Fotoğrafçılığın ilk günleri tek renkli görüntüler üzerine inşa edildi. Şu anda fotoğraf sanatı olarak bildiğimiz şeyi yaratan büyük sanatçıların çoğu öncelikle siyah beyaz filmlerle çalıştı.
Fotoğrafçılığın ilk günleri tek renkli görüntüler üzerine inşa edildi. Şu anda fotoğraf sanatı olarak bildiğimiz şeyi yaratan büyük sanatçıların çoğu öncelikle siyah beyaz filmlerle çalıştı.
Bazıları bunun, renk kimyasının o zamanlar daha hassas ve genellikle daha yüksek maliyetli bir süreç gerektirmesinden kaynaklandığını iddia edebilir. Bununla birlikte, renkli fotoğrafçılıkta yenilikler ilerledikçe bile, monokrom onlarca yıldır üstün geldi.
Dijital, yeni nesil çalışan fotoğrafçılar için birincil ortam olarak kendini kanıtlamaya başladığında, giderek daha fazla insanın renkli çekim yaptığı görülüyor. Ayrıca bu nedenle gazete ve kitaplarda fotoğraflara bakarken daha fazla izleyici renkli görmeyi tercih etti.
Bugün hala çalışmaları için tek renkli bir palet seçen yeterli sayıda çalışan fotoğrafçı var. Yine de fotoğrafçıların çoğunluğunun renkli çekim yaptığını varsaymanın yanlış olmayacağını düşünüyorum.
Bunun çoğu zaman iyi bir nedeni vardır. Renk, izleyiciye bir sahnenin neye benzediğine dair (post prodüksiyonda dramatik bir şekilde değiştirilmediğinde) gerçeğe çok daha yakın bir temsil sağlayan harika bir tanımlayıcıdır.
Ancak monokromun dijital fotoğrafçılıkta hala bir yeri var. Onlarca yıl önceki harika fotoğrafçılardan bazıları bile dijitale geçti ve siyah-beyaz fotoğrafçılığı benimsemeye devam ediyor.
Brezilyalı belgesel fotoğrafçısı Sebastiao Salgado, dijital fotoğraf makinelerini nispeten erken benimseyenlerden biriydi. Hatta bir keresinde siyah beyaz çalıştığı için dijital gürültünün onu renkli olduğu kadar rahatsız etmediğini söylemişti. Hatta Salgado, bu geçişi efsanevi projesi Genesis‘in ortasında yapacak kadar ileri gitti.
ROM’dan Deepali Dewan ile yaptığı röportajda Salgado , fotoğraf sürecinin film süreciyle neredeyse aynı kaldığını söyledi. Kendisi “[Kodak Tri-X]’in tam zerrelerini dijital görüntüde yeniden üretebildiğini” söyledi. Ayrıca, 35mm ve orta format film fotoğraflarıyla aynı şekilde basılan dijital fotoğraflarından fiziksel temas tabakaları oluşturmaya ve negatifler seçmeye devam ediyordu.
Benzer şekilde siyah beyaz filmin en büyük destekçilerinden biri olan Ralph Gibson, modern Leica M Monokrom kameralarla dijitale geçiş bile yaptı. Görünüşte dijital siyah beyaz görüntülere karşı çıkan Gibson, ilk Leica Monokrom kamerayı aldıktan sonra MONO başlıklı bir kitap bile yayınladı.
Bu fotoğrafçıların her biri, renkli fotoğrafçılık çağında siyah-beyaz miraslarını sürdürerek, kendi dijital yöntemleriyle çalışmalar yaptı. Bu, mevcut fotoğraf dünyasında ortamın değerini ve uygulanabilirliğini kanıtlıyor.
Renkli görüntülerin seline rağmen monokrom hala bir seçenektir ve birçok fotoğrafçının gözden kaçırabileceği bir seçimdir. Bazen renk önemli değildir ve hatta dikkatinizi, yakalamaya çalıştığınız nesneden uzaklaştırabilir.
Siyah-beyaz, izleyiciyi görüntü üzerinde kendi düşüncelerini oluşturmaya da bırakıyor. Bazı renklerin belirli duyguları zorladığı biliniyor. Örneğin kırmızı bir elbise izleyicide aşk, tutku ve hatta öfke duygusu uyandırabilir; ancak tek renkli bir görüntüde bu sadece bir elbisedir. Bu, izleyicinin dikkatini elbisenin mesaj açısından önemli olabileceği veya olmayabileceği görüntünün geri kalanına daha fazla odaklamasına neden olur.
Bu, fotoğrafçı onlara her şeyi açıklamadan, izleyicinin bir fotoğraf hakkında ne istediğini düşünmesi konusunda bir miktar belirsizlik bırakıyor. Fotoğrafçı Reuben Radding, bu belirsizlik konusunda şunları söyledi: “Tıpkı kitap okurken olduğu gibi. Yazar mavi bir gökyüzünü anlatmak isterse mavi mürekkebe dönüşmez. Hayal gücünüzün her şeyi açıklamaktan daha ilginç olacağına inanıyor.”
Ancak yalnızca grinin değişen tonlarında çalışırken kompozisyon, iyi bir fotoğrafın sonucunda büyük rol oynar. Konuları ayıracak renk olmadığında, konular arasında onları grilikte kaybolmadan bir ayrım oluşturmak için hassas çerçeveleme ve diyafram açıklığı kontrolü gerekir.
Neyse ki, renkli tasarımlı bir dijital kamerayla, monokroma özel bir dijital sensörde veya siyah beyaz filmde bulunmayan çok kullanışlı bir ayar kontrolüne sahip oluyoruz. Renkli bir görüntü Adobe’nin Monokrom profiline dönüştürüldüğünde (bu, çeşitli düzenleme yazılımlarında benzerdir), Renk Karıştırıcı tek tek renklerin parlaklığını veya parlaklığını kontrol etmenize olanak tanır. Bu, siyah beyaz negatif film üzerinde renkli filtrelerin kullanılmasıyla aynı sonucu verir, ancak işlem sonrası işlemlerde değişen güçlerde yapılabilir.
Tıpkı belgesel fotoğrafçılığın büyüklerinin onlarca yıl önce bize kanıtladığı gibi, monokrom bir hikaye anlatmanın harika bir yoludur. Görüntülere zamansız bir estetik kazandıran bir anı kaydetmek için saf bir palet görevi görür.
Henri-Cartier Bresson‘un, W. Eugene Smith‘in veya o dönemdeki herhangi bir fotoğrafçının çalışmalarına bakın. Bütün fotoğrafları günümüze kadar gelmiştir. Robert Capa’nın 6 Haziran 1944’te Fransa’nın Normandiya kentinde çekilen fotoğrafları gibi görüntüler, gelecek yüzyıllarda şimdiye kadar yapılmış en tanınabilir fotoğraflardan bazıları olarak kalacak.
Aynı siyah-beyaz yaklaşımı, önemli olmadığında rengi bir kenara bırakmak için bugün de hâlâ yapılabilir.
Manzara fotoğrafçılığında bile ilham almak için türün en iyilerine dönebiliriz. Artık geleneksel manzara fotoğrafçılığı olarak bildiğimiz şeye öncülük eden Ansel Adams ve Grubu f/64, Dünya’nın doğal güzelliğinin inanılmaz derecede dramatik siyah-beyaz fotoğraflarını yaratmak için çalıştı. Aynı stil bugün dijital çağda da geliştirilebilir ve üzerinde çalışılabilir.
Önceki nesil fotoğrafçıların bize gösterdiği gibi, iyi bir fotoğraf elde etmek için her zaman renge ihtiyaç yoktur. Bu nedenle, renkli fotoğrafçılığın cep telefonu resimlerinden üst düzey sanat eserlerine kadar her şey için varsayılan yöntem gibi göründüğü günümüzde çalışmanızı monokrom yapmak biraz mantık dışı, konunuza bağlı olarak siyah-beyaz çalışmanız için hala en iyi yol olabilir.
Fotoğraflar: Trevor Anderson