Eugene Atget (1857-1927) büyük bir siyah pelerin ve sarkık şapkasını giyerek Paris sokaklarını gezdi, kamerası tripoduna omzunun üzerinden geçti. Bir şey fotoğraflamak için durduğu bir yanıtı tetikleyene kadar sürüklendi.
1890’ın başında Eugène Atget dairesinin ön kapısına bir işaret tutturdu.
Belgeler sanatçıları döküyor
İş dünyasının reklamı ve Atget’in artık fotoğrafçı olduğunun ilanıydı.
Fotoğrafçılık ilk tercihi değildi. Bir denizci, bir aktör ve son olarak bir sanatçı olarak çalışarak geldi. Yeteneklerinin diğerlerine göre soluk olduğunu fark ettiğinde resimden vazgeçti. Ancak deneyim, Atget’in sanatçının fotoğrafçılığını düşünmesini sağlayan konuya olan ihtiyacını öğretti.
Niyeti sanatçılara manzara, bina, sokak sahnesi, insan, hayvan ve çiçek fotoğrafları sunmaktı. “Sanatçılar için belgeler” dediği şey. Fotoğraflarının stüdyoda daha fazla zaman geçirmesine ve konuyu daha az aramasına yardımcı olacağı anlamına geldiği için bunun iyi bir iş olacağını düşündü.
Kamera teknolojisi 1870-1890 arasında önemli ölçüde değişti. Kameralar tripod ayaklarında hala kullanılmayan kutulardı, ancak daha hafif ve taşıması daha kolaydı. Daha da önemlisi, fotoğrafçılar görüntüleri dry plate tekniği kullanarak daha hızlı üretilebiliyorlardı.
Atget (1857-1927) büyük bir siyah pelerin ve sarkık şapkasını giyerek Paris sokaklarını gezdi, kamerası tripoduna omzunun üzerinden geçti. Bir şey fotoğraflamak için durduğu bir yanıtı tetikleyene kadar sürüklendi.
Paris flâneur şehridir. Sokakları ve bulvarları perambülasyonu davet ediyor. Bölgeleri, istemsiz hafızayı tetikleyen gizli güzelliklerle doludur. Atget, “madeleine anını” fotoğraflamak için bekleyen şehri dolaşan bir flâneurdu. Ön kapısından boştaki bir fahişeyle bir şans karşılaşması; bir arabadan mal satan bir işportacı; bir maitre d mas bir restoranın kapısında bulanık yüzü; mankenlerle dolu bir vitrin; ya da boş Arnavut kaldırımlı cadde hala aktivite izlenimi ile sıcak.
Eugene Atget – Fin de Siècle Paris’i Yürüyen Fotoğrafçı
