1945’te II. Dünya Savaşı‘nın sona ermesi ile 1960’ların ekonomik patlaması arasında, İtalya muazzam bir siyasi ve sosyal dönüşüm geçirdi. Faşizmin yenilgisi, savaşın parçaladığı ülkenin fiziksel olarak yeniden inşasını ve ulusal ruhun yeniden birleşmesini gerektirdi. Fotoğrafçılar savaş sonrası duruma doğrudan gündelik hayatın gerçekleriyle ilgilenen görüntüler yaratarak yanıt verdiler. Bu dönemden elde edilen fotoğraflar, Amerika Birleşik Devletleri’ndeki Büyük Buhran sırasında üretilenler gibi, sosyal belgesel fotoğrafçılığının damarında genellikle “yeni-gerçekçi” (İtalyan sinemasındaki çağdaş hareketten sonra) veya “hümanist” olarak kategorize edildi. Bununla birlikte, savaş sonrası İtalya’da fotoğrafçılık daha geniş bir motivasyon ve stil yelpazesini kapsıyordu.
Örneğin, foto muhabirliği, haftalık resimli dergilerin çoğalmasıyla gelişirken, amatör fotoğraf organizasyonları, fotoğrafçılığı bir sanat formu olarak teşvik etmek için ortaya çıktı. Bu etkinliğin merkezleri, fotoğrafçıların kentsel sokak yaşamını belgelediği Kuzey İtalya’nın sanayi kentlerindeydi. Aynı zamanda, Güney İtalya kamera için birincil konu haline geldi. Savaş sonrası en büyük ekonomik eşitsizliklerin yeri olmasına rağmen, aynı zamanda ülkenin hızlı modernleşmesinin ortasında yerel geleneklerin devam ettiği bir ulusal birlik kaynağı haline geldi.
Yeni-Gerçekçi bir tarzda çalışan De Biasi, İkinci Dünya Savaşı’ndan 1960’ların ekonomik patlamasına kadar yeniden yapılanma ve uzlaşma döneminin ortasındaki günlük İtalyan yaşamının görüntülerini çekti. Otuz yılı aşkın bir süre çalıştığı İtalyan dergisi Epoca’nın 1953 yılında ilk kadrolu fotoğrafçısı oldu. Yabancı bir muhabir olarak De Biasi, New York sokak hayatı, 1956 Macar Devrimi ve 1968’deki küresel öğrenci protestoları hakkında raporlar hazırladı. Birçok ödülün sahibiydi. Federazione Italiana Associazioni Fotografiche —ve 1994 Guggenheim sergisi “İtalyan Metamorfozu, 1943-1968”de yer aldı.
Mario De Biasi (Sois, Belluno, 1923 – Milan, 2013) ilk kamerasını 1945’te sınır dışı edildiği Nürnberg’de aldı. Sonraki sekiz yıl boyunca sürekli fotoğraf çekti ve amatör bir fotoğrafçı olarak sergiler açtı. 1949’da Sicilya’ya yaptığı bir yolculuk sırasında çekilen ilk resimleri, tek bir resimde bir hikaye yaratmak için farklı konuları yakalama ve aynı karede bir araya getirme konusundaki doğal yeteneğini kanıtlıyor.
Şimdi, 1949’da Pavia’da çekilen ünlü Vecchia edicola’sına (Eski gazete bayisi) bir göz atalım: Yaşlı bir kadın, kötü giysiler içinde gazete bayisinde oturuyor – aslında bir kulübe; Etrafında film yıldızlarının gülen yüzleri resimli dergilerin kapaklarını hayallerle dolduruyor. Kurgu ve gerçeklik arasında ne kadar güçlü bir çatışma!
De Biasi, başyapıtı Milano’da farklı, soyut bir görev üstlendi. Piazza Duomo, 1951. Kalın kardaki patikalar, çok katmanlı bir şaka oluşturarak kaldırımın desenlerini açığa çıkarıyor.
Paolo Morello’nun koleksiyonundan bu konunun mevcut tek eski baskısı, Haziran 2012’de 29.000,00 GBP’ye Christie’s’de satıldı. 1953’te De Biasi, Mondadori yayın grubu tarafından işe alındı. Birkaç ay sonra, otuz yıl sürecek bir işbirliği olan ‘Epoca’ dergisinin fotoğraf ekibine katıldı. Ertesi yıl, 1954, şimdiye kadarki en ünlü resmini çekti: Gli Italiani si voltano. Milano’daki Galleria Vittorio Emanuele II’ye doğru yürüyen çekici bir genç bayanı (sirk trapezcisi Moira Orfei), ona çıplak şehvetle bakan bir erkek kalabalığına bakarken gösteriyor. Ne unutulmaz bir yüzler galerisi!
Ayrıca, bu resim kısa sürede savaş sonrası dönemde İtalyan ekonomik mucizesinin bir simgesi haline geldi. O çağın en popüler sembollerinin tümünü özetler: Maddi zenginliğin yeniden keşfi, cinsel bolluk ile birlikte gider. 1994 yılında, bu resim (tam olarak şimdi Paolo Morello’nun koleksiyonundaki baskı – mevcut tek eski baskı), Solomon Guggenheim Müzesi’nde düzenlenen İtalyan Metamorfozu sergisine dahil edildi ve burada serginin afişi olarak seçildi ve sokakları süsledi. New York’ta birkaç ay.
De Biasi ilk kez 1955’te bir haute couture seferine katılarak New York’a gitti. Bir süre orada kaldı, Sugar Ray Robinson’la tanıştı, kız kardeşiyle yakın arkadaş oldu ve onunla birlikte Savoy Balo Salonu’na gitti – üç yıl sonra yıkılacaktı. Yazar Camilla Cederna’nın şu ifadelerle yorumladığı güçlü fotoğraflar çekti: “Fotoğraflarında, belli bir saatte New York’ta hissedilen denizin vahşi kokusu, geceleri Broadway’deki güzel donutların kokusu solunabilir… Henüz New York hakkında her şey söylenmemişti”.
De Biasi, 1956’da ayaklanmaların patlak verdiği Budapeşte’de uluslararası ün kazandı. Tüm büyük dergiler fotoğraf muhabirlerini gönderdi: John Sadovy ‘Life’ için oradaydı, Erich Lessing Magnum ajansı için, Jean-Pierre Pedrazzini ‘Paris Match’ için vb. De Biasi’nin resimleri ilk olarak ‘Epoca‘da yayınlandı ve o kadar çok beğenildi ki, tüm dünyada on dokuz dergi tarafından satın alındı ve yayınlandı.
De Biasi sayesinde İtalya ilk kez uluslararası fotoğraf röportajının Pantheon’unda yerini aldı. 1964’te De Biasi New York’a geri döndü. Gökdelenleri ve bir su birikintisine yansıyan yürüyen bir adamı gösteren manzara, kesinlikle en büyük şaheserlerinden biridir.
Aynı yıl Sibirya’ya gitti ve sıfırın altında 65° derecede unutulmaz fotoğraflar çekti. Oradan, sıcaklığın sıfırın üzerinde 56° derece olduğu Orta Afrika’ya uçtu, bu nedenle aynı film rulosunda 120° derecelik bir aralıkta fotoğraf çekimleri buluyoruz! Gazeteci Enzo Biagi’nin uzun yıllar boyunca ‘Epoca’nın başkanı olarak ona bir keresinde şöyle yazmıştı: “Neşelen De Biasi! Senin için hiçbir şey imkansız değil.”
De Biasi, Alaska’dan Güney Amerika’ya, Polinezya’dan Nepal’e uzun yıllar dünyanın her yerinde seyahat etmeye ve fotoğraf çekmeye devam etti. Mario De Biasi, şanlı kariyeri boyunca, 1964’te Colone’da Erich Solomon Preis, 1982’de gazetecilik için Saint Vincent Price, 1994’te Arles Festivali’nde Yaşam Başarı Ödülü ve daha birçokları arasında düzinelerce ödüle layık görüldü. Yüzden fazla kitap yayınladı. Doksanıncı doğum gününden birkaç gün önce Milano’da öldü.
Yakaladığı yoğun ve hatırlatıcı karelerle siyasi ve tarihsel olayların yanı sıra New York’un unutulmaz manzaralarını, Orta Doğu’yu, Sibirya’yı, ünlü simaları (Claudia Cardinale, Brigitte Bardot, Sophia Loren) ve İran Şahı’nın düğününü fotoğrafladı.
Mario De Biasi’nin çalışmalarında İtalyan yeni-gerçekçiliğin etkileri hissedilir. Gelenekselliği, değişen dünyayla birlikte metropolün dinamizmini oluşturduğu kompozisyonlar eşliğinde oldukça yalın ve gerçekçi bir üslupla yansıtır. Mario de Biasi’yi ayrıksı kılan, sıradan bir görüntüyü de acıyı da aynı açıyla yakalayabilmesidir.
Mario De Biasi
