Harika görüntüler oluşturma süreci yıllardır üzerinde çalıştığım bir şey. Bu perçinleme arayışındaki taahhütlerden biri, birçok fotoğrafçıdan yüzlerce harika görüntüyü incelemekti.
Çalıştığım eserler hem iyi bilinen hem de daha az bilinen, farklı geçmişlere sahip ve çoğu fotoğraf türünde benzersiz görme profilleri olan işler. Bugün sizlerle bu bulgulardan bazılarını paylaşmak istiyorum.
Çevremizdeki dünyayı gözlemlerken genellikle özel, büyük, göz kamaştırıcı bir konu bulmak isteriz. Başka bir deyişle, görüntünün etrafında oluşturulacağı merkezi noktayı ararız. Harika konuları hayal eder, hayal kurar ve özleriz. İlginç konuların boşluğunu doldurmak için genellikle dünyanın en güzel manzaralarına sahip yerlerine pahalı geziler satın alır, tarihi yerlere seyahat eder, en iyi manzaralar için Google haritalarını araştırır, modeller kiralar, benzersiz karakterler ararız – bize görsel avantaj sağlayacak her şeyi .
Bu hiç de kötü bir şey değil.
Ama mesele şu: Harika bir imajın bu amansız arayışında, bazen konuyla o kadar meşgul oluyoruz ki “gerisini” unutuyoruz. Konunuz önemlidir, ancak yine de görüntünüzün yalnızca bir parçasıdır. Aslında çoğu fotoğrafta özne görüntünün yalnızca küçük bir bölümünü kaplar. Peki ya “geri kalanı”?
“Dinlenme”, negatif boşluk veya beyaz boşluk dediğimiz bir şeydir. Neden bundan bahsediyorum? Çünkü yüzlerce harika görseli inceledikten sonra, bunun tam da iyi bir görselin harika bir görsele dönüştüğü yer olduğu sonucuna vardım.
Açıklamama izin ver. Çok açık, gürültülü ve renkli bir dünyada yaşıyoruz. Günümüzde yapmanız gereken tek şey büyük şehirlerin sokaklarında yürümek ve birçok ilginç konu bulacaksınız. Ayrıca uçağa atlayabilir ve saatler veya günler içinde egzotik bir yerde olabilirsiniz. Harika konular her yerde ve hepimizin bunlara erişimi var.
Eğer durum buysa, çok fazla harika görüntüye sahip olmamız gerekir, ancak bir şekilde bu gerçekleşmiyor. Niye ya? Çünkü harika bir konuyla karşılaştığımızda, o kadar heyecanlanırız ve kafamız o kadar meşgul olur ki , görüntünün tamamını oluşturmayı unuturuz . Harika bir konu bulmanın bu zanaatın sadece bir parçası olduğunu unutuyoruz. Yalnızca özneyi çerçeveye yerleştirmekle kalmamalı, aynı zamanda çerçeveyi (veya negatif alanı) kendimiz de oluşturmalıyız.
“Beyaz boşluk” tabirini gerçekten seviyorum. Bana ressamların başyapıtlarını nasıl yarattığını hatırlatıyor. Beyaz bir tuvalle başlarlar ve ardından çerçevenin içine dikkatlice öğeler eklerler. Konuyla başlayıp oradan gidebilirler veya tüm unsurları koyup konu için uygun alan bırakabilirler. Bunu fotoğrafta yapamayız tabii ki ama yapabileceğimiz birkaç yöntem kullanarak çerçeveyi düzenlemektir, bundan sonraki yazılarda bahsedeceğim.
İlk düşünceye dönecek olursak, konu elbette önemli ama konunuzu belirledikten sonra dikkatinizi diğer her şeye kaydırdığınızdan emin olun. Beyaz alanı düzenlemek için ne kadar çok çaba harcarsanız, fotoğrafınız o kadar güçlü olur. Sık sık kendime hatırlatırım, tamam Olaf, şimdi konu sizde, buna yeterince saygı gösterdiğinizden emin olun. Alanı konunun etrafında düzenleyin, böylece yalnızca onu tamamlamakla kalmaz, aynı zamanda izleyiciyi görsel bir keşif ve hayranlık yolculuğuna davet eder.
Yazar hakkında: Olaf Sztaba ilk olarak otuz beş yıl önce bir kamera aldı. O zamandan beri “görme” tutkusu fotoğrafçılıkla ömür boyu sürecek bir yolculuğa dönüştü. Yaygın bir şekilde görsel bir şair olarak bilinen Olaf’ın benzersiz gözü ve amansız görsel sadelik arayışı, onun “son derece yaratıcı ve estetik açıdan hoş görüntüler” yakalamasını sağlıyor. Görüntüler, yazılarıyla birlikte Olafphotoblog‘da bulunabilir . Görme, yaratıcılık, ilham ve güzel sanatlar fotoğrafçılığı üzerine tartışmalar görüntülerle paralellik gösteriyor.
Olaf, Medium Format Magazine’in kurucusu ve baş editörü ve ELEMENTS Magazine’in kurucu ortağıdır . Olaf, zamanının çoğunu sahada küratörlük yaparak, yazarak ve fotoğraflayarak, genellikle daha az seyahat edilen yolları keşfederek geçirir. Aranan bir konuşmacı ve eğitimcidir.
