Ekim ayı başlarında, denge terazisi sembolü olan Terazi’nin yedinci astrolojik burcunda doğdum.
Günlük yıldız falımı takip etmiyorum çünkü doğum ayımın ve yılımın gelecekte başıma gelecek şeyleri tahmin etmek için kullanılabileceğine inanmıyorum. Bununla birlikte, çoğu Terazi tarafından paylaşılan bazı karakter özelliklerini sergiliyorum. Terazilerin en büyük gücü denge, adalet, barış ve uyum arayışımızdır ve demokrasi ve uzlaşma ilkelerine göre yaşama eğilimindeyiz.
Fotoğrafta Kompozisyon Dengesi Nasıl Sağlanır?
O halde fotoğrafta denge ve uyumu kompozisyonun bel kemiği olarak görmem şaşırtıcı değil. Benim için mükemmel dengelenmiş bir kompozisyon, “üçte bir kuralından” veya düz bir ufuk sağlamaktan veya diğer (sözde kırılmaz) kompozisyon kurallarından çok daha önemlidir.
Peki mükemmel dengeli bir kompozisyonun tanımı nedir?
Bir fotoğrafı, ortasında hayali bir dayanak noktası olacak şekilde iki yatay yarıya bölersek, mükemmel dengelenmiş bir kompozisyon, görüntünün sol yarısındaki tüm nesnelerin (kompozisyon öğelerinin) görsel ağırlıklarının toplamının tam olarak eşit olduğu kompozisyondur. görüntünün sağ yarısındaki öğelerin görsel ağırlıklarının toplamı.
Kusursuz simetrik sahneler bulmanın ve ana konu(lar)ınızı çerçevenin merkezine yerleştirmenin mükemmel kompozisyon dengesi elde etmenin en iyi yolu olacağını düşünmeye meyilli olabilirsiniz. Pratikte nadiren işe yarasa da olabilir. Fotoğrafta bir şeyin “mükemmel” bir yansımasına nadiren ulaşılır. Bunun nedeni ışık fiziğidir. Sakin bir suda “mükemmel” bir şekilde yansıyan bir şeyin fotoğrafını çekmek istiyorsanız (ve bu bile işe yaramazsa) lensinizin yarıya kadar suya batırılmış olması gerekir.
Yukarıdaki balıkçı teknelerinin fotoğrafında ortadaki (yeşil) teknenin solunda üç tekne, sağında ise sadece iki tekne bulunmaktadır. Peki buna rağmen bu kompozisyon neden dengeli hissettiriyor? İki nedenden dolayı işe yarıyor – sağdaki gökyüzünde soldakinden daha fazla bulut var ve uçurumun üzerine tünemiş ev kümesi sağa ek görsel ağırlık katıyor. Tekne gölgelerinin sağa dönük olması da yardımcı oluyor.
Aşağıda gösterilen fotoğrafta, birincil öznemi (ölü ağaç) kabaca kompozisyonun sol üçte birlik kısmına yerleştirmeye karar verdim. Birincil öznelerimizi merkezden sol veya sağ üçlüye taşımak genellikle iyi bir fikir olsa da, mükemmel dengelenmiş bir kompozisyon için, sağ taraftaki ölü ağaca eşit görsel ağırlığa sahip başka öğelere ihtiyacım olacaktır. çerçeve. Burada benim emrimde böyle bir denge unsuru yoktu ve hareketlerim de oldukça kısıtlıydı (bir köprünün üzerinde duruyordum). Daha da kötüsü, ağacın hemen arkasındaki tepe sağdaki iki küçük tepeden çok daha büyük ve ölü ağacın altındaki küçük koyu çalılar bu görüntünün sol yarısına daha da fazla ağırlık katıyor. Bunların hepsi çok dengesiz, sol ağırlıklı bir kompozisyona katkıda bulunur.
Bazen kötü oluşturulmuş bir fotoğrafı kurtarmanın tek yolu onu kırpmaktır.
Kimse bizi kamera sistemlerimizin orijinal en boy oranına veya diğer “standart” en boy oranlarına (1×1, 5×7, 16×9 vb.) bağlı kalmaya zorlamıyor. Sonuç piksel olarak ne olursa olsun, en iyi kompozisyon dengesi için fotoğraflarımı her zaman daha sonra kırparım. Tüm fotoğraflarımı kırparak bazı değerli pikselleri kaybedebilirim, ancak çoğu insan fotoğraflarımı yalnızca telefonlarında görüntüleyeceğinden, birkaç pikselin daha az olması arkadaşlar arasında ne fark yaratabilir? Ayrıca çoğunlukla birden çok görüntülü panoramalar çekme eğilimindeyim, bu nedenle genellikle oynayacak çok sayıda pikselim var.
Yukarıdaki fotoğrafı kaydedebilmemin tek yolu, onu aşağıda gösterildiği gibi kare şeklinde kırpmaktı. Kare ekin olmasına rağmen, ağaç gövdesini yatay olarak ortalayarak yerleştirmenin dengesiz bir kompozisyona yol açacağını hissettim. Bunun nedeni, kanola kaplı tepenin ve küçük koyu renkli çalıların hepsinin hala çerçevenin sol tarafında olmasıdır. Bu beni ağacı merkezden sağa doğru hareket ettirmeye zorladı.
Daha sonra tüm fotoğraflarımı (ve panoramaları) kırpacağımı zaten biliyorsam, fotoğraflarımı oluştururken birincil konularımın etrafında biraz daha fazla boşluk bırakmam mantıklı olur. Bazen bir şeyi çok sıkı yakınlaştırmak, daha sonra bu fotoğrafları düzenlerken kompozisyonlarımı geliştirmemi engelledi.
Bir şeyi çıkarmak, daha önce olmayanı eklemekten her zaman çok daha kolaydır.
Öyleyse, “birincil konular” ve “kompozisyon öğeleri” derken neden bahsediyorum?
Birincil konu (genellikle) en başta durup bir şeyin fotoğrafını çekmemize neden olan şeydir. Bizi belirli bir sahneyi denemeye ve çekmeye iten tek bir şey olmak zorunda değildir, ancak izleyicilerimizin o fotoğrafı tam olarak neden çektiğimizi bilmesini istiyorsak bu yardımcı olabilir. Fotoğrafında bana en çok neyi göstermek istediğini net bir şekilde belirleyemezsen, fotoğrafını beğenme şansım büyük ölçüde azalır.
Kompozisyon öğeleri, birincil konularınızın yanı sıra (ve dahil) fotoğrafınızda bakabileceğim diğer tüm şeylerdir. En yüksek dağdan en küçük çöp zerresine kadar her şey, gözlerimizi ve dikkatimizi çekebilmesi koşuluyla, bir kompozisyon öğesidir. Esasen fotoğrafını çekebileceğiniz her şey bir kompozisyon öğesi olarak kabul edilebilir. Bununla birlikte, açık mavi bir gökyüzü, sıfır kompozisyon öğesi içerir. Tek bir bulutun olduğu açık bir gökyüzü yalnızca bir element içerir. Uçan bir kuş ekleyin ve iki öğeniz var. Fotoğraflarınızda gözlerimizin bakmak için durabileceği herhangi bir nesne/nesneler bir kompozisyon öğesidir. Resmi anladığından eminim.
Aşağıda gösterilen panorama, hem yatay hem de dikey olarak dengesiz olan bir fotoğrafa iyi bir örnektir. Hout Bay kasabasını çevreleyen karanlık dağların (alacakaranlıkta) hepsi aynı görsel ağırlığa sahip olsa da, çerçevenin sağ kenarına dokunuyorlar ve bu da sağda kompozisyonun çok ağır görünmesine neden oluyor. Dağlar da görüntünün üst yarısında konumlandırılmış, dikey dengeyi sağlamak için alt yarısında okyanustan başka bir şey yok. Bu, bu görüntüyü çok ağır hissettiriyor.
Bu kompozisyonun hem yatay hem de dikey dengesini iyileştirmek için, daha uzun bir odak uzaklığı kullanarak şehir ışıklarını biraz daha yakınlaştırabilir ve onları kadrajın biraz altına yerleştirebilirdim. Veya son panoramamı aşağıda gösterildiği gibi kırpabilirim.
Her ne kadar fotoğrafını çektiğimiz her konu için mükemmel dengelenmiş bir kompozisyon bulmaya çalışmamız gerekse de, bazen bu neredeyse imkansızdır.
Aşağıda gösterilen fotoğraftaki kompozisyonu dengelemenin tek olası yolu, çerçevenin sağ tarafında okyanus üzerinde kara bir bulut olmasıdır. Bu özel durumda yakınlaştırma pek yardımcı olmazdı, çünkü buradaki tüm ağır şeyler her zaman herhangi bir kompozisyonun sol yarısında olacaktır.
Kompozisyon kurallarının çoğunda olduğu gibi, kasıtlı olarak dengesiz bir kompozisyonun mükemmel şekilde dengelenmiş bir kompozisyondan daha etkili olacağı bazı durumlar vardır. Dengesiz fotoğraflar genellikle izleyicinin dikkatini görüntünün belirli bir bölümüne çekmeye yardımcı olur ve tek bir nesnenin veya öncü çizginin olağandışı yerleşimi de hoş bir çözülmemiş gerilim duygusu yaratabilir.
Yukarıda gösterilen fotoğrafta, soldaki tüm kayaların ve dağların görsel ağırlığı, izleyicinin gözlerini uzun pozlama kıvrımlı dalgaya yönlendirmeye (bir dereceye kadar) yardımcı oluyor. Bunun nedeni, gözlerimizin her zaman kompozisyonun en ağır tarafından en hafif tarafına doğru hareket etme eğiliminde olmasıdır.
Aşağıda gösterilen fotoğraf şimdiye kadar ziyaret ettiğim en güzel yerlerden birinde, yani Kanada’nın Banff Ulusal Parkı’ndaki Peyto Gölü’nde çekildi. Işığın kalitesini ve bu yedi fotoğraflık panoramada yakalayabildiğim tüm net ayrıntıları sevsem de, dağlar, göl ve renkli bulutlar ne yazık ki çerçevenin sol yarısında bu da çok dengesiz bir kompozisyon yaratır.
İnanılmaz doğal güzelliğine ve fotoğrafçılar arasındaki popülaritesine rağmen Peyto Gölü’nde mükemmel dengeli bir kompozisyon bulmak aslında çok zor. Göl kıyısı ve çevredeki dağların aşağısı tamamen sık çam ve ladin ormanlarıyla çevrilidir ve gölün en bariz (ve popüler) görüntüsü, otoparkın yakınındaki ormandaki küçük bir açıklığa inşa edilmiş ahşap bir seyir platformundan.
Bununla birlikte, ormanın içinden izleme platformundan uzağa giden bir dizi patika vardır. Böylece, farklı bir günde biraz keşif yaptıktan sonra, ön planımın sağ alt köşesine ekleyebileceğim bazı küçük ağaçlarla gölün nispeten net bir görüntüsünü bulmayı başardım ve böylece kompozisyonumu dengeledim. Ayrıca bu sefer bulutlar konusunda biraz daha şanslıydım, çünkü renkli bulutların çoğu artık dağın arkasında değil sağındaydı.
İkinci Peyto Lake fotoğrafımın görsel olarak ilk denemem kadar çarpıcı olmadığını ilk kabul eden ben olacağım, ancak kompozisyonun çok daha dengeli hissettirdiği inkar edilemez.
Öyleyse, bir kompozisyondaki tüm farklı öğelerin görsel ağırlıklarını toplayarak mükemmel bir dengeye sahip bir kompozisyon elde edilirse, bir bulutun, bir dağın veya bir ağacın ağırlığı nasıl ölçülür?
Çoğu insanın doğuştan gelen bir görsel denge duygusu vardır ve mükemmel şekilde dengelenmiş bir kompozisyon bulmak çoğunlukla sezgisel bir süreçtir. Ancak bazı görüntüleri dengelemek biraz daha zor olabilir, bu nedenle çeşitli öğelerin her biri için görsel ağırlığı nasıl hesaplayabileceğimizi bilmek yardımcı olur.
Bir dağ fiziksel olarak bir buluttan daha ağır olsa da, kompozisyon içindeki görsel ağırlığı başlıca 4 şeye bağlıdır;
- Göreceli boyut Büyük bir nesne (öğe) her zaman daha küçük bir öğeden daha ağır hissettirir, aksi takdirde…
- Parlaklık _ İki element aynı boyutta olduğunda, daha koyu olan her zaman daha ağır hissettirir, tabii ki…
- Kameradan uzaklık . İki öğe aynı boyut ve parlaklığa sahip olduğunda, kameraya daha yakın olan her zaman daha ağır hissettirir, aksi takdirde…
- Çerçevenin kenarından uzaklık . İki öğe aynı boyutta, parlaklıkta ve kameradan uzak olduğunda, çerçevenin kenarına yakın olan her zaman daha ağır hissedilir. Şişman bir çocuğu ve sıska bir çocuğu bir tahterevalli üzerinde dengeleyebilmenin tek yolu, şişman çocuğun merkeze (dayanak noktası) daha yakın oturmasıdır.
Özetle… büyük nesneler çoğunlukla küçük nesnelerden daha ağır hissettirir, karanlık nesneler çoğunlukla aynı boyuttaki parlak nesnelerden daha ağır hissettirir, uzaktaki nesneler çoğunlukla kameraya yakın nesnelerden daha hafiftir ve kenara yakın bir nesne çerçevenin çoğu, kenardan daha uzakta olandan daha ağır hissedecektir.
Amacımız, kompozisyonumuzdaki her bir öğenin göreli görsel ağırlığını zihinsel olarak hesaplamak ve ardından sol yarıdaki tüm öğelerin toplam ağırlığının, sağ yarıdaki tüm öğelerin ağırlığına kabaca eşit olduğundan emin olmak olmalıdır.
Görsel ağırlık için bir ölçü birimi yoktur. Kilogram veya pound veya fil veya istediğiniz başka bir ölçü kullanabilirsiniz. Bir elementin diğerinden daha ağır olup olmadığına karar verebilmek, her birinin tam olarak ne kadar ağır olduğunu bilmekten daha önemlidir. Bu, denge terazisiyle dengeyi bulmaya çalıştığımız zamankiyle aynıdır. Her iki taraftaki birleşik nesnelerin toplam ağırlıkları eşit olduğu sürece, terazinin her iki tarafına yerleştirdiğimiz tek tek nesnelerin ne kadar ağır olduğu gerçekten önemli değildir.
Bir tarafın diğerinden daha ağır olduğu hissine kapılırsak, ya o taraftaki ağırlığı azaltmaya çalışabiliriz ya da diğer tarafa biraz daha ağırlık ekleyebiliriz. Kompozisyonumuza fiziksel olarak daha fazla kaya veya başka elementler ekleyerek daha fazla ağırlık eklemiyoruz – bunu kameralarımızın yerleşimini biraz ayarlayarak yapıyoruz, böylece elementler daha dengeli ve hoş bir şekilde dağılacak.
Yukarıdaki fotoğraf, iyi dengelenmiş bir kompozisyona iyi bir örnektir. Soldaki koyu renkli ağaçlar ve yansımaları, özellikle kameraya ve aynı zamanda çerçevenin kenarına daha yakın konumlandıklarından, sağdaki daha parlak sıradağlardan açıkça daha ağırdır. Ancak ön plandaki bulutların ve kayanın ağırlığını arka plandaki dağın ağırlığına eklediğimizde, bu kompozisyonun sol ve sağ yarısı mükemmel bir dengeye kavuşur.
Benzer şekilde, ön plandaki kayanın ağırlığını, yansıyan bulutların ve çerçevenin alt kenarı boyunca batık tüm küçük taşların ağırlığına eklersek, daha sonra merkez dışı ufuk çizgisini telafi eder ve kompozisyonun alttan veya üstten ağır hissetmesini engeller.
Kusursuz bir dengeye sahip bir kompozisyon elde etmek, her zaman uyulması gereken katı ve katı bir kural olmadığı gibi, kompozisyonunuzdaki tüm unsurları fiziksel olarak tartmak için ölçüm terazisi gerektiren bir şey değildir.
Bununla birlikte, görüntülerimizin izleyicilere uyumlu ve çekici gelmesini istiyorsak, bu her zaman bilinçli olarak göz önünde bulundurmamız gereken bir şeydir.
Ama bunlar sadece benim görüşlerim ve düşüncelerim. Bazılarınızın farklı hissedeceğinden hiç şüphem yok. Aşağıdaki yorumlar bölümünde kompozisyon dengesi hakkındaki düşüncelerinizi duymak isterim.
Yazar hakkında : Paul Bruins, Güney Afrika’da yaşayan yarı emekli bir profesyonel manzara fotoğrafçısıdır. Bu yazıda ifade edilen görüşler yalnızca yazara aittir. Bruins, son 20 yıldır memleketinin ve ülkesinin her köşesini keşfetmek ve fotoğraflamak için çalıştı. Dünya çapında bir dizi fotoğraf sergisi, atölye çalışması ve tur düzenledi ve ev sahipliği yaptı. Fotoğrafları ayrıca çok sayıda yarışma ve ödül kazanmış, takvimlerde, dergilerde ve kitaplarda yayınlanmıştır. Çalışmalarının daha fazlasını Flickr ve Facebook’ta bulabilirsiniz .
Görüntü kredisi: Tüm fotoğraflar Paul Bruins’e aittir.
