Miles Aldridge, İngiliz bir fotoğrafçıdır. Kadınların sinematik görüntüleriyle tanınan Aldridge’in çalışmaları genellikle floresan renklerle parlak bir şekilde aydınlatılır ve aynı anda hem göz alıcı hem de gerçeküstü olan bir dünyayı tasvir eder.
Kendine özgü karamsar görüntüler ve kara mizah markasıyla din, popüler kültür ve 1950’lerin Americana temalarıyla agresif bir şekilde yüzleşiyor. 1964’te Londra, İngiltere’de ünlü albüm kapağı grafik tasarımcısı Alan Aldridge’in çocuğu olarak dünyaya geldi, John Lennon ve Eric Clapton gibi ünlülerle çevrili olarak büyüdü ve pop kültür ve sanata erken bir ilgi duydu. Central Saint Martin Sanat ve Tasarım Koleji’nde illüstrasyon eğitimi aldıktan sonra, Aldridge müzik video yönetmeni olarak çalıştı ve 1993’te moda fotoğrafçılığına döndü. Çalışmaları o zamandan beri W dergisi, Vogue, The New York Times, Harper’s Bazaar ve The New Yorker gibi birçok yayında yer aldı.
Fotoğrafları ayrıca Londra’daki Ulusal Portre Galerisi, Londra’daki Victoria ve Albert Müzesi ve New York’taki Uluslararası Fotoğraf Merkezi de dahil olmak üzere çok sayıda kalıcı koleksiyonda yer almaktadır.
Kuzey Londra’dan selamlayan fotoğrafçı Miles Aldridge , genç bir çocuk olarak büyülü bir hayat yaşadı, biçimlendirici yılları 1960’ları sallayan iç çemberde geçti. Babası Alan Aldridge, Rolling Stones, Beatles, The Who ve Elton John ile çalıştığı Soho’nun kalbinde kendi grafik tasarım şirketi INK’yi açmadan önce Penguin Books için kapaklar yapmaya başlayan bir illüstratördü. . Aldridge, “ Babamın psychedelic görüntüleri ve Swinging London’ın rock and roll yaşam tarzı etrafında büyüdüm ” diyor. “Kız kardeşim Saffron ve ben Elton John konserlerinde sahne arkasına gider ve sahne arkasından inanılmaz gösteriyi görürdük.”
Ancak ailesi boşandığında işler darmadağın oldu. “Aile patladı” diyor. “Parçaları bir araya getirmeye çalıştım ve tabii ki asla olmuyorlar.” Aldridge, 10 yaşından 20’li yaşlarında sanat okuluna gidene kadar, annesi depresyona girince uyum sağlamakta zorlandı ve bir zamanlar canlı saykodelik evleri dağıldı. 1970’lerde punk müziği bulduğunda, bastırılmış öfkesini müzik aracılığıyla serbest bırakacak bir çıkış keşfetti. Daha sonra X Men adlı bir grup kurdu ve psychedelic-garage-punk müziği çaldı.
Sanat alanındaki gerçek yeteneğini fark eden Miles Aldridge, Central St. Martins’de illüstrasyon eğitimi almak için gruptan ayrıldı. Okuldan sonra, bugüne kadar ayakta kalan kitap kapakları yaparak yayıncılık yaptı, ancak bu iş kolunun beğenisine göre çok yalnız olduğunu gördü. “Daha enerjik, işbirlikçi, daha büyük, daha cesur ve daha seksi bir şey yapmak istedim” diyor. “Film yönetmeni veya fotoğrafçı olmak, oynadığım iki kariyer seçeneğiydi. Bir süre ikisini de yaptım.”
Hepsi Akılda
Verve, the Charlatans ve Catherine Wheel için kısa bir müzik videoları yönetmenliği yaptıktan sonra, Aldridge fotoğrafçılığa geri döndü ve bunun kendisine tüm yeteneklerini tek bir alanda bir araya getirme fırsatı verdiğini keşfetti. Bir fotoğrafçı olarak Aldridge, kompozisyonu anlamak için resimler yapan görüntüleri storyboard yapmak için illüstrasyon becerilerini kullanır. “Özgürlüğüm olduğu için kurşun kalemle resim yapabiliyorum, kamera daha geç geliyor, bu yüzden ona bağımlı olmam. Çekmek istediğim fotoğrafı çekmek için kamerayı kullanıyorum” diyor.
Alfred Hitchcock ve Andy Warhol gibi güçlü bir vizyona sahip yazarlara, film yapımcılarına ve ressamlara ilgi duyan Aldridge, fotoğrafa, vizyonu gerçekleştirmek için yetenekli insanlardan oluşan bir ekibi bir araya getiren tek bir vizyoner tarafından tasarlanan kavramsal bir sanat eseri olarak yaklaşıyor. Aldridge, “Çağdaş sanat, tavan arasında bir kutu yağlı boya ve kendi başına bir tuval ile yaşayan Romantik sanatçının on dokuzuncu yüzyıl fikrinden çok farklı” diyor. “Çağdaş sanatçı, bu sürece yardımcı olmaya çağrılan birçok insanla çalışıyor.”
Aldridge bu ahlakı, The New Yorker , Vogue Italia , Karl Lagerfeld ve Yves Saint Laurent gibi müşterileri için yaptığı portre, moda, editoryal ve reklam çalışmalarında profesyonel ve kişisel arasında yapay bir çizgi çizmemeye özen göstererek uyguladı . “Her zaman fotoğrafçıların çalışmalarının Helmut Newton, Richard Avedon veya Irving Penn gibi kişisel çalışmaları olduğuna inandım. Her zaman şu anda yaptığım görüntünün bir galeride, müze duvarında ya da bir kitapta görüneceğini düşündüm” diyor.
“Bir patrona sahip olma fikrini sevdim. Daha çok derginin çalışmayı desteklemesiyle ilgiliydi ve ona, Michelangelo, Leonardo da Vinci ve Caravaggio’yu komisyonlarla destekleyen Katolik Kilisesi gibi bir başlangıç forumu verecekti. Sanatın himayesinin hikayesi, ister Katolik Kilisesi ister Vogue olsun , el ele giderler.”
Modern Hayatın Zamansız Tablosu
Birlikte ele alındığında, din, tüketimcilik ve gösteri arasındaki etkileşim, yeni bin yılın şafağında geç kapitalizm kültü için uygun bir metafordur. Aldridge’in Marina Abramović, Gilbert ve George, Sophie Turner, Viola Davis, Michael Fassbender, Donatella Versace ve David Lynch gibi ünlü isimlerin portreleri, cazibe, güç, temsil ve kimlik arasındaki kesişmelere dair zengin bir içgörü sunuyor.
Aldridge, resmi yapmadan çok önce görüntünün her ayrıntısını dikkatlice inşa eder ve bunu yaparken, anıtsal sanat eserleri yapmak için bir araç olarak fotoğrafa ihtişamını geri kazandırır. Aldridge, “Fotoğrafın bir an hakkında değil, aynı şekilde resmin her şeyi ebedi kılmak için yaptığı gibi zamanı uzatmakla ilgili erken bir geçmişi vardır” diyor. “Bu fotoğrafların hiçbiri bir anda çekilmedi. Bence bu işte ortaya çıkıyor. Hiç kimsenin anlık hissetmediğini düşünüyorum. Fazla stilize, kontrollü ve düzenliler.”
Yalnızca film üzerinde çalışan Aldridge, baskılar laboratuvardan dönene kadar resmin onda olup olmadığını bilememenin gerginliğini yaşıyor. “Resmin sende olup olmadığını bilmek işin yoğunluğunu yok ediyor” diyor. “Fotoğraf çekmek, fotoğrafa bakmaktan çok farklı. Dijital olarak çalıştığınızda, fotoğraf çekmekle fotoğrafa bakmak arasında gidip geliyorsunuz ve bu her şeyi sulandırıyor.”
Alridge, film üzerine çekim yaparak, çalışmalarının bütünlüğünü ve hassasiyetini koruyor ve fotoğrafın yaratılışının her adımında uyguladığı titiz disiplinle titiz standartlarının karşılanmasını sağlıyor. Kameraya doğru adım attığında, görüntü kendisini hayal ettiği gibi ortaya koyuyor: hem anı hem de aşkın olan, modern yaşamın zamansız bir tablosu.
