktı. Faces ile gezerken onun da bir Hasselblad’ı olduğunu biliyorum.”
Ayrılmış Alabama’dan Massachusetts’e
Daniels, başkent Montgomery’nin 100 mil güneyinde, Luverne, Alabama’da büyükanne ve büyükbabasının çiftliğinde büyüdü.
Daniels, “Eh, Boston’dan çok farklı bir dünyaydı, orası kesin” diyor. Tarlada pamuk toplayan akrabalarıma su getirdiğimi hatırlıyorum. 5, 6, 7 gibiydim. Her zaman yılanlara dikkat etmen gerekiyordu. Saklanan ve beni korkutmak için bekleyen bir yılan olduğuna ikna olmuştum.
“Ama o zamanlar Güney çok ayrı bir yerdi – çeşmelerden kiliselere kadar her yönden. Ne kadar farklı şeyler olduğunu tarif etmek zor. Büyükbabam bir vagonun arkasına sandalyeler koyar ve pazar günleri herkesi kiliseye götürmek için katırlara otostop çekerdi.”
Daniels 11 yaşındayken ailesi Boston’un biraz güneyindeki Roxbury, Massachusetts’e taşındı.
Ebeveynlerinin dolabında bir Brownie Hawkeye buldu ve mahallesinin fotoğraflarını çekmeye başladı. Daniels sokak fotoğrafçılığından keyif aldı, ipleri kendi kendine öğrendi ve içindeki fotoğrafçı doğdu. Önümüzdeki birkaç yıl içinde evden daha uzağa gitmeye cesaret etti ve Harvard Meydanı’nda düzenli olarak fotoğraf çekti.
Elli yılı hızlı bir şekilde ileri sarıyoruz ve Daniels şimdi fotoğraf arşivine ne olacağını görmek için sabırsızlandığı için sağlık sorunlarıyla uğraşıyor.
Daniels, “Şükran Günü civarında Miyelodisplastik sendrom teşhisi kondu ve 30 Kasım doğum günümde kemoterapiye başladım” diyor. “Artık bu döngünün ortasındayım.”
Filmi İşlemek için Fon Toplama
Berstler, “Aldığı yanıt beni heyecanlandırıyor” diyor. “Çalışması, fotoğrafçılığı ve gelişmemiş rulolar açıkçası ikimiz için de çok şey ifade ediyor, ancak diğer insanların onun hikayesine nasıl tepki verdiğini görmek sürpriz oldu.
“Projenin GoFundMe’sine 400’den fazla bağışta bulunduk ve bu da alçakgönüllülük gösteriyor. İkimiz de filmi geliştirmeye devam edecek para için herkese çok minnettarız.”
Daniels, takipçilerinin bunun son 50 yılda çekilmiş geniş bir film koleksiyonu olduğunu bilmelerini istiyor – sadece 60’lar/70’lerin müziği değil, en çok ilgiyi bu film çekmiş. Daniels’ın sanatı, Çay Partisi günlerinden beri moda ve müzikten dansa, performansa, protestolara, sokağa ve aradaki her şeye genişleyerek büyüdü.
The Boston Globe sanat yazarı Malcolm Gay, “Charles, kamerasını neredeyse bir eskiz defteri gibi kullanarak gününü belgeledi” diyor. Sokak sahnelerinden daha sonra rock & roll’un en büyük isimleri haline gelen müzisyenlerin korumasız çekimlerine kadar her şey çağın bir tarihçesi.
“Konuştuğum herkes aynı şeyi söyledi: Charles içeriden birinin bakış açısına sahipti; zaman kapsülünde ne olduğunu görmek için sabırsızlanıyorlar.”
Daniels’ın fotoğraflarını geliştirmek ve dijitalleştirmek için para toplama amaçlı GoFundMe kitle fonlaması kampanyası , bu yazının yazıldığı sırada 40.000 dolarlık hedefinin 34.000 dolarından fazlasını topladı. Çabaların finanse edildiğini varsayarsak, dünya yakında rock ‘n’ roll’un en ünlü figürlerinin tarihine katkıda bulunan on binlerce yeni, daha önce hiç görülmemiş fotoğrafla tedavi edilebilir.
