Fotoğrafta ‘Sömürü’ Üzerine

Fotoğrafta sömürü sorunu, özellikle dogmatik ve döngüsel kalıplara doğru yöneldiğini gördüğüm bir konu. Fotoğrafta suistimal, geniş anlamda, fotoğrafçıların fotoğraflarına dahil ettikleri tasvirleri (insanları, yerleri, olayları vb.)

Geçenlerde fotoğrafçılıkla ilgili etik üzerine söylemin önemi hakkında yazdım, burada karar vermeyle ilgili kural ve doktrinlerin neden işinizin arkasında durma, kararlarınızı haklı çıkarma ve vizyonunuz üzerinde gerçekten sorumluluk ve sahiplenme yeteneğinizi azaltabileceğine dair kendi bakış açımı sundum.

Vardığım sonuç, bu konulardaki söylemin kendisinin önemli olduğuydu çünkü bu, onları bilincin ön planına taşıyacaktı, böylece başkalarının kınadığı bir karar verseniz bile, bunu bilinçsizce değil, kasıtlı olarak yapmış olursunuz.

Fotoğrafçılıkta etikle ilgili söylem içinde pek çok tartışma alanı vardır ve dil kullanımının çeşitliliği, bu tartışmaların genellikle tartışılan konunun gerçek değerlerinden ziyade anlambilim, tartışmaya hizmet etmek için kullandığımız kelimeler hakkında olduğu anlamına gelir. nokta, karşılıklı anlayışa yönelik kontrpuan ve daha güçlü argümana doğru olası bakış açısı değişikliği.

Fotoğrafta İstismar Nedir?

Fotoğraftaki bu sömürü anlayışı, bir işin öznesini görsel bir malzeme, yani bir kaynak, fotoğrafçıyı da bu malzemeleri toplayıcı olarak konumlandırır. Bu roller bir güç dengesizliği anlamına gelir; ancak dengeyi sağlamak, dostça bir sohbet kadar basit veya onlarca yıllık araştırma, geliştirme ve zaman, finans ve çaba yatırımı kadar karmaşık olabilir.

Fotoğrafçılıkta sömürü, ahlaki açıdan her zaman, bir rezervuardan su çeken şirketlerin veya ormansızlaştırmanın sömürücü durumlarında olduğu gibi, diğer alanlarda olduğu kadar açık değildir. Bazı fotoğraflar düpedüz gerçek suçlardır, ancak bunlar sömürüye ilişkin tartışmaların genellikle yer aldığı yerler değildir – ve olmamalıdır, tıpkı bir fotoğrafın içgüdüsel zarara yol açabileceği durumlarda olduğu gibi.

En sık olarak şüpheli uygulamalar yoluyla çekilen veya rahatsız edici veya alışılmışın dışında fikirleri ileten veya öznenin gerçekte temsil etmeyebileceği bir mesajı ileten fotoğraflarda görülür. Daha önce de yazdığım gibi, şaka paylaşmak ile alay etmek arasında fark vardır, ancak güç dengesizliği olduğunda iyi huylu ve saygılı bir gözlem bile istismar olarak algılanabilir.

Yaratılışa Karşı Sunum

Benim algım, işin çoğunlukla yapılma biçiminden çok sunulma biçiminde sallantılı bir etik standart olduğu yönünde. Görüntüleri bağlama oturtmak, netlik için biçimlendirmek, net bir niyetle çalışmak ve ne söylemek istediğinizi, nasıl söylemek istediğinizi ve bu gündeme hizmet etmek için ne olması gerektiğini anlamak zor değil, en az direniş yoludur. en son mem kadar kalıcı bir etki yaratma şansı olan ve yakında yerini bir sonraki trende bırakacak olan küçük sosyal medya kareleri biçimindeki çalışmaları yayınlamaktır.

En iyi uygulama ve niyetle çekilmiş bir fotoğraf, sunum gibi diğer yönler adaleti yerine getirmiyorsa, yine de istismar edici bir sonuçla sonuçlanabilir. Tamamen etik ve güçlü bir fotoğraf makalesi, yalnızca sosyal medyada nüfuz için paylaşılmak üzere varsa, sınırları aşabilir.

İzleyicinin algısı genellikle fotoğrafçının niyetinden daha önemli olabilir ve genel olarak izleyicilerin fotoğraflarla ilişkisi, fotoğrafların kullanılıp atılması şeklindeyse, bir fotoğraf pratiğini saygısız bulmak çok daha kolaydır. İzleyici sosyal medyada günde yüzlerce, hatta binlerce görüntü çekiyorsa, fotoğrafı neden tamamen kullanılıp atılan geçici bir buhar olarak gördüklerini anlamak zor değil.

Kişinin görüntülerle ilişkisi, tek kullanımlık olmalarıysa, o zaman fotoğrafçılık eylemi tek kullanımlık bir şey yaratma eylemidir – ve son derece önemli bir şeyi temsil etmek için tek kullanımlık bir şey üretmek anlaşılır bir şekilde saygısızlıktır. Herhangi bir etkiye sahip herhangi bir fotoğraf, bir şekilde tartışmalı olarak yorumlanabilir.

Bazı ölçütlere göre, tüm fotoğrafçılık, sadece parlak bir günde iyi ışıktan faydalanmak olsa bile, her zaman fotoğrafçının yararına kullanılan veya yararlanılan bir şey olduğundan, sömürü ve hatta sahiplenme olarak kabul edilebilir. Sokak, belgesel, manzara ve vahşi yaşam fotoğrafçılığının çoğu, fotoğrafçının bir stüdyoda inşa edilmiş bir vizyon oluşturmak yerine dünyada olup bitenleri keşfettiği ve kullandığı bir “bulunmuş sanat” biçimidir.

Bence sorgulanabilirlik/yanlış yapma dengesi, “bulunmuş” koşullarla çalışmanın doğasında var olan bir tür yanlıştan ziyade, bir fotoğrafın ne için kullanılacağı veya bir fotoğrafçının onunla ne söylemek istediği gündemiyle ilgili. Örneğin, daha önce olduğu gibi, sosyal açıdan doğru bir görsel koleksiyonunu sosyal medyanın ötesinde herhangi bir plan olmaksızın fotoğraflamak, görsellerin kendileri ve yapılma biçimleri takdire şayan olsa bile samimiyetsiz olarak algılanacağınız anlamına gelir.

Fotoğrafların ikili kullanımının ek bir ikilemi daha var – Daha geniş projeler için güçlü çekirdekler olarak iyi çalışan, ancak aynı zamanda atölyelerim için reklam olarak veya alakasız makalelere eşlik etmek yerine bir noktaya değinmek için kullandığım fotoğraflar yaptım. amaçlanan orijinal bağlamında. Reklamlarda kullanmayacağım fotoğraflar var ama kullandıklarımda bile yukarıda anlatıldığı gibi sulandırmamak için dikkat ediyorum. Yazılarımı daha akademik bir çalışma olarak gördüğüm için daha fazla serbestlik tanıyorum ama her zaman belirli bir amacı gerçekleştirmek için belirli bir görseli neden seçtiğime dair bir açıklama sunabiliyorum. Nadiren keyfidir.

Bir fotoğraf yukarı, aşağı veya yanlara doğru yumruk yapabilir veya hiç yumruk atmayabilir. Fotoğraf bir araç ya da silah olabilir; bir melisa veya boş bir dekorasyon – arka plan, önemsiz, uysal. Niyetlerini dürüstlükle yerine getirmek fotoğrafçıya düşer.

Standartlar ve Sonuçlar

Bu söylemde gözden kaçan şey, bu terimlerdeki tartışmanın ikili seçenekler arasındaki bir savaşı teşvik ettiğidir: Bu fotoğraf/fotoğrafçı sömürücü mü? Evet/hayır ve işte nedeni…vb.

Diyelim ki, bir fotoğrafta veya bir fotoğrafçının davranışında bulunan sömürücü içeriği belirlemek için yanılmaz bir nesnel ölçü olduğunu hayal edin, böylece bir görüntünün etrafındaki herhangi bir görüntüyü veya durumu değerlendirebilir ve bu fotoğrafın sömürücü olup olmadığı konusunda kesinlikle hemfikir olabiliriz.

Sıradaki ne?

Bir fotoğrafın sömürücü olduğu konusunda hemfikir olduktan sonra bu aslında ne anlama geliyor? Bunun gerçek sonuçları nelerdir? Konuya zarar verme açısından söylemiyorum, görüntünün kendisi açısından söylüyorum. Herhangi bir olası değer yok olur mu? Bir fotoğrafın sömürücü olduğuna karar verdikten sonra izlenecek yol nedir?

İncelenecek daha değerli sonuç bu değil mi? Belirli bir imaj veya davranışın sömürücü olup olmadığı değil, öyleyse ne anlama gelmelidir?

Bunu içtenlikle soruyorum çünkü ideal bir teorik çerçeveyi fotoğraf uygulamalarının katıksız çeşitliliğiyle eşleştiren tatmin edici cevaplar olduğunu bilmiyorum. Birisi yasayı çiğnediğinde, onu yasa dışı eylemlerinden sorumlu tutan adım adım açık bir süreç vardır. Birisi sosyal bir tabuyu kirlettiğinde, bu o toplumun parametreleri içinde analiz edilebilir.

Birisi tavrında, tavırlarında veya davranışlarında kültürel geleneği çiğnediğinde veya şok edici, alışılmadık, “çirkin” veya korkunç bir şey içeren bir belgesel veya sanat örneği ürettiğinde, o zaman doğayı değerlendirmek o kadar kolay veya objektif değildir. bu ihlalin

Fotoğraf hakkında söylemde bulunan fotoğrafçıların, söylemde yer alan fotoğrafçı olmayanlardan farklı olduğunu unutmanın kolay olabileceğini düşünüyorum.

Homojen bir fotoğraf kültürü yok; homojen bir İngiliz-Londralı-fotoğraf kültürü bile yok. Fotoğrafla çalışanlar kadar çok sayıda düşünce okulu olduğunu söyleyebilirim. Herkesin bir görüntü oluşturmak için bilinçli ve bilinçsiz yöntemleri vardır ve herkesin bir görüntüyü incelemek ve yapısökümüne uğratmak için bilinçli ve bilinçsiz yolları vardır.

Homojen olmayan kültürler ve yaşam tarzlarının daha geniş bağlamında, ahlakın hakemi olarak kim hareket edebilir? Özellikle dil ve web-alan dışında sınırların olmadığı çevrimiçi söylemde, fotoğraflar her yönden paylaşılmakta ve gözlemlenmektedir. Benzer şekilde, birçok kültürün bir arada var olduğu ülkelerde standartlar duruma göre, kültürden kültüre, görüntüden görüntüye değişir.

Bazı kavramların ifadeleri evrensel değildir, aynı kültür içinde bile barışın, haysiyetin veya ailenin farklı tezahürlerini ve yorumlarını bulabilirsiniz. Bir kavramın bir ifadesini bir bağlamda belgelemek, başka bir bağlamda bu şekilde anlaşılacağı anlamına gelmez.

Sorun Son Derece Karmaşık

Bütün bunlar göz önünde bulundurulduğunda, “yanlış” belirleme görevi son derece karmaşık hale gelir ve çözmek için son derece özel bir nüans gerektirir. Belirli bir fotoğrafçı tarafından belirli bir bağlamda belirli bir şekilde yapılmış belirli bir çalışmanın açıkça sömürücü olduğunu belirleseniz ve dersin “bunu böyle yapma” olmasını isteseniz bile, hala açıklanmayan pek çok değişken vardır. o dersin uygulanabilirliğini baltalayacak şekilde.

Sonuçta, farklı bir kültürde çalışan, farklı yöntemler kullanan, ancak söylemin merkez aldığı sonuçlara benzer sonuçlar elde eden biri, bu kadar özel bir dersi nasıl alabilir? Bu uygulayıcının çalışması, kendi standartlarına göre kabul edilemezliğini belirleyen orijinal topluluğa geri döndüğünde ne olur?

Böyle bir paket servis geriye dönük olarak da geçerli değildir; Herkes gelecekte böyle bir imajı asla yapmama konusunda hemfikir olsa bile, mevcut imajlar hakkında ne yapılacak? Açıkça sömürücü temalar içeren görüntüleri silmek basit olabilir, ancak sömürü yöntemleriyle yapılmış ancak görüntülerin kendisinde belirgin olmayan görüntüler ne olacak? Bazı fotoğraflar sadece zehirli bir ağaçtan zehirli meyve mi alıyor?

Yazar hakkında : Simon King, şu anda bir dizi uzun vadeli belgesel ve sokak fotoğrafçılığı projesinde çalışan, Londra merkezli bir fotoğrafçı ve foto muhabiridir. Bu yazıda ifade edilen görüşler yalnızca yazara aittir. Çalışmalarını belgesel kolektifi The New Exit Photography Group ve Instagram’da takip edebilirsiniz .

Resim kredileri: Simon King’in fotoğrafları.