Bir fotoğrafçı olarak, bizi engellediğini düşündüğümüz pek çok şey var. Bazıları için dişli. Birçoğu için boş zaman sınırlı olabilir. Diğerleri için, çekilecek ilginç yerler olmayabilir.
Geçmişte aynı şeyi hissetmiş olsam da artık durum böyle değil çünkü Japonya’nın oldukça güzel bir bölgesinde yaşadığım için şanslıyım ve hayalimdeki ekipmanların çoğunu satın almayı başardım. Ancak bu, hiçbir şeyin beni engellediğini hissetmediğim anlamına gelmez.
Geçmişte pek çok dış gücün beni engellediğini hissederken, son zamanlarda beni engelleyen en büyük şeyin daha içsel olduğunu fark ettim. Başlıktan da tahmin edebileceğiniz gibi, o şey korkudur .
Kendinize ‘Ne korkusu? Örümcekler?”. Şey, hayır… ama örümceğin boyutuna bağlı olarak da olabilir, ama çoğunlukla hayır. Yargılama korkusu, risk alma korkusu, utanma korkusu ve başarısızlık korkusu sahip olduğum ve bir dereceye kadar hala mücadele ettiğim şeyler. Bugün bu yaygın korkulardan, sizi nasıl geride tutabileceklerinden ve bu korkuların üstesinden gelmek için neler yapabileceğinizden bahsetmek istiyorum.
Yargı korkusu
Bununla başlamak istiyorum çünkü fotoğrafçılık konusunda ciddileşmeye karar verdikten sonra sahip olduğum ilk gerçek korkunun bu olduğunu hissediyorum. Yargılanma korkusu birkaç şeyle ilgili olabilir, bu yüzden her şeyi olabildiğince özlü tutmak için her şeyi parçalayacağım.
Eleştiri korkusu
Bir kamerayla ilk günlerime geri döndüğümde, ne kadar cahil olduğumu neredeyse kıskanıyorum. O günlerde, kelimenin tam anlamıyla her şey bir sanat eseriydi. Teknik mükemmellik veya ışık dikkate alınmadan her şeyin ve her şeyin fotoğrafını çektim.
Ancak, otomatik modda fotoğraf çekmekten fotoğraf yapmaya geçmek istediğime karar verdiğimde işler değişti. Sosyal medyada her şeyi paylaşmaktan internetin fotoğrafçılık tarafında pusuya yatmaya gittim . Gördüklerim beni iliklerime kadar şok etti. İlk defa dünyanın en iyi fotoğrafçısı değildim. 7 yıllık bir fotoğraf makinesi, kit lensleri olan ve diyaframın ne olduğu hakkında hiçbir fikrim olmayan bir aptaldım.
İlerleyen aylarda, fotoğrafçılık içeriğine bayıldım ve elimden geldiğince çok şey öğrenmeye çalıştım. Fotoğraflarımın daha iyi hale geldiğini gördüm ama yine de sadece bir pusudaydım, bir poster değildim. Başkalarının çalışmalarına bırakılan yorumları okudum – serttiler. Kusursuz görünen işleri eleştiren profesyonelleri izledim – daha da sertti.
İnsanların işim hakkında söyleyeceklerinden çok korkuyordum. Bu, sonunda çalışmalarımı diğer fotoğrafçılarla paylaşmaya başlamadan önce bir süre devam etti ve hoş bir sürpriz oldu. Çalışmamı eleştiriyorlardı ama başım omuzlarımdan tamamen ayrılmamıştı. Sonraki aylarda daha fazla çalışma paylaştım, bazı çevrimiçi arkadaşlar edindim ve hatta başkalarının çalışmaları hakkında kendi fikirlerimi paylaşacak kadar güven kazandım.
Artık çalışmamı herhangi bir platformda, izleyiciden bağımsız olarak paylaşabileceğim konusunda kendime güveniyorum ve başkalarına (istediklerinde) ayrıntılı eleştiri yapmaktan büyük mutluluk duyuyorum.
Bu korkunun üstesinden nasıl gelinir : Eskilerin dediği gibi, “taşlar ve sopalar” falan. Kendilerini fotoğraf eleştirisinin Gordon Ramsay’i olarak gören bazı insanlar olsa da, bunların sadece kelimeler olduğunu hatırlamak önemlidir. Bazen bu sözler nesnel eleştirilerdir, ancak çoğu zaman öznel görüşlerdir.
Kişisel saldırılardan veya yararsız olumsuzluklardan kaçınmak için çalışmanızı bir tür ılımlılıkla paylaşabileceğiniz bir yer bulmanızı öneririm. Doğru yerlerde, gerçek kişilerin sayıca trollerden daha fazla olduğunu bulmaya geldim. Unutmayın, birisi dürüst ve iyi niyetli bir eleştiri yaptığında, sizi yere indirmeye değil, yükseltmeye çalışır.
Nasıl algılandığın korkusu
Temel olarak, kameranızla dışarıdayken, genellikle kamusal bir alandasınızdır ve kamusal alanlarda genellikle insanlar bulunur. Bu insanlar size komik bakabilir ve bu da mükemmel kareyi elde etmek için yapmanız gerekeni yapma isteğinizi etkileyebilir. İster ceketinizi rüzgardan korumak için kameranızın etrafında gezdirin, ister en iyi açıyı elde etmek için yere yatın, bazen başkalarının bizi nasıl algılayacağı korkusu bizi durdurabilir.
Ancak bu korkuyu ortadan kaldırdığımızda, ne kadar çılgın görünürsek görünelim, vurulmaya daha açık hale geliriz. Bunu, işinizden olumlu bir şekilde bahsederken, hatta başarılarınızı paylaşırken palavra olarak görülme korkusuna da bağlarım.
Bu korkunun üstesinden nasıl gelinir : Bunun için sihirli bir değnek olduğundan tam olarak emin değilim ama birkaç seçenek var.
Aklınızı başkalarından uzaklaştırmak için müzik veya podcast dinleyebilirsiniz. Bir arkadaşınla çekim yapabilirsin, tuhaf görünmeye istekli başka biriyle birlikteyken her zaman tuhaf görünmek konusunda kendimi daha rahat hissederim. Ancak günün sonunda kimse iki hafta önce gördüğü tuhaflığı hatırlamayacak, bu yüzden kanunları çiğnemediği veya başkalarını rahatsız etmediği sürece yapmanız gerekeni yapın.
İşinizi paylaşmaya gelince, alçakgönüllülükle gurur duyduğunuz şeyleri paylaşmak iyi bir fikirdir. Herkesin duygularınızı paylaşmayacağını unutmamak önemlidir ve bunu anlamak, kayıtsız görünen bir izleyici kitlesine “bana bak, harika değil miyim” diye karşı karşıya kaldığınız korkuyu yenmek için önemli bir adımdır.
Arkadaşlarımın, kızımın bulanık bir telefon görüntüsüne, gerçekten gurur duyduğum bir fotoğraftan daha iyi yanıt verdiğini kabul etmeye başladım, ancak küçük zaferleri paylaşmak önemlidir.
Risk Alma Korkusu
Risk alma korkusu birçok biçimde olabilir. Ancak benim için aklıma gelen iki şey var: konfor alanımdan çıkmak ve finansal riskler. Sanırım bunu açıklamanın en iyi yolu, yol boyunca sahip olduğum iki büyük olanı vurgulamak.
Konfor alanınızı terk etme korkusu
Şimdiden özür dilerim ama bu sefer manzaralı yoldan gideceğim ama sadece benimle kal.
Gençliğimin sonlarındayken, ehliyetimi almaya karar verdim. Ayrıntılara girmeyeceğim, ancak memleketimdeki sistem banana gibi ve resmi bir eğitim veya bir eğitmenle pratik yapmayı gerektirmiyor. Yazılı sınavı sorunsuz geçtim ve kendimi oldukça iyi hissettim. Ancak ikinci kez bir arabanın direksiyonuna geçtiğimde, dur işareti yapan bir taksi şoförü tarafından neredeyse eziliyordum. Bunun beni ne kadar sarstığını tam olarak kelimelerle ifade edemem. Yolcu olduğum bunca yıl boyunca, her şeyin nasıl olup da göz açıp kapayıncaya kadar yan döndüğünü hiç fark etmemiştim.
Ondan sonra birkaç kez daha sürmeyi denedim ama bu düşünceyi bir türlü aklımdan çıkaramadım. Sonunda ehliyetimi almaktan vazgeçmeye karar verdim ve işler birkaç yıl bu şekilde kaldı. Japonya’daki ilk birkaç yılım için güvenilir toplu taşımadan memnun kaldım, bu yüzden ehliyet alma düşüncesi aklımın ucundan bile geçmedi. Ancak fotoğrafa daha fazla odaklanmaya devam ettikçe, çekebileceğim yer ve zamanın sınırlı olduğunu fark etmeye başladım. Bu serbest dolaşım eksikliğinin beni engellediği fazlasıyla netleşti.
Bir arabanın direksiyonuna geçme korkum beni geride tutuyordu. 2018 yazında nihayet Tokyo’da bir sürücü kursuna kaydolmaya ve fotoğrafçılığımı geliştirmek için büyük bir adım atmaya karar verdim. Uzun lafın kısası, ehliyetimi aldım ve şimdi Japonya’nın 2018’den önce var olduğunu bile bilmediğim kısımlarını açan özgürlüğün tadını çıkarıyorum. araba kullanmak ve fotoğrafçılığım için verdiğim en iyi kararlardan biriydi. Bu korkuyu yenmeseydim, portföyümün büyük bir kısmı olmayacaktı.
Bu korkunun üstesinden nasıl gelinir : Tehlikeli, pervasız veya yasa dışı herhangi bir şeyi savunmayacağım ancak risk almak istemeyenlerin genellikle başarılı olmak için daha az konumda oldukları açıktır. Konfor alanınızın dışına çıkmak zor olabilir, ancak ilk adım çok küçük olsa bile bunu yapmaya çalışın.
Şimdi, bunun çok kişisel bir anekdot olduğunu biliyorum, ancak kişinin rahatlık alanından ayrılmaya geldiğinde sahip olabileceği diğer korkulara uygulanabilir. Yalnız seyahat etme konusunda gerginsiniz: yerelden başlayın ve dışa doğru ilerleyin. İleriye doğru bir adım atma endişesi: Küçük bir adımla başlayın. 650 kg ölüm makinesinin direksiyonuna geçmekten korkuyorum: evet, ben de, ama bunu bir tripoda benzeyen bir fotoğrafçılık aracı olarak düşünün. Konfor alanınızın dışına çıkmak bir günde olmayacak, ancak ilk günden itibaren başlayacak.
Finansal risk korkusu
Beni tanıyan herkes bir şeyi doğrulayabilir: Karşılaşabileceğiniz en tutumlu insanlardan biriyim. Evimin etrafındaki farklı süpermarketlerde daha ucuz olan farklı ürünlerin bir listesi var, otellerimi her zaman ‘en düşük fiyata’ göre sıralarım ve bir restorana gitmeden önce her zaman menü fiyatlarına bakarım.
Tutumlu ve aynı zamanda fotoğrafçı olmanın en büyük sorunlarından biri, genellikle taban tabana zıt yaşam tarzları olmalarıdır. Yıllarca, gidecek ne zamanım ne de param olan yerlerde, yalnızca sahip olmayı hayal edebileceğim teçhizatı kullanan fotoğrafçıların fotoğraflarına bakarak internette gezinirdim. Tek sorun, paramın olmasıydı – harcamaktan çok korkuyordum.
Çok fazla para harcamayan bir ailede büyüdüm, bu yüzden bir fotoğraf makinesine, lenslere veya seyahatlere bir miktar para verme fikri, aklımda bir fantezi olarak oluşturduğum bir şeydi. Bir gün sanki bir düğme aniden ters çevrildi ve ben mevcut fotoğraf makinemi ve lenslerimi satın alana kadar işler böyle kaldı. “Siparişi onayla” düğmesine tıklamak muazzam bir görev gibi geldi, ancak sonunda yerine getirebildiğim için memnunum.
O zamandan beri, ihtiyacım olduğunda para harcama konusunda daha açık oldum. Hâlâ elimden geldiğince para biriktiriyorum ama para harcama korkusu artık beni gücümün yettiği bir şeyi yapmaktan alıkoymuyor. Kaydolduğum yukarıda bahsedilen sürücü kursu da dahil olmak üzere ihtiyacım olduğunda para harcamaktan çok korkmaya devam etseydim, en sevdiğim fotoğrafların çoğunu çekme fırsatım olmayacaktı.
Bu korkunun üstesinden nasıl gelinir : Yine, kimseye pervasız finansal kararlar vermesini önermiyorum ve bunların hiçbiri finansal tavsiye değil. Şu anda sahip olduğum teçhizatın tüm net varlığımdan, böbreklerimden ve hepsinden daha pahalıya mal olduğu uzun bir dönem vardı. Bununla birlikte, harcanabilir geliri olanlar için harcama konusunda endişeleri vardır, bunu daha az maliyet ve daha çok bir yatırım olarak düşünün.
Fotoğraf makinem ve lenslerim fotoğrafçılığıma yaptığım bir yatırımdı ve işimi bir sonraki seviyeye taşımama yardımcı oldu. Bununla birlikte, yine de kendinize mantıklı bir şekilde yatırım yapmalı ve yalnızca rahat ettiğiniz kadarını harcamalısınız. Yalnızca ihtiyacınız olanı, ihtiyacınız olduğunda satın alın ve mümkün olan her yerde para biriktirmeye çalışın.
Şahsen, kullanılmış kamera ekipmanı almanızı tavsiye ederim. Tokyo’da ikinci el bir fotoğraf makinesi mağazasından indirim yaparken fotoğraf makinemde ve lenslerde 200.000 Yen’den (~1.500$) fazla tasarruf ettim. Seyahat masrafları konusunda endişeleriniz varsa, mümkünse yoğun seyahat sezonlarının dışında seyahat etmeye çalışın. İster yolculuk ister teçhizat olsun, kendinize akıllıca yatırım yaparsanız, gelişme göreceksiniz.
Utanma Korkusu
Şimdi aktif olarak üstesinden gelmeye çalıştığım korkulara geliyoruz. Utanma korkusu biraz garip, çünkü tiyatro oyuncusu olduğum yıllarda aptalı oynamaktan fazlasıyla mutluydum. Yine ayrıntılara girmeyeceğim ama bir keresinde o kadar açık şort giyen bir karakteri canlandırmıştım ki, kimsenin bayılmadığına şaşırdım. Ancak, her ne sebeple olursa olsun, bu korkusuzluk hiçbir zaman fotoğrafa yansımadı.
Belki de bir karakteri oynamadığım içindir, ama aptal gibi görünme korkusu beni geri tuttu. Bu utanma korkusu, çıktılarınızı, risk alma istekliliğinizi ve hatta sosyal durumlara girmeye açıklığınızı engelleyebilir.
Aptal gibi görünme korkusu
İlk önce bunu tartışacağım çünkü son zamanlarda üstesinden gelmeye en çok yaklaştığım şey bu. Aptal gibi görünmeye gelince, en büyük korkum birinin bir fotoğrafta yaptığım hatayı görmesiydi. İster kötü düzenleme seçenekleri korkusu, ister görüntüdeki dikkatimi dağıtma korkusu olsun, bir şekilde benden kaçan, görüntüleri yayınlamadan önce günlerce, hatta bazen haftalarca oturup düşünme alışkanlığım vardı.
Ancak aptal gibi görünme korkusu fotoğrafçılığınızın ötesine geçer. Ayrıca eleştiri yapma, başkalarıyla fotoğrafçılık hakkında tartışma ve hatta inanılmaz derecede ayrıntılı yazılar yazma isteğinize kadar uzanır.
Daha önce de belirttiğim gibi, internetin fotoğrafçılık bölümlerine aktif olarak üye olmadan önce uzun süredir pusudaydım. Yapıcı bir eleştiri, düşünceli bir yanıt ya da yalnızca ‘taslak’ yığınında bırakılması ya da tamamen silinmesi için uzun bir gönderi yazardım. Bu sadece zamanımı boşa harcamakla kalmadı, aynı zamanda başkalarıyla etkileşim kurmamı ve bir dereceye kadar adımı duyurmamı da engelliyordu.
İster düşünceli bir eleştiri ister uzun uzun bir yazı olsun, bazen olmak istediğiniz yere bir adım daha yaklaşmanıza yardımcı olan, fotoğrafçılığın fotoğraf dışı kısımlarıdır. Her ne olursa olsun, utanma korkusu sizi daha geniş bir kitleye ulaşmaktan alıkoyabilir.
Bu korkunun üstesinden nasıl gelinir : Daha önce de belirttiğim gibi, bu, bazı açılardan hala mücadele ettiğim, ancak çoğunlukla üstesinden geldiğim bir korku. Artık görüntüleri çevrimiçi yayınlarken ‘gönder’ veya ‘gönder’ düğmelerinin üzerine gelmiyorum. Bununla birlikte, zaman zaman uzun yazılarımı yayınlamayı erteliyorum, ancak bunun her şeyden çok yazma sürecimle ilgisi var.
Çevrimiçi gönderi yayınlarken, sanatın bir süreç olduğunu, bu nedenle yol boyunca hatalar yapacağınızı unutmamak önemlidir. Aynı şekilde, eleştiriler veya yazılar ile, alaycı yorumlardan nasibini alacaksın, ama en iyisi seni etkilemelerine izin vermemek.
Her duruma açık bir zihinle girin ve herkesin aptalca hatalar yapabileceğini hatırlamaya çalışın. En sevdiğiniz başarılı fotoğrafçının yol boyunca bir veya iki kez alnına şaplak attığını garanti ederim. Bunları öğrenme deneyimleri olarak benimseyin ve geri çekilmek için bir sebep yerine kişisel gelişime ilham vermek için kullanın.
Çaresiz görünme korkusu
Çoğu sanat türünde olduğu gibi fotoğrafçılıkta da başarı genellikle kimi tanıdığınıza, daha doğrusu kimin sizi tanıdığına bağlıdır. Sosyal medyanın ortaya çıkışıyla, diğer fotoğrafçılar ve izleyicilerle etkileşim kurmak hiç bu kadar kolay olmamıştı. Bununla birlikte, sosyal medyada varken, her zaman onun en önemli kısmını, ‘sosyal’ kısmını ihmal etme alışkanlığım oldu.
Yıllar geçtikçe, özellikle de o kişinin benden daha fazla takipçisi varsa (çoğu insan böyledir), karşılaştığım gönderiler hakkında yorum yapmaktan her zaman çekinmişimdir. Hiçbir zaman ‘hoş’ gibi kısa yorumlar bırakmanın büyük bir hayranı olmadım çünkü böyle yapmanın bir şey eklediğini gerçekten düşünmüyorum. Aynı şekilde, ilgi dileniyormuş gibi görünmek istemediğim için daha uzun yorumlar bırakmaktan kaçındım. Üstüne üstlük, aynı kişinin büyük bir takipçi kitlesine defalarca yorum yapma fikri bana hep “beni fark et senpai” demek gibi geldi.
İşleri daha da kötüleştirmek için, gerçekten etkileşime girmeye veya ulaşmaya çalıştığım durumlarda, genellikle oldukça çerez kesici bir yanıtla karşılandım, hatta bir tane bile aldım. Meşgul oldukları ve yanıtlamak için zamanları olmadığından daha fazla yorum ve mesaj aldıkları için bunun muhtemel olduğunu biliyorum, ancak beni bir tür kara listeye eklemeden önce her zaman yorumuma, DM’ye veya e-postama bakıp ‘acınası’ dediklerini hayal etmişimdir. .
Hepsinden önemlisi, en iyi zamanlarda sosyal olarak inanılmaz derecede beceriksiz olmamdır, bu nedenle yanıtlarımı fazla düşünme ve başkalarının yanıtlarını veya yanıtsızlıklarını aşırı analiz etme eğilimindeyim.
Tüm söylenenler, sosyal medya ve fotoğraf siteleri aracılığıyla, daha küçük sanatçılarla da bağlantı kurdum ve aramızdaki inanılmaz mesafelere rağmen “gerçek insan bağlantıları” dediğim şeyi kurdum. Burası, sosyal medyanın gerçek gücünün kullanılabileceği yer olduğunu hissediyorum ve bu, son zamanlarda bu korkuyu yenerek zevk almaya çalıştığım bir şey.
Bu korkunun üstesinden nasıl gelinir : Bahsettiğim gibi, bu aktif olarak üzerinde çalıştığım bir konu, bu yüzden henüz tüm karışıklıkları tam olarak çözmedim. Sanırım bunun üstesinden gelmenin yolu, kendime bunun sosyal medya olduğunu hatırlatmak.
Ayrıca yorumlarımı anlamlı tutmaya çalışıyorum ama abartılı değil. Bunu, tamamen yaltaklanmadan görüntü hakkında sevdiğim belirli şeyleri işaret ederek yapıyorum. Ayrıca, zaman zaman Japonya’yı ziyaret eden çok daha büyük takipçilere sahip birkaç fotoğrafçıya da ulaştım. Henüz bir yanıt almadım, ancak gerçekten bir yanıt beklemiyordum çünkü bu, yanıttan çok sosyalleşme söz konusu olduğunda kabuğumdan çıkmakla ilgiliydi.
En sevdiğiniz fotoğrafçının gelen kutusunu veya yorumlarını doldurmanızı tavsiye etmeyeceğim, ancak daha az takipçiye sahip yerel fotoğrafçılarla bağlantı kurmayı denemenizi tavsiye ederim. Bir işbirliğine, yeni bir arkadaşlığa veya güzel bir sohbete yol açabilir. Hiçbir şeye yol açmama ihtimali var ama denemezsen hiçbir şeye yol açmayacak.
Başarısızlık korkusu
Başarısızlık söz konusu olduğunda, çok başarılıyımdır. Eskiden aktör olmamın bir nedeni var. YouTube videoları “yapmamın” bir nedeni var. Ve bir eskiz defterine “eskiden sahip olmamın” bir nedeni var. Bunların hepsi denediğim şeyler ve bir noktada bunun için biçilmiş kaftan olmadığımı fark ettim.
Ancak fotoğrafçılıkta farklı bir şey var. Tüm iniş ve çıkışlara, strese, hüsrana ve kendimden şüphe duymama rağmen, hiçbir zaman onu bırakabileceğim bir noktaya gelmedim. Aslında tam tersi. Fotoğrafçılık, kim olduğumun o kadar bir parçası ki, onu yapmama düşüncesi ruhumu eziyor.
Dürüst olmak gerekirse, başarısız olarak bilinme korkusu kadar başarısız olma korkusu mu bilmiyorum. Bana göre başarısızlık korkusu, daha önce vurguladığım tüm korkuların bir birleşimidir. Başarısız olarak yargılanmak, başarısız olduğunuz bir şey için zaman ve para harcamak ve neden “başaramadığınıza” dair konuşmalarla birlikte gelen tüm utanç.
Bu başarısızlık korkusu beni hem işimi ilerletmekten hem de bir sonraki adımı atmaya çalışmaktan alıkoydu. Geçmişte, başarılı olmak için gerekli adımları atmayarak başarısızlıktan kaçınmak için elimden geleni yaptım. “Gerçekten denemezsem gerçekten başarısız olamam” yaklaşımını benimsemiştim. Ancak, son zamanlarda uzaklaşmaya çalıştığım şey bu. Hedeflerime ulaşamazsam bunun kısmen başarısızlık korkumdan kaynaklanacağını fark ettim.
Bu korkunun üstesinden nasıl gelmeye çalışıyorum : Bunda geçmiş zaman yok, çünkü bu hala mücadele ettiğim bir korku. Ancak, denemezseniz başarısızlığın bir olasılık olmadığını, bunun bir kaçınılmazlık olduğunu anlamak önemlidir. Bunu anladığımda, bir tür “Ya şöyle olsaydı diye düşünmekten yoruldum” anı yaşadım. Güneş doğana kadar varsayımsal durumları kafanızdan geçirmeye devam etmektense denemek ve başarısız olmak daha iyidir.
Başarısızlık korkusunun üstesinden gelmek tekil bir karar değil, ilerlemenizi engelleyen engelleri aşmanın bir sonucudur. Son zamanlarda, şimdiye kadar attığım en büyük adımı attım. Yıllarca süren planlama ve korkuya dayalı ertelemeden sonra, en azından Japonya’nın sık sık fotoğrafını çektiğim bir bölgesinde bir atölye çalıştırmayı denemeye karar verdim.
Daha önce altını çizdiğim tüm korkular, geçmişte bununla gerçekten başa çıkmaya çalışmaktan beni alıkoydu. Yargılanma korkusu, “neden biri bunu ayırtsın?” Risk alma korkusu, “pazarlamaya ne kadar para harcamam gerekiyor?” Utanma korkusu, “ya kimse kitap yazmazsa?” Bunların hepsi başarısızlık korkuma yol açıyor, “neden deniyorum ki?”
Bütün bunlar hala kafamda çınlayan sorular ama başarısız olursam en azından gerçekten denediğimi bilmek istiyorum. En kötü senaryo, seneye tekrar deneyeceğim. Fotoğrafçılıkta başarının doğrusal olmadığını hatırlamak önemlidir. Patlamalar halinde olabilir ve çeşitli noktalarda başarısız olup başarılı olduğunuzda ileri geri adımlar atabilirsiniz. Önemli olan, bu korkuların üstesinden gelmek için zorluklarla ve kendinizden şüphe duymayla nasıl yüzleştiğinizdir. Denemezsen başarısız olma ihtimalin denemene göre daha fazladır.
Sonuç
Birkaç şeyi kabul ederek bu konuyu bitirmek istiyorum. İlk olarak, bu makalenin tamamının kişisel deneyimler ve bunları kişisel olarak nasıl aştığımla ilgili olduğunu anlıyorum, ancak benzer korkularla karşı karşıya olabilecek pek çok insan olduğunu fark ettim. Umudum, bunu okuyarak kendi korkularınızın daha fazla farkına varabilmeniz ve onları yenmek için bir adım atabilmenizdir.
İkincisi, tüm bu yazı, beni geride tutan iç faktörlere odaklandı. Pek çok insan için fotoğrafçılığını engelleyen dış güçler olduğunun gayet iyi farkındayım. Bazıları için mali kısıtlamalar, boş zaman sınırlaması ve ilham verici yerlere erişim eksikliği olduğunu anlıyorum. Bunlardan bazılarını bende yaşadım ve hala yaşıyorum.
Yine, hevesli fotoğrafçıların üzerinde kontrol sahibi olamayacakları şeyler üzerinde durmak yerine değiştirebilecekleri şeylere odaklanmalarını umuyorum.
Son olarak, ben dahil kimsenin başarıyı borçlu olduğuna dair hiçbir yanılgım yok. Ne kadar süredir fotoğrafçılık yaptığınız önemli değil. Kaç beceride ustalaştığınızın bir önemi yok. Ekipmanınızın ne kadar güzel olduğunun bir önemi yok. Ne kadar uzman olduğunun bir önemi yok. Birçoğumuz için başarı, kaliteli iş, iyi pazarlama, ağ oluşturma becerileri ve tabii ki şansın birleşiminden gelir.
Bu korkuların üstesinden gelmek başarıyı garanti etmez, ancak doğru yönde atılmış bir adımdır.
Yazar hakkında : Jordan McChesney, Japonya’nın Chigasaki şehrinde yaşayan Kanadalı bir manzara, şehir manzarası ve soyut fotoğrafçıdır. Bu yazıda ifade edilen görüşler yalnızca yazara aittir. McChesney’nin çalışmalarının daha fazlasını web sitesinde , Facebook’ta ve Instagram’da bulabilirsiniz .
Görüntü kredisi: 123RF‘den fotoğraflar
