Daha önce yayınlanmamış olanların da dahil olduğu 200’e yakın fotoğrafını bir araya getiren Imogen Cunningham üzerine bir kitabın yayınlanması, bu öncü, feminist, pasifist ve güvercin deliğinin imkansız olan yolculuğunu yeniden keşfetme fırsatı sunuyor.
93 yaşında, en sevdiği fotoğrafın ne olduğu sorulduğunda, Imogen Cunningham, “yarın çekeceğim fotoğraf ” diye cevap veriyordu . Yetmiş yılı aşkın bir süredir şaşırtıcı yolculuğu olan 1883 doğumlu bu Amerikalı sanatçı hakkında çok şey söyleyen bir oyunbazlık. 20. yüzyılın başında, bir kadının fotoğrafçı olmaya karar vermesi, en çok sahip olduğu iki özellik olan cesaret ve kararlılık gösterdi. Erken yaşta fotoğrafla tanışan Imogen Cunningham, üniversiteden mezun olduktan sonra Dresden’de fotoğraf kimyası okumak için burs kazandı.
Kadınların eş ve anne rolleriyle sınırlı olduğu bir zamanda, gelenekleri sarsmaktan asla çekinmeyen özgür bir düşünür olduğunu kanıtladı. Onun için tabu konuları yoktu. 1906’da bir tarlada çıplak yatarken portresini yaptı. 1915’te yine kırsal bir ortamda kocasına doğum günü kıyafeti ile poz verdi. Seattle gazetesinde yayınlanan fotoğraf bir kargaşaya neden oldu. Imogen Cunningham, 1913 gibi erken bir tarihte, “Kadınlar İçin Bir Meslek Olarak Fotoğrafçılık” başlıklı makalesinde net bir tavır almıştı: ” Fotoğrafçılık bir kadın veya erkek için daha iyi bir meslek değil, sadece bir meslek.” Daha sonra bakış açısını şöyle açıkladı : “Ben bir kadın değil fotoğrafçıyım. Çalışmanızın bir fark yaratacağını sanmıyorum.”
İkinci Dünya Savaşı’nın sonundan beri barış sembolünü giyen bir kadın olan Imogen Cunningham, ırkçılığa ve Vietnam Savaşı’na karşı hareketlerde aktivist olmaya devam etti. Fotoğraf kariyeri, hem uzun ömürlülüğü hem de yaklaşımının çeşitliliği açısından şaşırtıcıdır. Her zaman bir türe kilitlenmeyi reddetti: “Sergilenebilecek her şeyi fotoğraflıyorum.” Hayatın daha sonraki bir aşamasında, farklı üniversitelerde ve sanat okullarında ders vererek önemli bilgi ve deneyimlerini paylaştı.
Genç yaşlarına bir bakış: Seattle’daki evinde bir stüdyo açtıktan sonra Imogen Cunningham, fotoğrafçılığın gerçek bir sanat formu olduğunu iddia eden Resimsel hareketin bir parçası olarak deney yapmak için komisyon çalışmalarını geri çevirmeye başladı. 1917’de San Francisco’ya taşındığında evlendi ve üç küçük çocuğu vardı. Serbestçe hareket etme kabiliyeti sınırlıydı, lensini bahçesine çevirerek bitkilerin hala yaşamlarını çekmeye başladı, bu konu on yıllardır peşinden gitti. Aynı zamanda çok fazla çıplak çekim yaptı. Her iki durumda da, derinin kıvrımlarını veya bitkilerin şeklini ve dokusunu vurgulayan yakın çekimlerdi… Pictorialism‘den çok uzak.
Imogen Cunningham, uzun süreler boyunca sürekli kendini yeniden keşfediyor ve farklı konuları araştırıyordu. Örneğin otoportreler, sokak çekimleri ve diğer sanatçıların portreleri: Edward Weston, August Sander , Frida Kahlo, Gertrude Stein, Minor White, Alfred Stieglitz … Hayatının sonuna doğru asla yavaşlamayacak kimse Yeni bir proje başlattı: portreleri After Ninety adlı bir kitapta yayınlanan yaşlı deneklerin fotoğrafını çekmek . Garip bir tesadüf eseri, Minor White ile aynı gün vefat etti.
Imogen Cunningham: Bir Retrospektif , Paul Martineau ve Susan Ehrens’in metinleri, Getty Yayınları, J. Paul Getty Müzesi, 256 sayfa, 58 euro. Buradan satınalabilirsiniz.
