Bir fotoğrafın arkasındaki bağlam ve süreç, ekipman, film, aydınlatma kurulumu ve ilginç bir geçmişi olan bir fotoğrafçının fotoğrafa katmış olabileceği herhangi bir sanatsal duygu veya rehberlik söz konusu olduğunda teknik düzeyde ilginç olabilir.
Gazetecilik işi söz konusu olduğunda, sürecin bu bağlamı ve fotoğrafçı daha fazla incelemeye tabi tutulabilir; bu da, bir görseli okumalarından yüzeysel estetik görünümden fazlasını almak isteyen izleyiciler için anlamlı nüansları ortaya çıkarabilir.
Foto Muhabirliği ve Aktivizmi Tanımlamak
Foto muhabirliği, önemli olayların an be an raporlanması, birkaç yıl boyunca uzun vadeli belgeler, bir kombinasyon veya aradaki herhangi bir şey gibi birçok şekilde uygulanabilir. Sanatsal değere sahip görüntülerle sonuçlanabilir veya yalnızca düzenleyici tarafından zorunlu kılınan bir kutucuğu işaretlemek için var olabilir. Bununla birlikte, bu fotoğrafların kullanım durumu ve amacı, tanımın kısıtlamaya başladığı yerlerdir, sanki kırılma, gelişme veya geçmişe dönük bir hikayeyi açıklamaya hizmet etmiyorlarmış gibi, en iyi ihtimalle biçimin çok zayıf, hatta yararsız örnekleridir.
En iyi foto muhabirliği fotoğrafları, hikayeyi, ideal olarak olgusal sunum yoluyla, evrensel olarak anlaşılabilecek, dil ve kültürel engellere meydan okuyacak kadar net bir şekilde gösterir. Bazı röportaj fotoğrafçıları, daha sade bir görsel yaklaşım benimsiyor, görüntüleri kitlesel çekicilik için etkili olan kurşun noktaları olarak üretiyor. Uzun süreli bir belgeselci, bir hikayeyi görmenin ve yorumlamanın birçok yolunu keşfedecek zamana sahiptir. Bütün bunlar için hikaye, işin yerini ve diğer parametrelerini tanımlar. Bu hikayeyi anlatmak, işin üretildiği gündemdir.
Aktivizm bir gündem üzerine kuruludur. Toplumda politik, sosyal ve kültürler arası aktif olmak, eğilimler belirlemek, karar vermeyi etkilemek ve bir mesajı yaymak veya büyütmek için katılmak ve çalışmak, birçok aktivistin uyguladığı şeyin merkezinde yer alır. Bu, ister küçük incelikli eylemler, ister büyük ölçekli yıkıcı muhtemelen yıkıcı taktikler yoluyla olsun, davranışlarının özü, amaçlarının amaçlarını ilerletme ve gerçekleştirmeye aktif katılımdır.
Foto muhabirliğinde mesaj, hikaye tarafından tanımlanır. Aktivizmde mesaj, şeyin kendisidir.
Bazıları, aktivizmi, belirli yerlerden alışveriş yaparken cüzdanınızla oy kullanmak ve diğerlerinin tüketici olarak kullanmaması gibi, günlük yaşamda daha kökleşmiş bir şey olarak sınıflandırabilir. Bir belgesel bağlamına girebilecek türden bir aktivizm, belirli bir şekilde gazetecilik veya siyasi veya bilgilendirici yayma gibi görünebilir.
İletilen tüm fikirler “yayılır”, bu nedenle hangilerinin propaganda olarak sayılacağını daraltmak, büyük ölçüde bağlamlarına, hem nasıl sunulduklarına hem de nasıl yapıldıklarına bağlıdır. Bir bakıma aktivizm, halkla ilişkiler ve iletişimin başka bir biçimidir. Farkındalık yaratmayı içeren bir kampanya veya sadece bir pankartla yürümekten aşırı şiddet eylemlerine kadar gösteriler olabilir. Aynı şekilde, bu gazetecilik bağlamından çıkarılıp PR için kullanılabilir, bu yüzden fotoğrafçının asıl amacının ne olduğunu bir noktada paylaşması gerekir. Böyle bir durumda, bu bağlam, görüntünün orijinal konumunda ve manipüle edilmiş kullanım durumunda yorumlanması için gerçekten önemlidir.
Akademik bir araştırmacı gibi bir foto muhabiri de hipotezinin yanlışlanmasına açık olmalıdır. Örneğin, İngiltere’deki hanelerin bu kış acil bir yakıt ve yaşama ücreti krizi sırasında nasıl sıcak kalacağına dair bir fotoğraflı makale fikrim olduğunu varsayalım. Güya bazı bölgeleri ziyaret edip insanları şöminelerinin etrafında veya elektrikli battaniyelerle fotoğraflayabilirim, ama aynı zamanda daha birçok insanın bunlardan hiçbirini yapamayacağını ve sadece üşüdüğünü görebilirim. Bu varsayımda bana, sıcak kalma yöntemlerine sahip olanları belgelemek, olmayanları belgelemek, her ikisinin bir kombinasyonu veya benim de dikkate almadığım bir seçeneğe bakma seçeneği sunuldu.
Bir haberin dönme olasılığı her zaman vardır ve bir foto muhabiri onu hangi yöne doğru takip edeceğine karar vermelidir. Ayrıca bu farklı yönlerin varlığını fark edebilir, not alabilir, ancak asıl yollarında devam edebilirler ki bu da onların yanlış olduğunu gösterir. yeni bilgilerle karşı karşıya kaldılar, ancak hikayeyi orijinal beklentilerine uyacak şekilde anlatmaya devam etmeyi seçtiler.
Uygulamadaki Fark
Bir kolektifle fotoğraf çekmenin güçlü yönlerinden biri, birden fazla yönü takip edebilmemiz ve farklı hikayeleri sergileyebilmemizdir. Buna “auteur” bir yaklaşım, hikaye anlatıcısının bakış açısının anahtar olduğu bir Gonzo gazeteciliği biçimine daha yakın olacaktır. Benim “toplumsal bir mesele” olarak görebildiğim şey, bir başkasının “sosyal fırsatı” olabilir. En azından bu kadar basit bir şey için bile kendi bakış açımı sunarak, dürüstlüğümü netlik ve açıklıkla takip ediyorum.
Varsayımımda, eğer bir yakıt tedarikçisinin veya elektrikli battaniye üreticisinin sponsor olduğu bir satış noktası için çalışıyor olsaydım veya onlarla reklam alanım olsaydı, o zaman bu hikayelerden birini takip edip diğerini takip etmem için üzerimde bir baskı olurdu. Yakıt krizine vurgu yapan bir hayır kurumu için çalışsaydım, o zaman hikayeye başka bir yönden bakmam için baskı yapardım. Bence aktivizm burada devreye giriyor ve çizgi bulanıklaşmaya başlıyor. Bunlarla, önce mesaja karar verilir ve geri kalan her şey brief’e uyacak şekilde bükülür. Bu özerklik olmadan hikayeyi gerçekten keşfetmek için yer yoktur ve sonuç ne olursa olsun, bir soruyu gerçekten cevaplamak yerine ön varsayımı destekleyecektir.
Yurttaş gazeteciliği, kendilerini aktivist ve belgeselci olarak idare edebilenlerin örtüşmesi anlamına gelir. Belgesel çalışma, bir mesajı paketlemek için en güçlü ve etkili araçlardan biridir ve aktivizm, bir fotoğrafın sunabileceği tanıklığa, bu tanıklığı matbaa ve şu anda dijital basın aracılığıyla özgürce dağıtma yeteneğiyle birleştiğine güvenmiştir.
Dijital basının giriş eşiği, basılı medyadan daha düşük ve birçok aktivist ve gazeteci, gündemlerini yalnızca bu web tabanlı platformlarda gerçekleştiriyor. Seyirci tarafında, göründüğü kadarıyla, gazetecilik gündemiyle yapılmış bir görüntü ile aktivizm gündemiyle yapılmış bir görüntüyü ayırt etmenin açık bir yolu olmayabilir. Bir makalenin kaynağına ve metodolojisine daha yakından bakmak aydınlatıcı olabilir, ancak bakış açınıza bağlı olarak çizgiler her zaman bulanık olarak görülebilir ve bir kişinin olgusal raporlamayı gördüğü yerde, bir başkası kendi gündemlerini zorlayan bir aktivist görebilir.
Bir durumla hiçbir ilgisi olmayan tarafsız bir foto muhabirinin, anlatıyı dengelemek için azami özenle yapıldığında bile, bir fraksiyonu diğerine “destekleyen” bir çalışma bütünü üretmesi mümkündür. Çalışmayı izleyen izleyicilere bağlı olabilir, çünkü şu ya da bu şekilde hemfikir olmaya eğilimli olanlar, çok fazla eleştirel analiz olmaksızın hikayeyi kendi görüşlerine dahil edeceklerdir. Bazı anlatılar, bazı izleyiciler için çok daha “anlamlı”dır ve bu durum, duruma kendi ön yargılarını getiren bir izleyici için bağlamı ve nüansı çözmek için zaman ayırmamak gibi doğası gereği önyargılı olmalarına yol açabilir.
Tarihteki Örnekler
W. Eugene Smith, güçlü bir sosyal adaletsizliği tespit etti ve sosyal bir etki yaratmak, adaletsizliğe ışık tutmak ve bu farkındalığı değişim yaratmak için kullanmak için kendisini bunu belgelemeye adadı. Bu, belgesel fotoğrafçılığı yoluyla güçlü bir aktivizmdir. Hareketin üyelerinden biri ile temasa geçtikten sonra Minamata: Dünyaya Bir Uyarı projesini üretti. Amacı etkili bir şekilde benimsemek zorunda kaldı ve bu da tüm zamanların en ikonik belgesel fotoğrafçılığından birini ortaya çıkardı.
Yaklaşımında, yalnızca bir tarafa konsantre olmadı, aynı zamanda fabrikanın kendisi, önemli kişiler ve çevredeki alan da dahil olmak üzere hikayeyi her açıdan ele almak için elinden gelenin en iyisini yaptı – sadece kurbanların fotoğrafları değil. Yöntemleri, aktivizm ve gazeteciliğin bir birleşimiydi ve sonuç, peşinde olduğu değişime yardımcı olmak için çok şey yapan güçlü bir tanıklık oldu. Bu onu bir aktivist yapar mı? Bu onu daha az gazeteci yapar mı?
Bu etiketlerin fazlasıyla basit olduğunu ve günümüz gerçekliğinde var olmayabilecek ideal bir forma işaret ettiğini düşünüyorum. İnsanlar görmek istedikleri veya düzeltmek istedikleri dünyanın bir yansımasını yaratmak istediklerinden, hümanizm üretilen birçok belgesel çalışmasının ön saflarında yer alır. Bu, metodolojileri ne olursa olsun tüm hümanistlerin aktivist olduğu anlamına mı geliyor?
Bu çatışmayı eve getirmek ve daha fazla destek oluşturmak için Vietnam Savaşı’nın televizyonda yayınlanma ve Amerika’da doğrudan saldırıya uğramamış bir nüfusa geniş çapta yayınlanma şekli hakkında tartışmalar oldu. Gazeteciler ne kadar tarafsız çalışsa da sonuç bir propaganda çabasıydı. Propaganda mutlaka bir yalan değildir, çerçevelenme biçimine veya söylemde görünüp görünmediğine bağlı olarak bir gündemi yaymak için kullanılan tüm gerçek olabilir. En basit röportaj bile yayınlandıktan sonra yeniden bağlamsallaştırılabilir.
Bu, bu gazetecilerin aktivist olduğu anlamına gelmez, ancak sahadaki çalışmalarının sonucu kısmen veya tamamen propaganda olarak kullanıldı. Bir çalışmanın arkasındaki metodoloji ancak bir yere kadar gidebilir, bir izleyiciyi gerçekten etkilemeye başladığı nokta, söylemi şu ya da bu şekilde şekillendirdiği noktadır.
Kendi İşimi Düşünmek
İngiltere’deki azınlık gruplarına ait topluluklarda fotoğraf çektim ve bu çalışmayı sunarken çok dikkatli davranıyorum. Yayınlarım bağlamında, yetersiz temsil edilen hikayelerin bağlamını, arka plan bilgilerini ve insancıllaştırılmasını sunuyorlar. Ancak, herkesin resimlerimi bağlamından koparıp o grup hakkında kendi anlatılarını desteklemek için kullanabileceğinin de farkındayım. İşim üzerindeki kontrolüm o basılı sayfada sona eriyor ve remiksin izleyicileri orijinal şeyi hiç görmemişken remikslemenin sahip olabileceği gücün çok farkındayım.
Kendi çalışmalarım ve yayınlarım için sorumluluk alıyorum; Yazar sesimi yalnızca yazdığım iş bağlamında kullanabilirim. Çevremdekilerin hareketlerinden sorumlu değilim, yaptığım her remix ve yeniden yorumlamanın hesabını veremem ve ortaya koyduğum işi ancak kendi bağlamında ve biçimi içinde desteklemek için elimden gelenin en iyisini yapabilirim. o yapıldı, başka birinin ona getirebileceği ya da dönüştürebileceği şeyle değil. Anlatım ve gündemim, elimden gelen en iyi şekilde her zaman açıktır. Blogumdaki ve diğer yayınlardaki yazılarımda çalışmalarıma bağlam sunuyorum. Bir işin kendi bünyesinde ihtiyaç duyulduğu kadarını sağlarım.
Şimdiye kadar yaptığım işlerde hiçbir projeme aktivizm örneği demezdim çünkü gündemim işin kendisiyle sınırlı, o işi sağlayabileceğim en doğru hesap ve tanıklıktan başka bir şey yapmamak. Anlatmakla ilgilendiğim hikayeler, belirli bir sosyal mesajı veya amacı yaymaya çalışmaktan çok, eğitim ve açıklamaya, fikirleri keşfetmeye yönelik. Bu, işin içinde unsurlar olarak mevcut olabilir, ancak şimdiye kadar itici bir güç olmadı.
” DC Hariç Tutma Bölgesi kitabım için ordunun fotoğrafını çekerken” hakkında yazdığım gibi , görüntülerin propaganda, ordu yanlısı çağrışımları olabilir, ancak aynı zamanda bir kınama olarak da görülebilirler. Birini veya diğerini seçmiş olsaydım, çok farklı işler yapabilirdim, ancak bunun yerine, destekleyici gruplar olmadan bütünsel olarak yapabildiğim her şeyi belgelemek için oradaydım. Bu nedenle, sonucun siyasi bir yazı olarak karşımıza çıktığını düşünmüyorum, ancak belirli bir zamanda, belirli bir yerdeki tezahürün belgelenmesi.
Kameralı aktivizm, belgesel tarzı bir çalışma şeklini alabilir; güzel sanatlar veya soyut görüntüler gibi görünebilir. Sanatçının herhangi bir görsel kodlama stilini alabilir, ancak onu ayıran şey, arkasındaki gündem, fotoğrafçının çalışmalarının bir konu etrafındaki söylem üzerinde bir etkiye sahip olmasını sağlama, şeyleri belirli bir şekilde çerçeveleme niyetidir. kendi dünya görüşlerini ilerletmek için.
İşbirlikçi görevler dışında bir kolektifle çalışmanın bir başka yararı da, ürettiğim iş hakkında sürekli bir diyalog içinde olmam, olası yanlış yorumlamaları ve kendi önyargılarımı vurgulamam, böylece çalışmaya benim tekil görüşüm yerine kolektif ve çeşitli bir vizyon rehberlik ediyor. tercüme. Mükemmel bir sistem değil ama bence sonuçlar ve çalışmamın aldığı tepkiler her şeyi açıklıyor. Çalışmamın, gerektiğinde yaratılış bağlamında gerekçelendiremeyeceğim ve açıklayamayacağım hiçbir yönü yok. Akranlarımın içgörüsüyle bilgilendirilen brief, araştırma ve geliştirme ve küratörlük üzerinde çalışıyorum.
Kendi kendine yönlendirilen hikayeler, kişisel olarak keşfetmek istediklerim üzerinde çalışabileceğim anlamına geliyor ve motivasyonum başkalarını ve kendimi daha iyi anlamak. Bu, açık bir şekilde büyütmek için bir gündemle başlamamış olmama rağmen, varsayılan olarak o konuyla ilgili sebepleri ve durumları büyüttüğüm anlamına gelir; sadece baktığım belirli fikirlerle kesişiyorlar.
Nesnellik Zorluğu
Aktivist olun ya da olmayın, herkes için nesnelliğe ulaşmak zordur. Örneğin, bir çatışmanın iki tarafını belgelerken (Minamata ile Eugene Smith‘e benzer şekilde), bir grubun kameraya diğerinden daha dostane davrandığını görebilirsiniz. Size dost bir grubun zengin tanıklığını ve size düşman olan bir grubun yüzeysel tanıklığını üretebilirseniz, bu, zorluğun üstesinden gelme ve nesnellik için çabalamanıza rağmen, bir grubu farklı bir ışık altında gösterecektir. Bu, fotoğrafçıyı önyargılı yapmaz, ancak çalışmayı ve izleyicinin onu okuma şeklini saptırır.
Objektifliği politika, sosyoloji veya kesişimsellik açısından kesebilirsiniz, ancak nihayetinde fotoğrafçı için her zaman öznel olacaktır. Geri kalan her şey, o hikayenin bağlamsal çerçeveleme yönüdür ve bunlar tanımlanmalı, anlaşılmalı ve çalışma yayınlandığında metne veya meta-metne dahil edilmelidir.
Benim görüşüme göre, nesnellik “eşit derecede şüpheci” olmayı içerir. Bir çıta belirlemek ve soruşturmada doğru ve dikkatli olmak anlamına gelir. Yukarıda belirtildiği gibi, bir hikayenin biri barışçıl ve doğru, diğer tarafı şiddet içeren ve dürüst olmayan iki tarafı varsa, o zaman tarafsız habercilik, yalnızca doğru habercilik olsa bile barışçıl ve doğru tarafa doğru önyargılı görünecektir. Barışçıl ve doğru taraf şiddetli veya yalancı olarak kaydedilirse, bu önyargı güçlenir.
Bazen gerçeklik doğası gereği önyargılıdır – yoksulluk, eşitsizlik, savaş ve suç, nadiren olumlu bir dönüşe sahiptir. Denge sağlamaya ve biraz pozitif olmaya çalışırsanız – örneğin, bir insansız hava aracı saldırısının kurbanını fotoğrafladıysanız – ve bu insansız hava aracından kâr elde eden şirketin CEO’su dengeli bir hesap olabilir, ancak eminim ki insanlar yine de mağdur lehine önyargılı olduğunu iddia etti.
Projelerim üzerinde çalışırken, yaptığım görüntüleri ve yazdığım hikaye unsurlarını gözden geçirirken teori ve araştırmayı, bağlamı ve süreci sürekli kontrol ederek içebakış pratiği yapıyorum. Özelliklerin beni farklı şekillerde etkileyip etkilemediğine ve bunun, bu hikayeler için devam eden çabalarımı nasıl yönlendireceğine bakıyorum. Bu, önyargıyı engellemek değil, gölgede bırakmak, duruşum hakkında net olmak, her zaman kusurların olacağını kabul etmek ve çalışmanın kendisinin bu kusurlu bağlamda kendi adına konuşmasına izin verirken açık sözlü olmak meselesidir.
Etik ve Gazetecilik
Kişisel dürüstlük, doğruluk ve insanların birden fazla şey olabileceği anlayışı bir yana, çoğu insanın bu kelimeyi kullanma eğiliminde olduğu gibi, bir aktivist olarak etiketlenmenin gölgesi altında çalışmak gibi daha pratik bir mesele var. Bir kişi mükemmel bir dürüstlüğe sahip olabilir ve gazetecilik etiğinin çok katı parametreleri içinde çalışabilir ve yine de, kendilerini açıkça bir aktivist olarak tanımlarlarsa veya kendilerini tanımlarlarsa zor zamanlar yaşayabilirler.
Pankart veya bayrak taşımak, hatta belirli bir rozet takmak gibi performatif aktivizmle uğraşmak, ürettikleri işi sorgulamak için bir neden olarak görülebilir. Yasaları çiğnemek veya diğer suçlar, geçit törenleriyle birlikte yürümek ve dahası, fotoğrafçının bir örgütle ilişkileri konusunda zaten açık sözlü olsalar bile dürüstlüğünün sorgulanmasına yol açar.
Bu tür davranışlar, diğer gazeteciler için de tehlikeli hale geliyor – eğer insanlar gazetecileri “diğer taraftan” insanlar olarak görürlerse, karşı aktivistler veya polis bu önyargıya dayanarak onları hedef alabilir. Bu, kameralı bir kişinin partizanlık gösterirse diğer herkes için onu mahvedebileceği anlamına gelir, diğerleri yanlış bir şey yapmasa bile, savunulması gereken bir tür kolektif itibar vardır – gazetecilere güvenilebileceğini göstermek tüm gazetecilere yardımcı olur ve yapmadıklarını göstermek başkalarını riske atabilir. Burada bile, bu bir “gazeteci” alt grubuna yönelik bir önyargıdır; bunun verili olması gerektiğini düşünmeme rağmen, yine de bireye dahil etmek, anlamak ve kendi kararlarını vermek bireye bağlıdır.
İnsanların “medyaya” bakış açısı, sadece gazetecilerin ve fotoğrafçıların davranışlarından daha fazlası tarafından şekillendirilir, ancak bu bakış açısının işin yapılabileceği yol üzerinde güçlü bir etkisi vardır. Sağlıklı bir dördüncü kuvvetin olduğu, iyi araştırılmış gerçekler etrafında birbiriyle yarışan birçok görüşün olduğu kültürlerde, rollerinin anlaşıldığı, güvenildiği ve itimat edildiği bir ağda faaliyet gösteren bir gazetecinin rolü daha kolaydır. “Medya”nın homojen görüldüğü yerlerde, bütüne yönelik eleştiri söz konusu olmadığında bile, pratiği ve dolayısıyla uygulayıcıları kötülemek çok daha kolaydır. Karalamaya katkıda bulunmak istemiyorum, ama aynı zamanda bunun bir birey olarak tamamen bana bağlı olmadığını da biliyorum, bu yüzden elimden gelen en iyi şekilde davranmaktan başka yapabileceğim pek bir şey yok.
Bu kısmen, bazıları için etiketlerin önemli olmasının nedenidir, ister ‘gazeteci’, ‘foto muhabiri’, ‘belgesel fotoğrafçısı’, vb. önemli olan, bir grup içi atamadan çok, bir araya getirilmediğinizden emin olmakla ilgili olabilir. sizin için olumsuz çağrışımları olabilecek bir dış grup. “Aktivist” etiketi, eylemleri veya hedefleri ile aynı fikirde olmayanlar için kesinlikle olumsuz çağrışımlara sahiptir ve çoğu kişi için yüksek bir tarafsızlık ve partizan olmama standardına sahip olan “gazeteci” ile birlikte etiketlendiğinde etik dışı olarak görülür. Anlamsal bir tartışmanın ötesine geçer ve dilin günlük gerçekliklerimizi şekillendirme şeklinin gerçek hayattaki sonuçlarına kadar uzanır.
Açık ve Dürüst Olun
Kendi pratiğim için oldukça katı sınırlarım olsa da, bu tür bir standardı başkalarına dayatmanın kolay olduğunu düşünmüyorum. İnsanlar standartlarının neleri kapsadığı konusunda açık olmalıdır, ancak bu, başkalarının da onu takip etmesi gerektiği anlamına gelmez, yalnızca kendi başlarına çalışmaları ve bu konuda eşit derecede dürüst olmaları gerekir. Bence dürüstlük, insanların gerçekçi bir şekilde izlemesi için konulabilecek en düşük çıtadır, çünkü nerede durduğunu bile düşünmemiş biri bile dürüstçe bunu düşünmediğini söyleyebilir.
Uygun bir denge bulamıyorsanız ve öncelikleriniz birinden diğerine, gazetecilik veya aktivizme ağırlık veriyorsa, etik sınırları korumak zordur. Gerçekten inandığınız bir amacınız varsa, ancak onu destekleyen en iyi fotoğraflı anlatımı oluşturmuyorsanız, bu, amacınıza zarar verebilir ve bazı durumlarda çok fazla doğrulukla belgelemeniz, amacınızı gerçekten olumsuz etkileyebilir. Amacınız aktivizm ise, o zaman bir kamera kullanmak aslında katkınızı sınırlıyor olabilir ve gerçekten meşgul olma yeteneğinizden ödün verdiği bir kamera olmadan doğrudan eylemden daha iyi sonuçlar alabilirsiniz.
Fotoğrafçılık, iletişim kurmanın pek çok yolundan yalnızca biri. Bazen iletişim gerçekten ihtiyaç duyulan şeydir ve bazen de eylemdir. Bazen iletişim eylem olabilir ve bazen ondan uzaklaşır. Siyasete bulaşmadan bir yaşam tarzı seçimi yapamadığımız günümüzde kolay bir cevap yok – giydiğimiz kıyafetlerden yediğimiz yiyeceğe kadar, bazı işleri diğerleri yerine destekleyen, köleliği ve etik olmayan davranışları destekleyen etik seçimlerle karşı karşıyayız. Bunlar o kadar sıradan ki, bu aktivizm anlayışını görmezden gelip protestoculara, pankart tutanlara, boya atan insanlara odaklanmak çok kolay.
Bazıları dünyadan ayrı olmadığımızı unutuyor, bir parçası ve katılımcısıyız: Yaptıkları bağlamdan ve deneyimlendiği bağlamdan kaçan işler yaratamayız.
Yazar hakkında : Simon King, şu anda bir dizi uzun vadeli belgesel ve sokak fotoğrafçılığı projesinde çalışan, Londra merkezli bir fotoğrafçı ve foto muhabiridir. Bu yazıda ifade edilen görüşler yalnızca yazara aittir. Çalışmalarını belgesel kolektifi The New Exit Photography Group ve Instagram’da takip edebilirsiniz .
Resim kredisi: Simon King’in fotoğrafları
