Güçlendirici hikayeler, karşılaştıkları zorluklar ne olursa olsun herkesin hayallerini gerçekleştirebileceğini ve dünyada bir fark yaratabileceğini gösteriyor.
Ayrıca, bu ilham verici anlatılar, hem engeli olan hem de olmayan bireyleri potansiyellerini fark etmeye ve özlemlerinin peşinden gitme dürtüsünü ateşlemeye teşvik edebilir.
Motivasyon veya inanılmaz bir hikaye arıyorsanız, daha fazla kendinizi yormayın. Ünlü fotoğrafçı Sujata Setia’nın “Sohbeti Değiştirmek” adlı projesi, bir görüntünün gerçekten de kelimelerin ötesinde derin bir mesaj iletebileceğini güzel bir şekilde gösteriyor. Bu olağanüstü koleksiyon, dayanıklılıklarını ve güçlerini sergileyen engelli ve yanık mağdurlarını içeriyor.
Sujata Setia: Sohbeti Değiştirmek
“9 yaşındaki kızım bir gün okuldan döndü ve bana ‘güzel’ olup olmadığını sordu. Hindistan’ın küçük bir kasabasında, ataerkil bir toplumda büyümüş bir kız çocuğu olarak, hayatım boyunca güzel ya da çirkin kurgularıyla savaştım; erkek ya da kız; normal ya da anormal, zengin ya da fakir, pembe ya da mavi… bu dünya benim için hep ikiliklere bölünmüştü, ta ki kızım da benzer bir dünya görüşüyle büyüyene kadar. Ve böylece, insanlığın genişlemesine yönelik bir çalışma çabası olarak bu seriye başladım. İstisnasız bir dünya. İkili dosyalardan uzaklaşan bir dünya. Devam eden bir seri.”
“İkisini aynı anda sımsıkı tutmam gerekirse, birden fazla çocuğa sahip olmanın nasıl bir şey olacağını merak ettim,” dedi James gelişigüzel bir şekilde gülerken.
9 yıl önce James bir kazada kolunu ve bacağını kaybetti.
Ashley doğuştan bir ampute. Bu, sağ kolunun alt kısmı eksik olarak doğduğu anlamına gelir.
“Çocuk sahibi olmak istemedim çünkü onu tutamayacağımı düşündüm. Emzirirken başını nasıl destekleyeceğim? Ayakkabı bağlarını nasıl bağlayacağım? Ya da kıyafetlerini değiştirin… ama her şey kendi kendine oldu. Elara, anne ve babasının işleri farklı şekilde yapması gerektiğini fark eder. Bu yüzden çözümler konusunda bizimle birlikte çalışıyor.”
“Nasıl olduğunu biliyorsun… uzuvların farklı olması… sadece ısrarcı olmalısın.”
Ashley, başarılı bir model ve farklı bir üyeye sahip ailelerin savunucusudur. Kazasından bu yana James, kendi gelişmiş biyonik kolunu kişisel olarak tasarlamak ve geliştirmek için Japon oyun devi Konami ile çalıştı ve kendisine Metal Gear Man takma adını kazandırdı. O zamandan beri konuşmacı, BBC sunucusu ve model oldu.
Gerçekten bir güneş ışını olan 2 yaşındaki en güzel kızları Elara’ya sahipler.
Koçun frenleri başarısız olduğunda ve kaza meydana geldiğinde, Fransız Alpleri’ndeki bir kayak gezisinden dönüyordu. “Kaza olmadan hemen önceki son anlarda ailemi düşündüğümü hatırlıyorum. Sürücü bir kahramandı. Hocayı bırakmadı. Bunun yerine tüm yolcuları görevdeki kaza konusunda uyardı. O öldü ama hepimizin hayatını kurtardı,” diye anımsıyordu Catrin.
Vücudunun% 96’sı üçüncü derece yanıklara maruz kaldı ve hayatta kalma şansı 1000’de 1’di. Üç ay komada kaldıktan, 200 cerrahi prosedürden ve 4 yıllık rehabilitasyondan sonra, Catrin kadere meydan okudu.
O yaşıyor… ve elan ile yaşıyor. Motive ediyor, ilham veriyor ve “güzelliği” yeniden tanımlayan… insanlığın genişlemesine yardımcı olan konuşmalar başlatıyor.
Birkaç hafta önce Catrin annesiyle bir kafeye gitti ve orada hizmet veren bayan Catrin’in sırtını sıvazladı. Catrin cevap vermek için arkasını döndüğünde bayan “Üzgünüm! sana ne oldu?”
Catrin, bir dahaki sefere farklı yüz hatlarına sahip biriyle tanıştığında onlara bakmamayı ve sonra onlara benzer bir soru sormamayı düşünebileceğini umarak, kibar ve sabırlı bir şekilde hayatının öyküsünü o yabancıya ödünç verdi.
Çünkü Catrin, %96 oranında yanıklardan kurtulanlardan çok daha fazlasıdır. Milyonlarca hayali olan genç bir kız. Derecesini dünyanın seçkin kurumlarından biri olan King’s College London’dan yeni tamamladı. Şimdi fizyoterapist olmayı hedefliyor. Aslında, çekimlerimizden birkaç dakika önce Catrin, yalnızca liyakatine ve hedeflerine ulaşmak için ne kadar sıkı çalıştığına göre seçilmesi umuduyla bir iş ilanı başvurusunu göndermeyi bitirdi.
O bir insan. O delicesine eğlenceli ve son derece düşünceli. O harika bir dinleyici ve inanılmaz derecede açık sözlü bir hatip. O bir dövüşçü. O bir hareket. O, değişimin sesi ve yüzüdür; yüz farkını normalleştirmek için. O bunların hepsi ve çok daha fazlası…
“İki buçuk yaşında, kız kardeşimle ‘Saklambaç’ oyunu oynarken kaynar suda yandım. Banyo kapısının arkasına saklanıyordum ve ablam kapıyı ittiğinde yanlışlıkla geriye düştüm. Hayatta kalamayacağımın söylendiği yerel hastaneye kaldırıldım. Hızla başka bir hastaneye nakledildim ve hayatta kalma umudum olmadan yaşam desteğine bağlandım, ancak haftalar sonra atlattım.
Büyürken bana vücudumu kucaklamam öğretildi ve sık sık güzel olduğum söylendi ama 20’li yaşlarım yaklaştıkça vücudumdan nefret etmeye başladım.
Bir gün annemle bir parkta yürürken bir bayan bana podyum modeli olabileceğimi söyledi. O gün annemle birlikte ajansa gittik ve oradayken bazı formları doldurmam söylendi. Formlarda yara izim olup olmadığını sordu. Formu anneme gösterdim ve oldukça üzüldüm. Bana sorun olmadığını ve form konusunda dürüst olmam gerektiğini söyledi.
Bayan formu almaya geldiğinde formu okudu ve beni ve annesini hızla ajanstan çıkardı. Bana belki bir el modeli olabileceğimi ama yara izleri olan bir podyum modeli olamayacağımı söyledi.
Buna çok üzüldüm ve dünyam alt üst oldu ve depresyon, endişe ve intihar düşünceleriyle acı çekmeye devam ettim.
Altı Yıl önce Londra Moda Haftası’nda iki kez yürüdüm ve bu Eylül’de yine yaptım.
Kampanyamla, Londra Moda Haftası’nın dışında durup hanımlardan oluşan gruplarla protesto ederek, şimdi her şeyin mümkün olduğunu ve herkesin topluma dahil edilmesi gerektiğini gösterdim.
Farklı ve Eşit olan her şeyi görebilmemiz için şimdi @love_disfigure ajansını kurma sürecindeyim.
Ben bir Burn Survivor Gelişen, Görünür/Gizli Farklılığı ve Engellileri olan insanlar için Kampanyacıyım. Ayrıca iki ödülüm var: Point of Light Ödülü ve Boots Wellness Savaşçısı, Yılın Kadınları Ödülü. ~ Silvia
“Bu yolculuğun çok önemli bir kısmı benim için paylaşılan deneyimler bulmaktı. Kendimi normal hissedebileceğim bir alan. Bunu kimsenin başına dilemezdim. Hayır asla!
Ve böylece, en uzun süre farklı olduğum anlayışıyla yaşadım. Ta ki Raiche ve diğer yanık mağdurlarıyla tanışana kadar.”
Catrin, Fransız Alpleri’ndeki bir kayak gezisinden dönüyordu, koçun frenleri bozuldu ve kaza meydana geldi.
Vücudunun% 96’sı üçüncü derece yanıklara maruz kaldı ve hayatta kalma şansı 1000’de 1’di. Üç ay komada kaldıktan, 200 cerrahi prosedürden ve 4 yıllık rehabilitasyondan sonra, Catrin kadere meydan okudu.
Yakın zamanda King’s College London‘dan mezun oldu ve şu anda bir fizyoterapist olarak çalışıyor ve inanılmaz @raichemederick_ ile birlikte yaptığı çalışmalarla bu dünyanın ufkunu genişletmeye yardımcı oluyor.
Raiche bir evde çıkan yangında yandığında 18 aylıktı. Siyah-İngiliz olmak; dişi; yanık kurtulan, Raiche için çoklu anlatılarıyla geldi. Bu, çok düzeyli bir marjinalleşme hikayesidir. Bir algı hikayesi. Siyah kültüründe nasıl göründüğünüz çok önemli, bu yüzden bu benim için uzun bir kabullenme yolculuğuydu… gerçekte nerede durduğumu anlamak.
Kendimi bir yabancı gibi hissettim, ancak başkalarından da hızlı bir şekilde hüküm geldi. “Ah, Siyah konuşma, siyah gibi davranma” sık sık hatırlatıldı bana.”
Raiche ve Catrin bu çekim için bir araya geldiler, böylece farklılıklarımız arasında birlik bulma kavramını keşfedebildik. Topluluğumuzu, kabilemizi bulmanın, hayatın parodisinde gezinmemize yardımcı olma rolü.
…olmak… normal hissetmek…
Bu iki harika kadın birlikte, bu dünyadaki “güzelliği” yeniden tanımlamaya ve yüz farklılıklarını normalleştirmeye yardımcı oldu ve olmaya devam ediyor.
Onlara bu kadar sık ”ilham” olarak adlandırılmak konusunda ne hissettiklerini sordum.
“Ya! En iyi hayatımı yaşıyorum. Bazen insanlar bana gelip onlara ilham verdiğimi söylediklerinde merak ediyorum. Ben sadece hayatımı yaşarken… Bir şekilde ilham alıyorum. Sanırım bunun nedeni, yara izlerinin bir hikayeyi güzel bir şekilde anlatma şekli… pek çok müşterekten oluşan ortak bir hikaye.
“Merhaba benim adım Hatice. Doğuştan katarakt ve doğuştan glokomla doğdum. Bu, bir bebek olarak birden fazla operasyona ihtiyaç duymam ve beni büyümüş bir siyah gözle bırakmam anlamına geliyordu. Son birkaç yılda bu göz bende ağrıya neden olmaya başladı ve danışman onu aldırıp yerine bir protez koymamı önerdi, yoksa göz yırtılma riski taşıyordu ve ağrı azalmıyordu. Hayatımın büyük bir bölümünü görünür bir farkla geçirdim.
Ayrıca birkaç yıl önce kırmızı, ağrılı cilt lekeleri ve tırnak değişiklikleri ile sedef hastalığı geliştirdim. Bu koşullardan bazıları, yabancıların bakışlarına ve sorularına neden olur. Her zaman başkalarının yaklaşımlarına karşı açık fikirli olmaya çalışıyorum ve artık bunu farkındalık yaratmak ve eğitmek için bir fırsat olarak kullanabileceğimi hissediyorum. Zamanla özgüvenim arttı, imajımı kucakladım ve benzersizliğini kabul ettim. Kendi değerimin dış görünüşüm tarafından belirlenmeyeceğine karar verdim. Bireyselliğin kutlandığı ve normalleştirildiği ve bu hareketin bir parçası olma arzusunun olduğu bir dünya umuyorum.”
“Spinal müsküler atrofi (SMA Tip 2) diye bir rahatsızlığım var. Bana 18 aylıkken teşhis kondu. Bu bir kas kaybı durumu. Yani yaşlandıkça zayıflıyorum. Bu yüzden, yaklaşık 15 yaşımdayken, tam zamanlı olarak solunum cihazına başladım.
Birçok insan bunun beni gerçekten üzdüğünü düşünüyor. Başlarda öyleydi ama şimdi hayata devam ediyorum. Ulaşmak istediğim hedeflerim var!!
24 saatlik solunum cihazım, model olmamı ve insanları engelliler konusunda eğitmemi engellemedi. İnsanların sizden farklı olmadığımızı ve bu nedenle bize de sizinle aynı şekilde davranılması gerektiğini anlamaları gerektiğini düşünüyorum. Sadece ekstra desteğe ihtiyacımız var.
“Engelli” kelimesini kullanmaktan korkmayın. “Devre dışı” deyin. Sorun değil.
Mizah, instagram ve tiktok’taki trendler aracılığıyla insanları engelliler konusunda eğitmeye çalışıyorum. Bu gönderilerin çoğu iyi sonuç veriyor. Ancak çok fazla olumsuz yorum da alıyorum.
Bazen biraz fazla oluyor. Birçoğu sınırda ölüm tehditleri.
“Makinenin fişini çekeceğim.”
“Seni merdivenlerden aşağı iteceğim.”
Ama yapmam gerekeni yapmaya devam ediyorum. Sosyal medyada diğer insanlarla paylaştığım resimlerle kim olduğumu… bedenime olan güvenimi ifade ediyorum. Böylece vücutlarına da güvenirler.
Sadece şunu söylemek istiyorum: Engelli insanların tatmin edici mutlu hayatları var. Bu yüzden lütfen bizi ilham kaynağı olarak düşünmeyin çünkü biz mutlu bir şekilde hayatlarımıza devam ediyoruz.
“MERHABA. Benim adım Erika. Nörofibromatozis tip 2, (NF2), tümörlerin başta beyin ve omurga olmak üzere sinirlerde büyümesine neden olan nadir bir genetik bozukluk var.
NF2 alıyor ve almaya devam ediyor ve alırken, görme, işitme ve yüz işlevi kaybı gibi fiziksel kayıplarımızın yanı sıra sevdiklerimizle iletişim kaybı, kayıp bağlantılar, ilişkiler ve fırsatlar gibi daha az somut kayıplarla baş başa kalıyoruz.
Pek çok insan, tıpkı sevilen birini kaybetmenin yasını tutması gibi, bu kayıpların yasını tutmanın öneminden bahsetmez.
Kederi işlemek yorucu ve meşakkatli ama nihayetinde gücümüzü tazeliyor. Ameliyatlar, radyasyon ve ilaç denemeleri arasında bir başka keder ve kayıp döngüsüne atılırken, umut kırıntıları buluyoruz.
Bu yüzden, pek hazırlıklı olmadığımız bir dünyada ilerlemeye, uyum sağlamaya, gelişmeye ve gezinmeye devam ediyoruz.
Hayatı kutlar, kendimizi ve başkalarını savunuruz. Ve zihinsel, fiziksel ve duygusal zorluklarla yüzleşmeye devam etsek de, bunu tek başımıza yapmıyoruz.
Destek sistemlerimizi buluyor ve değer veriyoruz – hiç ayrılmayan, bunun yerine bağlantı kurmanın ve iletişim kurmanın yeni yollarını öğrenen, bizi ayakta tutan ve gücümüzü veya güzelliğimizi asla sorgulamayanlar, kendimiz yapmış olsak bile.
14 Şubat 1990’da, Bombay’dan Bangalore’a uçan IA605 uçağı düştü, uçaktaki 146 kişiden 92’si öldü; üçü Tulsi’nin annesi, babası ve 5 yaşındaki erkek kardeşiydi.
“Cam koltuğuna kimin oturacağı konusunda kardeşimle tartıştığımı hatırlıyorum ve bir sonraki duyduğum şey büyükannemin sesiydi. ‘
Tulsi, annen, baban ve Kamlesh artık yoklar.’
Önümüzdeki birkaç hafta bulanıktı ve sonra yeni benle tanışma zamanı geldi.
10 yaşındaki şamatacı Ben değil… yetim, yanıklardan kurtulan Ben.
Oradan “çirkin” kelimesi benim kimliğim oldu.
“Kim yapacak?” Onunla evlen? Ona kim iş verecek? Çok çirkin!’ – bu benim 10 yaşımdaki hikayem haline geldi. Büyürken, iş reddi mektupları yüzümün işe uygun olmadığını söylüyordu.
Hayat beni sosyal yardımlar için imzalamaya zorladı. O gün bir olay hayatımı değiştirdi. İş merkezine gitmek için bir otobüs bekliyordum ve tam yanımda bir araba durdu. Sonra 4 adamın bana ‘Sen çok çirkinsin’ diye bağırdığını duydum. Ölmeliydin.’
O gün pes etmeye çok yaklaştım. Canımı almaya çok yaklaştım.
Ama bunun yerine KENDİMİ YARIŞTIRMAYAYI seçtim.
Otobüse bindim ve kaydolmak için iş merkezine ulaştım. Oradaki bayan şimdiye kadarki en şefkatli insandı. Bu dünyada iyiliklerin olduğunu anlamamı sağladı.
Bu benim hayatımda bir dönüm noktasıydı. İşte o gün dünyanın en güzel insanı olmadığımı ama kesinlikle çirkin olmadığımı fark ettim.
Travmalarımla yüzleşmeyi seçtim ve kendimi iyileştirdim.
Artık bir reiki ustasıyım. Ruhani bir koç. Kuşak travması ve istismarı olan insanlara bu döngüyü kırabilmeleri için yardım ediyorum. Ben bir modelim/ etkileyiciyim/ konuşmacıyım… 10 yaşındaki halimin yapmayı hayal bile etmeyeceği şeyler. Çünkü ona çirkin olduğu söylendi.”
“O 10 yaşındaki seni şimdi kollarına alıp onu koruyacağına olan inancınla söyleyebilecek misin?” Tulsi’ye
“TABİİ EVET!! Onu koruyacağım ve birlikte en iyi hayatımızı yaşayacağız. dedi Tulsi Vagjiani
Bugün #worldmentalheathday’de bu hikayeyi paylaşıyorum ve umarım size cesaret verir. Ruh Sağlığı cezalandırılabilir bir suç değildir. Umarım hepimiz bir gün normalleşebiliriz.
“101 Dalmaçyalı. Kurabiye hamuru. Sivilceli Yüz,” sınıf arkadaşlarımın benim için gizlice sakladıkları isimlerdi.
Büyürken kendimden nefret ettim.
Etrafımdaki herkesten nefret ettim.
Kimse bana benzemiyordu… Ben onlara benzemiyordum.
Çirkin olduğumu düşündüm… korkunç.
Bu hisler beni çok karanlık bir yere götürdü. İlişkilerim zarar gördü… en çok sevdiğim insanlarla…
3 yıl öncesine kadar.
Çocuklarım benim için dönüm noktasıydı.
O günü çok canlı hatırlıyorum. Bir aile tatiline gidiyorduk ve kendimi örtmeme yardımcı olacak kıyafetler seçiyordum. Görünmek istemedim…
…ve kendime şu soruyu sordum: “Kendimi kucaklayamıyorsam, çocuklarıma nasıl bir rol modelim?”
Uyum sağlamak için endişelenmelerini istemiyorum. Kim oldukları konusunda rahat olmalarını istiyorum.
Ve böylece o gün BEN olmayı seçtim!
Merhaba benim adım Cheryl.
Doğuştan Melanositik nevus (CMN) ile doğdum.
Bunlar benim yaralarım.
Bu benim. Kendimi seviyorum. kucaklıyorum beni Üzerime saygı, güven ve sonsuz bir sevinçle giyiyorum, çünkü BEN… BİR KUTLAMAYIM!
“Bana söylendi, çocuğum canlı doğmayacak. 20 haftalık hamilelik taramamda, lenfatik sistemdeki bir tıkanıklıktan kaynaklanan sıvı dolu bir kese olan kistik higroma teşhisi kondu.
Doktorlar, hava yollarını sıkıştıran büyük kistlerin doğumda potansiyel olarak ölümcül solunum problemlerine yol açacağından korktular ve bize Eden’in ilk günü atlatamayacağına dair yıkıcı bir haber verildi. Ancak 9 Ağustos 2016 günü saat 12.01’de mucize bebek Eden tüm zorluklara meydan okudu ve doktorlar, çocuk cerrahları ve hemşirelerle dolu bir odada sezaryenle doğurtuldu. Yüzünde ve boynunda kitle şeklinde lenfatik bir malformasyonla doğdu.
Beş yıl ve yaklaşık 20 ameliyattan sonra Eden, mükemmel, mutlu ve güzel bir küçük kız olmak için doktorları şaşırtmaya ve zorluklara meydan okumaya devam etti.
Eden doğduğundan beri, onun görünür farklılığının ve sakatlığının damgasını tekmelemeye yardım etmek amacıyla onun savunucusu oldum.
Ne yazık ki Eden’ın görünüşü hakkında çevrimiçi trollerden pek çok kötü yoruma maruz kaldığını inkar etmeyeceğim.
Ama bunların hiçbiri, Eden’ı ve gözle görülür bir farkı olan herkesi savunarak kızımın sesi olmamı engelleyemez.” ~Chelsea. Eden Sue’nun annesi (‘farklı şekilde özel’ olan kız)
“Bana tükürdüğünde 16 yaşındaydım… beni takip etmeye devam eden bu çocuk. İşte o zaman kendimi sevmeye başlamaya karar verdim. Bu bilinçli olarak yaptığım bir seçimdi.” dedi.
Bu çekim için Hannah ile tanıştığımda hiçbir talimat vermem gerekmedi. Bana sadece amacımın ne olduğunu sordu, ben de “istisnasız bir dünya” dedim. Daha sonra gidip fondaki yere oturdu ve doğrudan kameraya ve gözlerine baktı; ruhu bana cevap verdi. Bu onun hikayesi.
“MERHABA. Ben Hannah’yım. 18 yaşındayım. Hay-Wells Sendromu adı verilen nadir bir genetik durumla doğdum. Bu dünyada benim gibi sadece 30 kişi daha var. Durumum saçlarımı, dişlerimi ve cildimi gelişmemiş bıraktı.
Her şey üniversitede başladı… zorbalık. İşte o zaman kendimizin bilincine varır ve farklılıkları fark etmeye başlarız. Çok fazlaydı, dayanılamayacak kadar fazlaydı. Sonuç olarak bir yeme bozukluğu geliştirdim. Hala onunla savaşıyorum.
Bana zorbalık yaparlarsa misilleme yaptığımı hatırlıyorum. İçimden derinlerde bunun benim hatam olmadığını biliyordum ama kendimi durduramadım. Zorbaların istediği buydu. Benim üzerimde güç istiyorlardı. Işığımı söndürmek istediler.
Ama bunun yerine onlarınkini karartmaya karar verdim. Onları ve şakalarını görmezden gelmeye başladım. Onları affettim çünkü herkes kendini kurtarmak için bir şansı hak eder. Küçük benliğimiz bizi bir yetişkin olarak temsil etmez.
İnsanlar şimdi bana bakarsa… ki bunu her zaman yaparlar… o zaman onlara sadece gülümserim. İnsanları bana durumum hakkında sorular sormaya teşvik ediyorum çünkü engelliler hakkında farkındalığı artırmak istiyorum. Bu yüzden model oldum; böylece kabilemi temsil edebildim.
Bu dünyanın, birbirimizin benzersizliğini kucaklayabileceğimiz kolektif bir birlik olmasını istiyorum. Ve bu gerçekleşmeyene kadar; Aynısını benim için yapmamayı seçsen bile seni asla yargılamayacağıma, sana gülmeyeceğime, seninle alay etmeyeceğime ya da kendini değersiz hissettirmeyeceğime söz veriyorum.
Çünkü ben Ben’im. Nazik, güçlü, şefkatli ve içsel bir parıltıyla doluyum. Çünkü ben “nadir görülen bir genetik hastalıktan” daha fazlasıyım.” ~ Hannah
“Eylül 2013’te Sassy, Uveitis Iritis adlı kötüleşen bir göz rahatsızlığı nedeniyle görme yetisini kaybetti. Görme kaybı 14 yaşında başladı ve 16 yaşına geldiğinde büyük bir kısmını kaybetti. 8 yıl önce bir göz ameliyatı geçirdi. sonuçların her iki yönde de olabileceği bilgisi… Gözü daha önce o kadar çok ameliyat geçirmişti ki, çok zayıflamış ve hasar görmüştü ve bir başkasına dayanamama ihtimali yüksekti.
Yine de, ebedi iyimser Sassy, ameliyata olumlu bir zihniyetle girdi. Ne yazık ki, ameliyattan gözünün üzerinde kanla çıktı… bu da içeriye ışık giremeyeceği anlamına geliyordu.
Kan yatıştıktan sonra… Sassy ışığı veya sizin “ışık algısı” diyebileceğiniz şeyi görebiliyordu. Gündüzü geceden ayırt edebilir. Ama hepsi bu!
Fotoğraf çekimi için dışarı çıktığımızda Sassy’nin gökyüzüne baktığını fark ettim… Güzel gözleri ışığı kovalıyordu…
Sonraki beş yıl, Sassy için bir duygu treni oldu.
“Bana depresyon teşhisi kondu. Öfkemi en çok değer verdiğim insanlardan çıkardım. Sinirleniyorum ve hüsrana uğruyorum. Zamanı geri alıp asla ameliyat olmamayı gerçekten dilediğim günler oldu. Bunu okuyan insanlar, ne olursa olsun, yalnız olmadığınızı ve diğer taraftan çıkacağınızı biliyorlar.Çünkü ben…size bu hikayeyi anlatıyorum…ÇÜNKÜ GEÇTİM!! ” Yıllarca
iki dünya arasındaki sınırda gergindim. Gören dünya ve kör dünya.
Dünyam daha da kararırken. Işıktan çok gölge… Geride kaldım.
Hâlâ bendim, farklı değildim ama diğerlerine göre öyleydim. Değişmiştim.
Geleceğim kendi gözlerimin önünde çarpıtılırken, hangi yolu seçeceğimi bilmiyordum. Ancak her adım bir zafere, bir kutlamaya ve ulaşılan yeni bir dönüm noktasına dönüştü.
Yanlış anlamalar, önyargılar ve ayrımcılıkla karşı karşıyayım. Ama aynı zamanda sevgi, destek, şefkat ve kapsayıcılıkla da karşı karşıyayım.
Gittiğim her yerde güzellikler görüyorum. Kahkahaları duyuyorum ve neşeyi hissediyorum.
Şimdi kalabalığın arasından sıyrılıyorum ve parlıyorum.
Kim olduğumun ağırlığını gururla taşıyorum. Olmak istediğim ve olabileceğim her şey.” ~ @sassywyattofficial‘ın şiiri (Işığı gören kız.)”
Sujata Setia: Instagram | butnaturalphotography.com | saatchiart.com
