Kamera ne zaman icat edildi?

Modern kameralar teknolojinin karmaşık parçalarıdır, ancak kameranın en eski biçiminde, icadına yol açan kavramlar en temel şekilde, sadece ışık, yansıma ve gölgenin etkileşimi ile oluşturulmuştur. En eski tarihimiz kayıt altına alınmadığından, bu tekniklerin bazılarının ilk keşfedildiği tarihi ve uzak geçmişte bu çalışma alanına katkıda bulunan belgelenmemiş gözlemler için kimlerin takdiri hak ettiğini asla bilemeyeceğiz.

“Kamera ne zaman icat edildi?” Sorusunu yanıtlamanın zor yanı. kameraların, ışıkta son derece ilkel deneylerden bugün oldukları teknolojik dijital harikalara evrilmiş olmalarıdır. Bu yazıda, binlerce yıl önceki erken camera obscura’dan günümüzün yüksek teknolojili cihazlarına kadar kameranın tarihini keşfedeceğiz.

İlk Kamera Neydi?

İlk kamera, insanların binlerce yıl önce keşfettiği camera obscura idi. Basitçe, bir tarafında küçük bir delik bulunan karanlık bir alanın, dış dünyanın deliğin karşısındaki boşluğa yansıtılması olgusudur.

2.500 yıldan fazla bir süre önce, MÖ 500’e kadar uzanan ışık ve optikle ilgili bazı erken deneyleri ortaya çıkaran belgeler var. Çinli filozof Mozi tarafından oluşturulan bir metin, bir tür camera obscura’yı tanımlar. Erken bilimde yaygın olduğu gibi, aynı teknik başkaları tarafından yeniden keşfedildi veya belki de bu harika buluşun haberi çok uzaklara gitti.

Yunan filozof Aristoteles, Problemler’in on beşinci kitabında benzer bir yöntem tanımladı ve bu teknik, yüz yıldan biraz daha uzun bir süre sonra güneş tutulmalarını güvenli bir şekilde gözlemlemek için kullanıldı. Bir camera obscura ilkesi dikkat çekici olduğu kadar basittir. Bir iğne deliği, dış mekan nesnelerinden yansıyan güneş ışığının çok karanlık bir odaya parlamasına izin vererek ters bir görüntüyü bir duvara veya başka bir yüzeye yansıtır.

Bu etki tesadüfen meydana gelebilir ve bu tekniği gözlemleyen ve bundan faydalanan insanlar olduğu sürece keşfedilebilirdi. Etkiyi yaratmak için ışığın karanlık bir alana girmesine izin veren küçük bir deliğe sahip bir cilt, zar veya bez yeterlidir. Aynı ilkeler bugün hala kullanılmaktadır ve bir sanatçının elinde değerlidir.

İğne Deliğinden Doğru Kameraya

Modern kameraların çeşitli bileşenleri vardır ve bunların en önemlileri lenslerdir. Lens kullanımı 2500 yıl öncesine dayanmaktadır. Merceklerin ilk kullanımları, küçük ayrıntıları büyütmek veya yangın çıkarmak için de kullanılabildikleri için, erken kameraları geliştirmek için olmayabilir. İğne deliği projeksiyonları ve lenslerin iki konsepti sonunda geliştirilmiş bir görüntü projeksiyonu oluşturmak için birleştirildi.

İğne deliğinin boyutu ve yuvarlaklığı, ortaya çıkan projeksiyonun hem keskinliğini hem de parlaklığını etkileyebilirken, bir lens kullanıldığında ışığın şekillendirilmesine ve kontrol edilmesine olanak tanır.

Bir camera obscura’ya bir lens dahil etmenin ilk belgelenmiş kullanımı 1550 yılına kadar uzanıyor. İtalyan matematikçi Gerolamo Cardano, bir sokak görüntüsünü çok beyaz bir kağıda daha aslına uygun olarak yansıtmak için bir cam disk kullanmayı tanımladı.

Erken Kameralar Bir Görüntüyü Nasıl Yakaladı?

Modern kameraların geliştirilmesindeki bir diğer kritik bileşen de görüntüyü daha sonra izlemek üzere yakalamaktı. Bir camera obscura, karanlık bir odanın dışında meydana gelen olayların canlı bir görüntüsünü sunar. Bir sanatçı, yansıtılan görüntüye atıfta bulunurken görüntüyü çizebilir veya boyayabilir, ancak çoğu sanatçı bir yüzeye yansıtılmasına gerek kalmadan doğrudan bir sahneden çalışabileceğinden bu tekniğe gerek yoktur.

18. yüzyılın başlarında, siyah beyaz görüntüleri kaydedebilen deneylerde ışığa duyarlı malzemeler kullanılmaya başlandı. Johann Heinrich Schulze, gümüş nitrat bileşiklerinin güneş ışığında karardığını keşfetti, bu da film fotoğrafçılığına yol açan kritik bir adımdı.

Thomas Wedgwood, 1790’larda tamamen kararmalarını önlemek için karanlıkta tutulması gereken “Gümüş Resimler”i kaydetmek için gümüş nitratla kaplama kağıdını tanımladı. Her görüntülemede, görüntü sabitlenmediği için resim daha da açığa çıkacaktı.

Bir görüntüyü daha fazla maruz kalmaktan koruma yönteminin ortaya çıkmasından birkaç on yıl önceydi.

İlk Fotoğraf Makinesi

İlk gerçek fotoğraf makinesinin 1816’da, ilkel bir kamerayla küçük fotoğraflar çekmedeki başarısını anlatan baldızına mektuplar yazan Fransız mucit Joseph Nicéphore Niépce tarafından yaratıldığı genel olarak kabul edilir.

1826’da Niépce’nin ilk heliografı taş üzerine bir litografi kaydetmeyi başardı. Kalaylı bir plaka üzerinde 1827 tarihli bir heliograf hala hayatta ve gerçek dünya sahnesinin hayatta kalan en eski fotoğrafı olarak kabul ediliyor. İşlemin sekiz saat veya daha fazla maruz kalma gerektirdiği tahmin edildiğinden, sonuçlar sonraki teknikler kadar net değildi.

Herkese Açık İlk Kamera

Louis Daguerre, daha önceki keşiflere dayanarak, ilk halka açık ve ticari olarak uygulanabilir fotoğrafik süreci, dagerreyotipi icat etti. Bu fotoğraf makinesi 1835’te basılı olarak tanımlandı, ancak 1839’a kadar resmi olarak duyurulmadı. Daguerre, daha sonra cıva dumanı ile geliştirilen görüntüyü yakalamak için iyotlu bir gümüş plaka kullandı.

Dagerreyotipler resmi duyurudan önce oluşturulmuştu ve bir örnek, alçı dökümlü bir natürmort, 1837’ye tarihleniyor. Bu türdeki en eski fotoğrafların plakayı ortaya çıkarmak için 15 dakikaya kadar ihtiyacı vardı, ancak sonraki birkaç yıldaki iyileştirmeler bu süreyi bu kadar kısa bir süreye indirdi. 20 saniye, önceki yöntemlere kıyasla çok daha yüksek kalitede önemli bir zaman tasarrufu.

Dagerreyotipler metal bir plaka gerektirirken, William Henry Fox Talbot‘un kalotip tekniği 1841’de kağıt üzerinde yarı saydam negatifler üretti. Bu süreç, tek bir negatiften birden fazla pozitif baskının yapılmasına izin verdi.

İlk Renkli Fotoğraflar Nasıl Yapıldı?

Bir kamera müstehcenliği, renkli görüntüleri karanlık bir odaya yansıtır, ancak bu sahneleri daha sonra izlemek üzere koruma teknolojisi, ilk siyah beyaz dagereotipler yaratılana kadar keşfedilmeye başlamadı. 1840’larda, ışığın rengini yoğunluğuyla birlikte yakalayacak, ışığa duyarlı bir malzeme bulmak için çaba harcandı.

Resmi tek adımda toplamak yerine, 1955’te James Clerk Maxwell tarafından bir rengi yakalamak için üç renkli bir süreç icat edildi. Kırmızı, yeşil ve mavi filtreler kullanılarak, üç monokrom ayrımın bir araya getirilebileceği önerildi. tek renkli görüntü. 1861’de Thomas Sutton, Maxwell’in yöntemini kullanarak bir ekose yayının ilk renkli fotoğrafını çekti.

Bazı renkler başarılı bir şekilde yakalanmış olsa da, ortaya çıkan görüntü ağırlıklı olarak mavileri tercih ediyordu ve gerçek nesnenin iyi bir temsili değildi. Louis Ducos du Hauron, 1868’de baskı sürecini iyileştirdi ve St. Caprais katedralinin 1877 renkli baskısında görüldüğü gibi daha iyi kırmızılar ve yeşiller sağladı.

Üç renkli süreç gelişmiş olsa da, filtrelerle üç ardışık fotoğraf çekmek, zamanın siyah beyaz fotoğrafçılığına kıyasla hala yavaş ve garipti. Adolf Miethe tarafından tasarlanan ve 1903’te Bermpohl tarafından üretilen çoklu arka kamera, gerekli adımları basitleştirdi ve hızlandırdı. Alim Khan’ın 1911 tarihli bu renkli fotoğrafı, bunun renkli portre fotoğrafçılığını nasıl etkinleştirdiğinin güzel bir örneğidir.

Başka bir atılım, 1907’de Auguste ve Louis Lumière tarafından icat edilen Otokrom işleminin ticari olarak kullanılabilir hale gelmesiyle geldi. Tek bir pozlama artık renkli fotoğraflar çekebilir. Otokrom plaka, renk filtreleri görevi gören kırmızı-turuncu, yeşil ve mavi-mor nişasta tanelerinden oluşan bir mozaikle kaplandı. Otokrom işlemiyle Eyfel Kulesi’nin 1914 tarihli bir fotoğrafı çekildi.

1930’a gelindiğinde, tam renkli görüntü yakalamak için üç film tabanını istifleyen üçlü paket sistemleri üzerinde çalışmalar başlamıştı. Kodak’ın inanılmaz derecede popüler olan Kodachrome süreci, bir trippack’in rafine edilmiş bir versiyonuydu. 1935’te oluşturulan Kodachrome film, tek bir taban üzerinde üç emülsiyon katmanından oluşuyordu ve mükemmel renk yorumlamaları üretti. Başkan Franklin Delanor Roosevelt’in 1944 portresi Kodachrome ile çekildi.

İlk Dijital Fotoğraf Makinesi

Film kameraları hala yapılıyor, ancak dijital kameralar artık fotoğrafçılığın baskın biçimi. İlk elektronik görüntü sensörü, 1969 yılında Willard S. Boyle ve George E. Smith tarafından Bell Laboratuarlarında icat edilen şarj bağlantılı cihaz (CCD) teknolojisine dayanıyordu. Erken CCD sensörlerinin çözünürlüğü o kadar düşüktü ki, sadece bilim adamlarının ve hobicilerin ilgisini çekti. Elbette, manyetik kayıt ortamı da emekleme döneminde olduğundan, yüksek çözünürlüklü bir görüntü yakalamak o zamanlar da sorunlu olurdu.

İlk gerçek dijital kamera, 1975 yılında Rochester, New York’taki Eastman Kodak’ta mühendis Steven Sasson tarafından icat edildi. Yaratılışı ilk bağımsız dijital kameraydı ve 3,6 kg’lık cihaz 0,01 megapiksel (10.000 piksel) çözünürlüğe sahipti ve bir CCD sensörü kullanarak siyah beyaz fotoğrafları kompakt bir kasete çekmesi 23 saniye sürdü.

Bu teknolojinin bilimsel ve askeri kullanımı, görüntü sensörlerinin daha da iyileştirilmesine yol açtı. Sony, 1981 yılında, sabit kareleri bir diskete kaydeden bir analog video kamera olan Mavica’yı tanıttı. Nikon ve Canon, görüntülerin büyük mesafelere hızla iletilmesini gerektiren hızlı haber fotoğrafçılığı için kullanılan analog elektronik kameralar da yarattı. Nikon’un 1988’de piyasaya çıkan QV1000C modeli iyi bir örnektir ve tanıdık bir SLR gövdesi kullanır.

Aynı yıl Fujifilm, dijital bir görüntü yakalayan ve bunu analog bir ortam yerine 2 megabaytlık bir bellek kartına kaydeden ilk tamamen dijital kamera olan FUJIX DS-1P‘yi piyasaya sürdü. Kilopiksel olarak ölçülen bir çözünürlükle, dijital fotoğrafçılık bir tehdit oluşturmadı ve ciddi fotoğrafçılar için pek ilgi çekici değildi, ancak tüketicilerin hayal gücünü ele geçirdi.

1988’den itibaren, teknoloji sürekli olarak dijital fotoğrafçılığın film kameralarından daha iyi renk doğruluğuna sahip daha parlak ve daha keskin fotoğraflar üretme derecesine kadar geliştirildi. Dijital fotoğraflar, anında erişilebilir olma avantajına sahiptir ve çevrimiçi olarak paylaşılabilir veya hemen bir yazıcıya gönderilebilir, bu da iş akışını büyük ölçüde hızlandırır. Hafıza kartlarının değiştirilmesiyle mümkün olan sınırsız depolama ile, hiçbir ek masraf veya filmin bitmesi endişesi olmadan özgürce fotoğraf çekilebilir.

Kamera Teknolojisinde Sırada Ne Var?

360 derecelik fotoğraflar ve videolar, VR için yaygın olarak kullanılır, ancak bir kulaklık veya gözlük takıldığında mevcut olan stereo özelliklerinden tam olarak faydalanmaz. Artırılmış ve sanal gerçeklik büyüdükçe, üç boyutlu fotoğrafların yeniden popüler hale geleceğine dair çok az şüphe var.

Görüntüleme ekipmanı yaygın olmadığı için stereo kameraların önceki sürümleri hile olarak kabul edildi. Gerçekten sürükleyici bir VR deneyimi, 3D olarak yakalanan 360 derecelik görüntüleri içermelidir. Derinlik verileri, stereo fotoğraflardan çıkarılabilir veya LiDAR taramalarıyla geliştirilebilir. Bu, sanki oradaymışsınız gibi resminizde gezinmenizi sağlar.

Yapay zeka ve makine öğrenimi, birkaç yıldır akıllı telefon fotoğrafçılığını geliştiriyor ve bu teknoloji DSLR’lerde de kullanılmaya başlandı. En gelişmiş biçimlerde, görüntü oluşturucular, birkaç sözcükle sağlandığında bütün bir sahneyi oluşturabilir .

Belki gelecekte, akıllı bir kameraya, bu değişiklikleri daha sonra bir düzenleyicide yapmak yerine, bir fotoğrafın arka planını değiştirmesi, bir sahneye sanal aydınlatma eklemesi veya onu ölçeklendirmesi ve resim çekilmeden önce ayrıntıları en üst düzeye çıkarması söylenebilir. .

Sonuç

Kamera tarihinde birçok çığır açan an olmuştur ve her adım bizi gözün gördüğünü büyük bir hassasiyetle kopyalamaya ve hatta görünmeyeni yakalamak için insan keskinlik seviyelerinin ötesine geçmeye daha da yaklaştırmaktadır. Kameranın ne zaman icat edildiğini sormak yerine, yeniden icat edilmesinin asla durmayacağını bilmek daha ilginç olabilir.