Yol bisikleti, fiziksel taleplerin acımasız olduğu acımasız bir spordur. Sporcular sert hava koşullarına ve
dikkatsiz taraftarlara katlanmak zorunda kalırken, büyük bir kaza riski sürekli olarak pusuda bekliyor.
15 yıldır bisiklete binmeyi fotoğraflayan fotoğrafçı Kristof Ramon, bu erkek ve kadınların yaşadıkları zorlukları fotoğrafik yollarla aktarmanın yollarını arıyor, zamanla zaferlerinden çok yolculuklarıyla daha çok ilgilenmeye başladığını söylüyor.
Ramon, “Onların acılarını gizlemek benim için bir tema haline geldi” diye açıklıyor. “Ve bu birçok biçimde kendini gösterdi. Bu konuya giderek daha fazla odaklanmaya başladım.”
Yarış canlıyken Ramon, ana yarışmacıların karamsar aksiyon çekimlerini yakalamaya odaklanıyor. Ancak etkinlik bittiğinde röportaj moduna geçebilir.
“Sürücüleri takım otobüslerine, otellere veya antrenman gezilerine kadar takip etmek” diyor. “Bu yaklaşım, onların en iyi dayanıklılık sporcuları olmak için çok fazla fedakarlıkta bulunmalarına olan bağlılıklarına olan hayranlığımı artırdı.
“Yarış sonrası bir yüz resminin bazen yarıştaki bir aksiyon sahnesinden çok sürücülerin katlandığı zorlukları gösterdiğini hemen anladım.”
Ramon bağımsız bir fotoğrafçı olarak çalışıyor ve bu nedenle haber ajansı fotoğrafçılarının bisiklet sürerken karşılaştığı bazı kısıtlamalardan muaf. Bunun sonucunda The Art of Suffering (Acı Çekme Sanatı) adlı yeni bir kitap ortaya çıktı.
“Beni büyüleyen şeyi çekme özgürlüğüne sahibim. Güvenebileceğim bir (TV) kariyerim olduğundan taviz vermeme gerek kalmadı ve daha geleneksel spor yayınlarından uzaklaşmayı başardım” diyor.
Fotoğrafçılar Tour de France Gibi Yol Bisikleti Yarışlarını Nasıl Görüntülüyor?
Bisiklet yarışları, 160 kilometre uzunluğundan 320 kilometre uzunluğa kadar herhangi bir uzunlukta olabilir ve yaklaşık dört ila yedi saat sürer. Ramon, çekimin kadrajı üzerinde daha fazla kontrole sahip olduğu yol kenarında çekim yapmayı tercih ediyor ancak bir motosikletin arkasında oturmak çok daha fazla hareket kabiliyeti sağlıyor.
Ramon şöyle açıklıyor: “Motosiklet, sürücüleri geçmemi, kısayollar bulmamı ve kalabalıklardan kaçmamı sağlıyor.” “Bir fotoğrafçı olarak yarışta zaman zaman sürücülerle birlikte ve pelotonu geçerken çalışıyor olmam biraz gerçeküstü . Durumun böyle olduğu başka bir spor düşünemiyorum.”
Roman, motosikletin arka kısmının aşırı koşullar nedeniyle sürücülerin fotoğraflarını çekmeyi çok zorlaştırabileceğini söylüyor. Ancak bunlar çoğu zaman en çarpıcı çekimler olabilir; senaryoyu “iki ucu keskin kılıç” olarak tanımlıyor.
Rekabetçi bisiklet yarışlarında üç Büyük Tur vardır ve en ünlüsü üç hafta boyunca koşulan Tour de France’dır. Bu yarışlarda Ramon, 21 etabı geçmek için arabasını kullanacak.
“Motosiklettekinden daha az sürükleyici ama 21 etapla genellikle çalışmak için yeterli malzemeye sahip oluyorsunuz. Ayrıca bir motosikletin arkasında üç hafta bile dayanamam.”
Ramon’un bisikletçilere sağladığı inanılmaz erişim onun için en çekici şeylerden biri ve aynı zamanda bu ayın sonunda Paris’te başlayacak Olimpiyatlara katılmamasının nedenlerinden biri.
“Dünya Şampiyonası veya Olimpiyatlar gibi bazı yarışlarda medya motosikletlerine izin verilmiyor veya ciddi şekilde kısıtlanıyor” diyor.
“Bu, etrafta dolaşmayı çok daha zorlaştırıyor ve yarışı nerede ve ne zaman takip edebileceğimiz konusunda çok daha kısıtlıyız. Olimpiyatları atlamamın ana nedenlerinden biri de bu; sürücülere ve yarışlara erişim çok sinir bozucu.”
Ramon’un Acı Çekme Sanatı (The Art of Suffering) şu anda çıktı ve buradan satın alınabilir. Ramon’un çalışmalarının daha fazlasını Instagram‘da bulabilirsiniz.
