Olgun bir kamera sisteminin işareti, onun için mevcut olan lenslerin genişliği ve derinliğidir. Canon, RF yuvası ve üçüncü taraf lens üreticileri etrafında dönen en son haberler , rakip aynasız markalar arasındaki ana savaş alanını gösteriyor.
Kamera satışları sadece kameralardan çok daha fazlasıdır. Orijinal Nikon F sisteminin başarısının nedenlerinden biri, etrafındaki en geniş sistemlerden biri haline getirilmiş geniş bir lens yelpazesinin hemen kullanılabilirliğiydi. Bu, tüketiciler için önemli bir satış noktasına işaret ediyor: çok çeşitli aksesuarların ve özellikle de lenslerin mevcut olduğunu görmek istiyorlar. Bu, ister 50mm f/1.8 ister 58mm f/0.95 olsun, istedikleri lensi alabilecekleri anlamına gelmez, aynı zamanda bir sistemin potansiyel başarısına ve uzun ömürlülüğüne de işaret eder, yani bir kameraya ve beraberindeki lenslere yaptıkları yatırım, kısa ömürlü değil.
Ancak, bu düşünceyi tersine çevirirseniz, üreticiler için önemli bir zorunluluğa işaret ediyor. Lensler, bir fotoğrafçıyı belirli bir kamera sistemine kilitler, bu da yalnızca tekrar iş almakla kalmaz, aynı zamanda giderek daha büyük bilet kalemlerinde kar marjlarının yüksek olabileceği anlamına gelir.
Değiştirilebilir lensli kameralar (ILC) ve lensler için CIPA sevkiyat verilerine (aşağıdaki tabloya bakın) baktığımızda bu pazar yapısını açıkça görebiliriz. Bunun gösterdiği şey, ILC gönderilerinin 2012’de adet ve değer bazında zirve yaptığıdır. Ve sevk edilen toplam ILC sayısı düşmeye devam ederken, daha az düşük fiyatlı ürün ve pazarın üst ucunu hedefleme seçeneği nedeniyle birim maliyet arttıkça değerleri çok daha istikrarlı oldu. Bunun da ötesinde, lenslerin ILC gönderilerine göre göreceli değerinin %43 civarında seyrederek oldukça tutarlı kaldığını belirtmek ilginçtir.
Bu son nokta, bugün piyasanın önemli bir yönünü vurgulamaktadır. Birinci taraf lensler pahalı olabilir ve pahalıdır, bu da onları üreticiler için önemli bir gelir ve kâr kaynağı haline getirir.
Aslında Nikon, objektiflerin neredeyse kameralar kadar kazandığı için 1:2’lik bir kamera-lens satış oranı (“lens takma hızı”) istiyor. Lens tasarımlarının cirosu kameralarınkinden çok daha yavaş olduğundan, 50 lens aralığı hedefine ulaşması zaman alacaktır, bu da AR-GE yatırımının şimdi kameralardan çok daha uzun vadeli (ve potansiyel olarak daha iyi) bir getiriye sahip olacağı anlamına gelir. Bir fikir edinmek için, D800’ünüzün benzer bir 70-200mm f/2.8 çağa kıyasla ne kadar değerli olduğuna bakın.
Yukarıdaki grafiğin biraz yanıltıcı olduğu şey, lens pazarının hacmidir – aslında daha büyüktür. Kamera gönderileri genel olarak doğru olsa da, bunun anlamı, lensin kamera satışlarına oranının daha yüksek olmasıdır. Neredeyse yalnızca Japon olan kamera üreticilerinin aksine, lens gönderilerini bildirenler arasında Canon, Nikon, Sony, Olympus, Tokina, Tamron, Sigma, Panasonic, Cosina, Fuji, Ricoh ve Zeiss yer alıyor. Viltrox ve Samyang’ı da içeren Çin ve Güney Kore’den üreticiler, şu anda satışların yaklaşık %20’sini oluşturabilecekleri önerileriyle hariç tutuluyor.
Sistem Hakkında
Bill Clinton’dan yanlış alıntı yapmak sistemle ilgili. Sistem, lens mevcudiyeti ve uzun vadeli destek sayesinde tüketicileri cezbetmektedir. Sisteminize genişlik kazandırmak, bu kamera satışlarını ve devam eden lens satışlarını cezbedeceği için önemlidir. Ayrıca müşterinizi sizinle uzun vadeli bir ilişkiye bağlar. Bununla birlikte, bir lens sistemini doldurmak zaman alıcı ve pahalıdır; bu, 2018’de tam çerçeve aynasız pazarına girdiklerinden beri Nikon ve Canon’un tekliflerini genişletmesini izlerken acı verici bir şekilde görülen bir şeydir.
Bir kamera sistemini ortaya çıkarmak için şu anda gördüğümüz üç yaklaşım var. İlki, aynasız suları test eden ve çok çeşitli tabanları kapsayan kıskanılacak bir genişlik sunmak için bir dizi amatör ve profesyonel lensi yavaş yavaş oluşturan Fujifilm ve Sony tarafından benimsendi. Bu, tekrarlanan lens satışlarıyla sadık bir fotoğrafçı takipçisi yarattı. Bu sistemlerin başarısı, üçüncü taraf üreticileri de teşvik etti.
İkinci seçenek – yukarıdakilerin bir çeşidi – hızlı bir şekilde bir aralık oluşturmaktır; bu, özellikle Canon’un başarmaya çalıştığı bir şey. Sistemin başarısı garanti altına alınmadan veya önemli bir gelir elde edilmeden önce araştırma ve geliştirmeye önceden yatırım yapmanız gerektiğinden, bu daha riskli ve daha pahalı bir seçenektir. Canon’un durumunda, DSLR pazar hakimiyetini aynasız alana aktarabildiği için bu gerçekten bir sorun değil.
Üçüncü seçenek, hepsi birbirini destekleyen ve genel olarak birbiriyle rekabet etmeyen hem kameralar hem de lensler üretmek için bir lens yuvası etrafında bir üreticiler konsorsiyumu oluşturmaktır. Leica’nın başlangıçta Leica, Sigma ve Panasonic’ten oluşan L-Mount Alliance ile bunu denediğini gördük – DJI o zamandan beri . Hepsi, Leica ve Sigma’nın ücretsiz lens serilerinin yanında yer alan çok farklı stillerde tam çerçeve kameralar üretti. Bu, tek bir üye sistemi tekeline almak istemediği sürece, kamera ve lens tekliflerini hızla doldurma gibi önemli bir avantaja sahiptir. Görünüşte, L-Mount Alliance iyi bir denge bulmuş gibi görünüyor.
Son seçenek, bir sistemi mülkiyet pahasına hızla doldurmak ve aksesuar eklemek için lens tekliflerini genişletmek için üçüncü taraf üreticileri nispeten erken bir araya getirmektir.
Bir anlamda bunu Fujifilm ve Sony ile gördük. Fujifilm’in montajının lisansını aldığını doğrularken, Sony birkaç yıl önce lisans verdi ve bu da birinci ve üçüncü taraf optik seçeneklerinin bolluğuna neden oldu. X-mount ve E-mount’un her ikisinin de APS-C varyantları olduğu göz önüne alındığında, üçüncü taraf üreticiler, kendi markalarının elde edemeyeceği şekilde, minimum maliyetle pazar ölçeğine ulaştılar. Tam çerçeve lensler, aynasız pazarında yalnızca Sony olduğunda daha sınırlı bir çekiciliğe sahipti, ancak daha yeni Nikon Z-mount ve Canon RF-mount ile, bir dizi lens sunmanın zamanı geldi.
En son gelişmeleri
Lens pazarındaki bazı son gelişmeler, yukarıda gördüğümüz farklılıkların altını çizdi. İlk olarak, düşük maliyetli markalardan manuel lenslerden otomatik odaklamalı lenslere geçiş oldu. Bu, çok daha büyük bir gelişme derecesi gerektirir, ancak pazarın kapsamı bunu açıkça değerli kılmaktadır.
İkincisi, şimdi üst düzey üçüncü taraf üreticilerin – özellikle Sigma ve Tamron – aynasız montaj tekliflerini genişlettiğini görüyoruz. Bu en çok, Nikon’dan lisanslı olduğunu doğrulayabildiğimiz Z-mount için mevcut olan ilk üçüncü taraf zoom lensin Tamron tarafından yapılan son duyurusunda dikkat çekicidir. Bu, pazar payının düşük olduğu bir zamanda Nikon için önemlidir , çünkü sistemin görünürlüğünü ve uygulanabilirliğini artırırken, Tamron için potansiyel olarak özel bir teklifi genişletiyor. Ayrıca Nikon’un flaş sistemiyle benimsediği yaklaşıma benziyor .
Üçüncüsü, Canon kısa süre önce Viltrox’a patent ihlali temelinde otomatik odaklamalı RF lenslerin üretimini durdurmasını emrettiğini doğruladı. Fiziksel montaj yerine lens iletişiminin tersine mühendisliğinin Canon’un fikri mülkiyetine zarar vermesi olasıdır. Her iki durumda da, Canon’un hem RF sistemini hem de temsil ettiği satışları korumak için pazar hakimiyetini kullanacağını öne sürüyor. Durum ne olursa olsun, kötü bir görünüm.
Nikon’un tam tersi bir strateji benimsediğini ve Z-mount’un çeşitliliğini ve çekiciliğini artırmaya çalıştığını görmemiz de mümkün. Nikon, bu işte arka koltukta oturmak için Görüntüleme Bölümünü yeniden konumlandırıyorsa, bu, kamera üretiminin uzun vadede hayatta kalmasını sağlamak için pragmatik bir yaklaşım olabilir.
Gelecek
Tüketiciler genel olarak kendi markalı üreticilerin lens teklifleriyle şımartılıyor, ancak üçüncü taraf üreticiler için uzun süredir talep ve pazar var. Bu özellikle, rekabetçi fiyatlarla iyi kalitede ortak odak uzunlukları için geçerlidir. Aynasız sistemlerin devam eden gelişimi ile, son derece rekabetçi bir ortamda yeni lens serilerinin yeniden doğuşunu görüyoruz.
Hangi yaklaşımın nihai olarak en başarılı olduğunu yalnızca zaman gösterecek, ancak kendinize şu soruyu sorun: üçüncü taraf lensler satın almanıza izin verilmeseydi, o kamera sistemine katılır mıydınız?
