Fotoğrafta etik konusundaki tartışmalara yönelik ortak eğilim oldukça tuhaf. Neden güçlü fotoğrafçılığın getirdiği olası yükümlülükleri anlamak istemeyesiniz?
Görmek inanmaktır. Bu özlü retorik, fotoğrafın gücünü açıklamak için uzun bir yol kat ediyor. Bir istatistiğin bütün bir ülkeyi birkaç rakama indirgediği yerde, bir fotoğraf zihni atlayabilir ve gözler aracılığıyla doğrudan kalbe gidebilir. Duygusal, yürek burkan görgü tanığı ifadesi, izleyiciyi fotoğrafçının onlara göstermek istediği şeye görgü tanığı yapan ortama kıyasla başka bir metin bloğudur.
Fotoğrafın muazzam bir sosyal etki gücüne sahip olabileceği gerçeğine ciddi bir şekilde karşı çıkacak pek çok kişinin olduğuna inanmıyorum. Bir fotoğrafın küresel erişimi olabilir, söylemi etkileyebilir ve fikirleri etkileyebilir. Doğru fotoğraf bir ülkenin siyasi geleceğini bile değiştirebilir.
Örneğin, kötü şöhretli Ed Miliband pastırmalı sandviç fotoğrafı, eski Birleşik Krallık İşçi Partisi lideri Ed Miliband’ın 2014 seçim kampanyası sırasında pastırmalı sandviç yerken geniş çapta dolaşan bir görüntüsüdür.
Miliband’ı ağzı açık, gözleri kapalı ve ekmekten sarkan pastırma parçalarıyla gösteren fotoğraf kısa sürede viral oldu ve sosyal medyada ve basında geniş alay ve alay konusu oldu. Miliband ve partisinin kaybettiği 2015 genel seçimlerinden bir gün önce İngiltere’nin en çok okunan gazetesi The Sun’ın ön sayfasında yayınlandı .
Meraklı bir fotoğrafçı bile güçlü işler üretmeye çalışacaktır, ancak bunun içereceği şeyler konusunda herkesin farklı bir standardı vardır. Tüm fotoğraflarınız aile portreleri veya tatil fotoğrafları olsa bile, bunların kişisel bir değeri vardır; fotoğraf albümleri, yangından ne kurtarılacağına dair klasik bir cevaptır.
Bu anlayışla, fotoğrafta etik konusundaki tartışmalara yönelik ortak eğilim oldukça tuhaf. Neden güçlü fotoğrafçılığın getirdiği olası yükümlülükleri anlamak istemeyesiniz? Yarattığınız şeyin sorumluluğunu almaya karşı çıkmanın ardındaki zihniyet nedir?
Fotoğrafları sadece gelişigüzel, eğlenmek için çekseniz bile, bu fikirleri duymanın değeri vardır. Birisi size ne yapmanız gerektiğini söylüyormuş gibi hissettiğinizde geri itme refleksinin farkındayım ve bence gerçek etik ikilemlerin, yasaklayıcı sesli alıntılar veya onay kutusu yap/yapma yönergeleri listeleri olarak çerçevelenmesi, inatçı bir reddi besleyebilir.
Kişisel bir ahlak çerçevesinin yapısı, biz daha ilk adımlarımızı atmadan ya da ilk sözlerimizi söylemeden önce başlar. Bu nedenle, fotoğrafçılıkta etik içeren dersler veya atölyeler verdiğimde insanlara ne yapacaklarını söylemekten kaçınıyorum. En yararlı bulduğum şey, iş akışlarında olası bir boşluk olduğunu asla fark etmemiş olabilecek birinin düşüncesine ve sürecine rehberlik etmek için bir dizi dürtme ve değerlendirme. Deneyimlerime göre, fotoğrafçılıkları için etik bir çerçeve düşünmeyen insanlar, ilk etapta sorgulamak için karşı karşıya kalmadıkları bir şeyi basitçe kabul ediyorlar.
Fotoğrafçılıkta etiği, bir “grup içi” tarafından uygulanan katı, kabul edilebilir davranışlar olarak ele almak yerine (ki bu, bir “dış grup” tarafından kabul edilemez uygulamalar anlamına gelir), genel gerçekliğin oldukça basit ve herhangi bir “gruptan” çok daha kişisel olduğunu düşünüyorum. Nasıl yapılır? “rehberi. Kutuplaşmaya veya diğerlerinin üzerinde cesaret veren ekiplere bölünmeye gerek yok, ancak her birey tarafından yanıtlanabilir ve eyleme geçirilebilir: Ne söylemek istiyorsunuz? Nasıl söylemek istersin?
Söylemek istedikleriniz göstergebilimi ve görsel temsil siyasetini içeriyor. Nasıl desek, fotoğraf çekerken bireysel davranışlarla ilgili.
Fotoğrafçıların gerçekten öyle olduklarını iddia ettikleri zaman sohbete başlayıp başlamadıklarına dair düşüncelerime çok benzer şekilde , çoğunun gerçekten pek bir şey söylediğine inanmıyorum – en azından kasten değil. Bir fotoğrafta ifade edilecek en basit fikir, bir manzara, gün batımı, portre ve hatta bir otomobil görüntüsünün arkasındaki mesaj olma eğiliminde olan “bu çok güzel, şuna bak” dır.
Tabii ki, hiçbir şey söylememeyi ve bunun yerine dekoratif gürültüye katkıda bulunmayı da seçebilirsiniz, ancak bu bile bilinçli bir seçimdir, başınıza gelen bir şey değil, kendi eyleminizin bir ifadesidir.
Fotoğraflar, mesajlarını izleyiciye tercüme etmek için fotoğrafçının elinde bulunan sembolleri içerebilir. Arketipler, klişeler ve kültürel referansların tümü, bir fotoğrafçının belirli ve kasıtlı anlamları kodlamasına yardımcı olur. Bu semboller o kadar güçlüdür ki, tesadüfi/tesadüfen dahil edilmeleri bile sonuç üzerinde etkili olabilir. Bir fotoğrafı tamamen dekorasyon amaçlı yaparsanız, ancak politik olarak yorumlanabilecek bir şey eklerseniz, o zaman saf dekorasyon potansiyelini azaltırsınız ve amacı estetik ile gündem arasında karıştırırsınız. Benzer şekilde, güçlü bir siyasi mesajınız varsa, ancak bunu dikkat dağıtıcı görsel yeteneklerle süslerseniz, ideal sonucunuzun etkisini azaltabilirsiniz.
Madem bir şey söyleyeceksin, neden şansa bırakıyorsun? Neden ne istediğinizi söyleme ve bu görüntünün anlamının arkasında durma niyetini tam olarak taahhüt etmeyesiniz? Bir fotoğraf paylaşmak, vizyonunuzu hedef kitlenize yaymak, olaylara bakış açınızı genişletmektir. Başka birinin “yanlış yorumlaması” için bir bahane olarak kişisel cehaleti neden geçersiz kılmıyorsunuz? Neden bakış açınıza gerçekten sahip çıkmıyorsunuz ve kasıtlı olarak verdiğiniz kararların arkasında durmuyorsunuz?
Herkesin bir görüşü ve hayatta hemfikir olduğu veya katılmadığı şeyler vardır. Fotoğrafçının dürüst bakış açısını içeren fotoğraflar gerçek derinlik potansiyeline sahiptir, gerçekten o kişinin sahip olduğu gerçek bir görüşü temsil eder, bu da fotoğrafçının yoruma açık olduğunu söylediği anda o fotoğrafla ilgili bir tartışmanın bitmediği anlamına gelir.
Bu söylem tek başına gerçekleşmez ve bireysel bir fotoğrafçının görsel temsili, daha geniş bir bireysel ifadeler havuzunun parçası haline gelir. Kültüre yapılan bu doğrudan katkılar, bir konu etrafında bilgilendirici, yeniden bilgi verici ve söylemi pekiştirici bir geri bildirim döngüsünün parçası haline gelebilir. Bir projem için portre yapıyorsam, o proje için özel olarak neye ihtiyacım olduğu ile sınırlı kalmıyor, “bu kişiyi nasıl görüyorum?” ve belki ” bu kişi nasıl görülmeli? ” Pek çok durumda bir haberci olarak rolümün anlaşılmasıyla, bu kararların nihai olarak şuna eşit olduğu şey şudur: ” Bu kişiyi nasıl görmeni istiyorum? “
Bu düşünce sürecinden geçmeyen bir fotoğrafçı, başka birinin iş akışının sonucundan tanıdığı görüntülere yönelebilir. Bu tür fotoğrafçılık, önceki yargıları güçlendiren ve fotoğrafçıyı çalışmalarından koparan kültürel bir yankıdır.
Fiziksel olarak nasıl fotoğraf çekeceğiniz, herhangi bir etik dogmanın veya doktrinin yasaklayabileceğinden çok daha fazla faktöre bağlıdır. Yer, hukuk, kültür, bağlam, ruh hali, hikaye ve hatta hava koşulları, bu hususlardan biri değiştirildiğinde uygun olmayacak bir hareket tarzını belirleyebilir.
Mahremiyet fikri gibi kültürel/yasal ayrıntılar üzerine tartışmalar indirgemecidir ve daha büyük saygı konularını gözden kaçırır – bir eylemin bağlamsal olarak ahlaki veya yasal olup olmadığı, aynı eylemin yasa dışı olarak yapılmasından daha fazla veya daha az saygılı oldukları anlamına gelmeyebilir. Yasadışı bir fotoğraf, amaçlanan sonuca bağlı olarak verilecek en ahlaki karar olabilir – örneğin, “ag-gag” yasalarını ihlal eden ancak derinden kamu yararına olan bir şeyi ortaya çıkaran görüntüler.
Bu faktörlerin mutlaka nihai fotoğrafa taşınması gerekmez; bağlamsız bir görüntü, bir izleyicinin sandığı kadar bir fotoğrafçının ahlaki duruşunu veya iş akışını göstermez. Pitoresk bir manzara fotoğrafı, fotoğrafçının tripodunun yanında herhangi bir çöp bırakıp bırakmadığını göstermez. Tıpkı gözyaşlarının fotoğrafçının onları kaydederken bir sınırı aştığı anlamına gelmemesi gibi, gülümseyen bir özne otomatik olarak mutlu durumları ima etmez.
Bir fotoğrafın yayınlanmasıyla/yayınlanmasından sonra tanıklık paylaşılmadığı sürece, yöntemi belirlememiz gereken tek şey, fotoğrafçının döndürmeye karar verdiği hikaye veya efsanedir. Geri kalan her şey spekülasyon, projeksiyon ve varsayımdır. Bazı fotoğrafçılar mitlerini o andan itibaren ürettikleri her şeyin algısını etkileyecek şekilde geliştirirler.
Bu, eseri yaratıldığı bağlamın dışında sunarken dikkat edilmesi gereken bir şeydir. Bir bağlamda bir fotoğrafta kodlanmış bir dizi sembol, bu semboller farklı bir bağlamda farklı bir anlama sahipse, amaçlanandan çok farklı bir şekilde algılanabilir. Duyguların ifade edilmesinde veya haysiyetin tezahüründe gerçek kültürel farklılıklar vardır. İnsanlık anlayışımızın “doğru” olduğu inancı sadece bir yorumdur ve kendi deneyimimizi bu şekilde merkeze almak, fotoğrafın başarmada çok etkili olduğu fikri konusunda bizi cahil bırakır: sırf bir şeyin “başka” görünmesi anlamına gelmez. “diğer” olmasıdır.
Yine, belirli bir şekilde algılanma olasılığının farkındalığı, sadece bilinçsiz bir kararı bilinçli hale getirmek için de olsa karar vermeye rehberlik edebilir. Birisi bana belirli durumlarda belgeleme konusunda nasıl davrandığımı sorarsa, yalnızca davranışımın bir tanımıyla değil, aynı zamanda arkasındaki mantığım, karar verme modelim ile cevap verebilirim. Bu, ne yaptığınızı açıklayabileceğiniz, ancak nedenini açıklamak için doktrini yazan kişiye erteleyebileceğiniz kutuları işaretlemek yerine geliştirmeye değer olduğunu düşündüğüm bir şey.
Etik etrafındaki söylem, şeyleri bilinçaltından bilince getirir; inatla katılmadığınız fikirlerle karşılaştığınızda bile değeri olan söylemin kendisidir. Fikirlerle bu şekilde yüzleşmek, size yapılan bir şeyden aktif olarak yapmayı seçtiğiniz bir şeye kadar eylemlerinizde hiçbir şey değişmese bile, yönteminizin çerçevesini değiştirir. En önemlisi seni yaparoysa daha önce bu sorumluluğu, daha önce izlemiş olabileceğiniz dogmaya göre erteleyebilirsiniz. Bir fotoğrafçıya “Bununla ne demek istedin” diye sorarsanız ve verecek bir cevabı yoksa, o zaman o görüntü anlamsız olabilir. Bir açıklama ile cevap verebilirlerse, o zaman bu sizin sevdiğiniz veya katıldığınız bir cevap olmasa bile, o zaman en azından kişisel tercih veya bakış açısıyla ilgili bir tartışma değil, gerçek söylem ve tartışmaya doğru bir adımdır.
Yazar hakkında : Simon King, şu anda bir dizi uzun vadeli belgesel ve sokak fotoğrafçılığı projesinde çalışan, Londra merkezli bir fotoğrafçı ve foto muhabiridir. Bu yazıda ifade edilen görüşler yalnızca yazara aittir. Çalışmalarını belgesel kolektifi The New Exit Photography Group ve Instagram‘da takip edebilirsiniz .