1980’de yayınlanan yaratıcı fotoğrafçılık üzerine önde gelen bir ders kitabı, 460 sayfasının %90’ından fazlasını teknik hususlara (kameraların ve lenslerin nasıl çalıştığına, karanlık oda prosedürlerine, aydınlatmaya) ve sadece birkaç sayfasına estetik ve kompozisyona ayırıyor.
Bu ders kitabını bugün okumak, son birkaç on yılda ne kadar geliştiğimizi – ve fotoğrafçılığın ne kadar basitleştiğini – yeniden takdir ediyor.
Fotoğraflar genellikle konuya göre tanımlanır: manzara, çiçekler, gazetecilik, moda, portreler… Veya teknik süreçle: geniş format, platin baskı, dijital veya analog. Ve fotoğraf eğitimi teknik becerilere (Photoshop kullanma, DLSR’nizde uzmanlaşma, gece fotoğrafçılığı) ve kariyer gelişimine (iş bulma, portföy oluşturma, iş kurma) odaklanır – kesinlikle hepsi önemlidir, ancak tartışma ve eğitimin en küçük kısmı, fotoğrafların kendisi. Öğrenmek ve gelişmek için kendi başımıza kaldık.
Herkesin kendi fotoğraflarını tanımlayabileceği ve ölçebileceği ve iyileştirme, karşılaştırma ve takdir için daha yapılandırılmış bir araca sahip olabileceği bazı dil ve ölçümler önermek istiyorum. Herhangi bir ölçekte “iyi”nin olabileceği mutlak bir yer belirtmeden – rahat pozisyonlarını bulmak her fotoğraf çekene bağlıdır, ancak en azından hepimiz onları ortak ölçeklerde düşünebilir ve keşfedebileceğimiz somut niteliklere sahip olabiliriz.
Not : Bunların estetik yargılar olmadığını unutmamakta fayda var: Bu ölçeklerde her yerde dikkat çekici, güzel, harika fotoğraflar var.
Şeyler → Anlar
“Şey” fotoğraflarının statik olma eğiliminde olduğunu söyleyerek genelleme yapardım ve bir şeyin çok sayıda keşifsel görüntüsünü çekebilir ve onu doğru yapabilirsiniz. Bir ürün çekimi ekstrem bir durum olabilir, ancak bir elma ya da kuş.. fotoğrafı birine sadece resimdeki şeyin adını söyleyerek tarif edersiniz. Stüdyo fotoğrafları neredeyse her zaman bir şeydir.
Ancak bir an dinamiktir. Bir kameranın, zamanın kısacık bir anını dondurmak için özel olarak tasarlandığı şey budur. Bu, hareketin bir şekilde iletildiği anlamına gelebilir. Bu, bir an sonra sunulan sahnenin anlamlı bir şekilde farklı olacağı anlamına gelebilir. Bu, şu anda bu fotoğrafçı dışında hiç kimsenin bu sahneyi yakalayamayacağı anlamına gelebilir. Bu bir an.
Açıkçası, tüm fotoğraflar her ikisinden de biraz, ancak bir görüntünün diğerinden daha fazla olduğunu hissedebilirsiniz.
Açık → Şifreli
Bir resme baktığınızda, siz bakarken uzaklaşan hayali bir zamanlayıcı başlatın. Ne gördüğünü öğrenmen ne kadar sürer? Bazı fotoğraflar bariz – “burada açıkça görülebilen ve tanınabilir konular.” Bu bir kupa vuruşu. Katalogda geçiyor. “X’in ne kadar güzel bir fotoğrafı.”
Belirgin fotoğrafın diğer özellikleri, öznenin genellikle çerçevenin merkezinde veya nötr bir arka planda olması, ancak ikisinin de zorunlu olarak böyle olmamasıdır.
Spektrumun diğer ucunda, şifreli görüntü bilinmiyor veya neredeyse. Belirsiz veya belirsiz veya çok fazla bağlamdan çıkarılmış. Bazen bu büyük etki için kullanılır, neredeyse bir Rorschach testi; bazen göremediğimiz zaman anlam yükleriz. Şifreli fotoğraflar sadece dokular veya gölgeler olabilir. Bir izleyici “bu nedir?” veya “Anlamadım.” diyebilir. Bu görüntüler aynı zamanda izleyicileri, ne hissetmeleri veya görmeleri gerektiği söylenmeden düşünmeye sevk eder.
Kompozisyon: Resmi → Rastgele
Her fotoğrafın içinde gözümüze çarpan şeyler, ritimler ve nesneler, gölgeler ve şekiller var. Fotoğrafçı – doğrudan manipülasyon veya tamamen şans yoluyla – bir fotoğraf çektiğinde, bu sahne kendisini iki boyutlu bir kompozisyonda ortaya koyuyor. Ve çerçevedeki her şey katı ve kasıtlı olarak konumlandırılmış, belki simetrik, belki de sadece “düzgün” hissettirdiğinde, bu daha resmi bir element bileşimidir. “Her şey için bir yer ve her şey yerli yerinde.”
Yine de, resmi kompozisyonlar sıkıcı gelebilir ve her zaman olmasa da kendilerini bariz olmaya adayabilir. Ve kompozisyonun “kuralları”, görüntülerin kalıplaşmış ve orijinal olmayan hissettirmesine neden olabilir. Cartier-Bresson’un “karar anı”, yapılandırılmış ama doğal kompozisyonların büyülü bir özelliğinden bahsediyor.
Tersine, sahnenin organize olma duygusu yoksa, güçlü odak noktaları yoksa, rastgele hissedilebilir. Neredeyse amaçsız. İzleyici nereye bakacağını bilemiyor. Nesneler, diğer nesneleri garip şekillerde gizleyebilir. Ön plan ve arka plan öğeleri rahatsız edici bir şekilde rekabet eder. Bu, natüralist görüntülerde büyük bir etkiyle yapılabilir, ancak aynı zamanda genellikle bir aceminin ayırt edici özelliğidir.
Otantik → Üretilmiş
Tüm fotoğrafçılık, fotoğrafçının ifade etmek istediği her şeyi tam olarak ileten bir icattır. Edward Weston, fotoğrafçılığı “gerçeğin kasıtlı olarak çarpıtılması” olarak nitelendirdi. Paradoksal olarak, bir fotoğraf bir gerçeği ortaya çıkaran bir resim çizebilir (ve sıklıkla yapar). Bir fotoğrafın gerçekliği, gerçekliğinden bağımsızdır . Fotoğrafik özgünlük, ekonomist Joseph Pine’dan alıntı: “Söylediği şey mi? ve kendisi için doğru mu?”
Bana göre bu, “bu gerçek bir sahne mi, dürüst bir an mı, yoksa fotoğraf için mi kurgulandı?” anlamına geliyor. “Gerçek hayattan mı alındı yoksa kavramsallaştırılıp uygulandı mı?” Samimi fotoğrafçılık otantik hissettiriyor. Çoğu ticari fotoğraf uydurmadır.
Ancak bu yanıltıcıdır: Bir özneyle ne kadar etkileşim onu “uydurma” yapar? Bir ışık açabilir misin? Bir sandalyeyi hareket ettirebilir misin? Birine sabit durmasını söyleyebilir misin? Sahneyi hiçbir şekilde etkilememek için görünmez olmak zorunda mısın? Tüm bu ölçekler gibi, bu da katı bir çizgi değil, bir eğimdir ve her şey bu süreklilik boyunca bir yer kaplar.
Her fotoğrafçı, bir eylemin tamam olduğu, ancak başka bir şeyin olmadığı konusunda kendi standardını icat edecektir. Bazıları bütün kumaştan görüntüler icat edecek (Photoshop’ta); diğerleri ışıklı ve asistanlı stüdyolarda çalışacak. Bazıları makyaj yapacak. Bazıları sıkı gazetecilik etiğine bağlı kalıyor.
Bir şeyin son derece yapmacık olması, onun gerçeği iletmediği anlamına gelmez.
Her fotoğraf, bu terimlerin her birinin birleşimi olarak tanımlanabilir. Eğitmenlerin geliştirmek istedikleri yönlerde somut olmalarını sağlar, bu nedenle bir fotoğrafı kendine özgü bir şekilde “iyi” veya “kötü” olarak tanımlamak yerine, “bu güzel, ama çok açık, belki fazla açık ve fazla resmi bir kompozisyon — diyebilirler. daha rahat bir kompozisyon deneyin ve belki onu biraz daha “an” ve biraz daha az “şey” yapın. Bu, bir öğrencinin fotoğraf çekmeyi keşfetmesine yardımcı olmanın çok farklı bir yolu.
Yazar hakkında : Eskiden Lucasfilm, Netflix ve Adobe’den olan Michael Rubin, bir fotoğrafçı ve “ Everyday Photography, Every Day ” podcast’inin sunucusudur. Bu makalede ifade edilen görüşler yalnızca yazara aittir. Rubin’den daha fazlasını görmek için Neomodern‘i ziyaret edin veya onu Instagram‘da takip edin. Bu yazı burada da yayınlandı.
