1800’lerin başında icat edildikten sonra, fotoğrafçılık ve kameralar üç ana dönemden geçti: plaka dönemi, film dönemi ve mevcut dijital dönem. Bu makale, bu dönemlerin merceğinden fotoğrafçılığın kısa bir tarihidir.
Plaka Dönemi
7 Ocak 1839’da Louis Daguerre, Fransız Bilim Akademisi’ne, temelde bir basın toplantısı olan ve cilalı metal üzerine gümüş bir görüntü olan ilk fotoğrafı gösterdiği bir sunum yaptı. Birkaç gün sonra William Henry Fox Talbot adlı bir İngiliz, birkaç yıldır kağıt üzerinde fotoğraf çektiğini duyurmak için bir konferans düzenledi. Böylece fotoğrafın tartışmaları ve Plaka Çağı başlamış oldu.
1851 yılına gelindiğinde, kağıda temas ettirilebilen negatifleri yapmak için cam kullanılıyordu. Cam, karanlık bir odada ışığa duyarlı bir emülsiyonla kaplandı, plaka tutuculara yüklendi ve kameraya maruz bırakıldı. Cam plakaların emülsiyon kurutulmadan önce geliştirilmesi gerekiyordu; bu dakika meselesiydi. Bu sistem, özellikle iki veya daha fazla kişinin birlikte çalışabileceği bir stüdyoda veya kontrollü bir ortamda iyi çalıştı. Biri plakaları kapladı, diğeri kamerayı çalıştırdı ve belki de bir üçüncüsü plakaları geliştirdi.
Bu, yerinde çok daha sıkıcı ve güvencesizdi. İlk öncü fotoğrafçılar, siyah bir çadır ve 11×14 büyüklüğünde cam levhalardan oluşan kasalar ve İç Savaş savaş alanlarından Yellowstone Ulusal Parkı’na kadar ülkeyi belgeleyen kimyasal şişelerle seyahat ettiler.
1867’de İngiltere’de plakaların bir fabrikada kaplanmasına ve teşhire hazır fotoğrafçılara satılmasına izin veren yeni bir süreç icat edildi. Bu aynı zamanda hemen geliştirilmeleri gerekmediği, geliştirilip yazdırılmak üzere sabit bir karanlık oda konumuna geri götürülebilecekleri anlamına geliyordu. Bu, konum ve seyahat fotoğrafçılığını çok daha kolay hale getirdi.
Islak plaka kameraları ve plaka tutucular, genellikle tutuculardaki ve kameranın içindeki kimyasal lekelerden tanınabilir. Kuru plaka döneminden kalma kameraların içleri genellikle temizdir çünkü asla kimyasallara maruz kalmazlar. Islak plakalar, kuru plakalar ve tintypes ve ambrotypes gibi diğer çeşitli işlemler arasında, 19. yüzyıl açıkça fotoğrafın “Levha Çağı”ydı.
Film Dönemi
1884 yılında, George Eastman adlı Rochester, New York merkezli bir kuru plaka üreticisi, fotoğrafik emülsiyonu esnek bir malzeme üzerine kaplamak için bir işlem ve bir makine icat etti. Plakalı kameralar için bir rulo film adaptörü tasarladı ve sattı, ancak uzun ruloların özel ekipman gerektirmesi ve cam plakalardan daha zor işlenmesi nedeniyle zor bir pazarla karşı karşıya kaldı. Ek olarak, filmi düz tutmak zordu ve bu da net olmayan görüntülere neden oldu.
Eastman, film rulolarına dayalı yepyeni bir sisteme ihtiyacı olduğunu fark etti. 1888’de, “The Kodak” adını verdiği roll film ile kullanılmak üzere tasarlanmış ilk kamerayı tanıttı. Kameranın adı, bir pozlama gerçekleştiğinde kameranın çıkardığı sese göre seçilmiştir. Sloganı “Sen düğmeye bas, gerisini biz halledelim” idi.
Müşteri, kamerayı 100 fotoğrafa yetecek kadar filmle önceden yüklenmiş olarak satın aldı. Daha sonra kamerayı, filmin işlendiği ve basıldığı Rochester’daki Kodak şirketine geri gönderdiler. Kamera filmle yeniden yüklendi ve 100 baskı ile müşteriye geri gönderildi.
İlk Kodak 25 dolara satıldı ve geliştirme, baskı ve yeniden yükleme 10 dolara mal oldu. O zaman 25 dolar, 2022 dolarında yaklaşık 750 dolara eşdeğer olacak ve 10 dolar da yaklaşık 300 dolar olacaktı.
Kodak’ın bir sonraki revize edilmiş modelleri müşteri tarafından yeniden yüklenebildi ve 8 ila 12 pozluk kısa rulolar halinde geldi. “Brownie” adı verilen daha düşük fiyatlı bir Kodak tanıtıldı ve 20. yüzyılın başında 1900’de tüm dünya “Kodaking” oldu ve Eastman Kodak Company, 20. yüzyılın tamamında dünyanın baskın fotoğraf şirketi haline geldi.
Yirminci yüzyıl, fotoğrafçılığın “Film Çağı”ydı ve Eastman Kodak, 20. yüzyılın film, kağıt ve kimyanın büyük çoğunluğunu destekleyen fotoğraf şirketiydi. Orijinal Kodak yalnızca amatör fotoğrafçılık dünyasını başlatmakla kalmadı, aynı zamanda tüm fotoğraf terbiye endüstrisini ve tüm dallarını da doğurdu.
20. yüzyıl boyunca, 1900’den 2000’e kadar, çok çeşitli film kameraları, boyutları ve kalite seviyeleri mevcuttu. Brownie ve daha sonra Instamatic gibi düşük fiyatlı rulo film kameraları, hemen hemen herkesin ailelerinin, arkadaşlarının ve seyahatlerinin fotoğraflarını çekmesine izin verdi. Aynı zamanda Nikon, Canon, Pentax ve Leica gibi şirketler tarafından üretilen film kameraları fotoğrafçılığı yeni bir seviyeye taşıdı. Kodachrome renkli film 1936’da piyasaya sürüldüğünde, aynı filmin tüm 35 mm kameralarda kullanılmasına izin veren standart 35 mm film kasetini de beraberinde getirdi.
Filmin en parlak döneminde, Kodak’ın iki tamamen ayrı bölümü vardı; biri Kodacolor gibi filmlerle tüketici pazarı için, diğeri ise profesyonel ve laboratuvar yanlısı pazarı hedefleyen film ve kağıttan oluşan ikinci bir profesyonel bölüm. En temelde, Eastman Kodak Company bir kimya şirketiydi ve ürünleri kimyasal bazlı fotoğrafçılıktı.
Dijital Çağ
1970’lerin ortalarında, Eastman Kodak’taki küçük bir grup bilim insanı elektronik tabanlı fotoğrafçılıkla deneyler yapmaya başladı. Sadece video değil, aynı zamanda dijital teknolojiyi kullanarak görüntüleri saklamanın yeni bir yöntemi. Fotoğraf makinesi standart bir Nikon’da özel bir arkalık kullandı ve dosyaları ayrı bir sabit diskte depoladı. 1990’lara gelindiğinde Kodak, Nikon ve Canon gibi tanınmış 35 mm fotoğraf makineleri için dijital sırtlar sunuyordu. Kodak bir kimya şirketi olduğu için, yönetim dijital fotoğrafçılıkta bir gelecek görmüyordu ve eğer görürlerse, film, kağıt ve kimyasalların ana faaliyet alanı için bir tehdit olarak görülüyordu.
Tehdit gerçekti. Dijital çağ, Eastman Kodak’ı toz içinde bıraktı ve sonunda şirketi iflas ettirdi. Kodak’ın dijitale geçiş yapamaması, önümüzdeki yıllarda işletme okullarında ders kitabı vaka çalışmaları olacak.
Eastman Kodak’ın vizyon eksikliği, dijital fotoğrafçılıktaki ilerlemeleri, başından beri hassas kameralar yapan ve kendilerini Rochester’daki “Sarı Baba”nın kaprislerinden uzak tutmak isteyen şirketlere bıraktı. Hızlı teknoloji değişikliklerine alışmış ve eski film teknolojisine bağlı kalmayan Sony ve Panasonic gibi dev elektronik şirketleri daha da hazırlıklıydı.
Dijital teknoloji hızla gelişti ve dijital fotoğrafçılığın filme göre açık bir üstünlüğü olana kadar fiyatlar düşmeye devam etti. 21. yüzyılın başında, 2000 yılında devrilme noktasına geldi.
2002 yılına gelindiğinde, çoğu büyük kamera üreticisi, 1.000 ila 1.500 ABD Doları aralığında 5 megapiksel kameralara sahipti. Bu, onları Adobe Photoshop gibi yazılımlardan tam olarak yararlanmaya istekli ve dijital fotoğrafçılığın tüm kolaylıklarına hazır olan ciddi fotoğrafçıların bütçesine soktu.
Dijitalin gelişme evrelerinin başlarında, bazı insanlar dijital kameraların 35 mm filme eşit olması için 30 megapiksele sahip olması gerektiğini, çok daha büyük formatları öngördü. O zamanlar 1 megapiksel kameraların bile uzak bir rüya olduğu ortaya çıktı. Dijital kameraların üç renk için bir çip kullandığından, ihtiyaç duyulan toplamın sadece 10 megapiksel olduğu ortaya çıktı.
Ayrıca, bu tahmin, filmin her zaman en azından ikinci nesil bir görüntü olduğu gerçeğini gözden kaçırdı – baskı için negatif. Yansıtılan bir slayt bile bir projeksiyon merceği tarafından bozulur. Dijital bir görüntü, kopyalansa bile tanımı gereği her zaman birinci nesildir, bu nedenle 5MP kameraların çözünürlüğü 35 mm’ye eşittir. 12-15 megapiksel aralığındaki kameralar, orta format film kalitesini kolayca geçebilir.
19. yüzyıl levha döneminden 20. yüzyıl film çağına, 21. yüzyıl dijital çağına, neredeyse tarihe kadar, fotoğraf tarihi takvime mükemmel bir şekilde uyar. 22. yüzyıla ve bunun görüntüleme dünyası için nasıl olabileceğine tanık olmak için yaşayan herkes, geleceğin neler getireceğine kesinlikle şaşıracaktır.
