Kraliçe II. Elizabeth: Yaşam ve Ölümde Dünyanın En Çok Fotoğraflanan Kadınını Yakalamak

Kraliçe II. Elizabeth, tarihin en çok fotoğrafı çekilen figürlerinden biriydi. İngiliz askeri ve siyasi erişiminin azaldığı uzun bir dönemde, Majestelerinin görüntüleri yumuşak güç projeksiyonunun temelini oluşturdu ve halkın monarşiye desteğini güçlendirmede kilit bir rol oynadı.

70 yıllık saltanatı, fotoğrafçılıkta kapsamlı teknolojik değişikliklere ve çığır açan yeniliklere tanık oldu. Devrim niteliğindeki Leica M3 , 1954’te piyasaya sürüldü ve bir nesil cephe foto muhabirleri ve hatta Kraliçe tarafından kullanıldı. Kısa süre sonra Polaroid ve ardından tek lensli refleks (efsanevi Nikon F ) ve bas-çek otofokus fotoğraf makineleri izledi. Ve son olarak, karanlık odadan dijitale geçiş. Akıllı telefonlar ve Instagram, görüntülerin genellikle anlık olarak deneyimlenme ve paylaşılma şeklini değiştirdi.

Kraliçe’nin sureti banknotlarda, madeni paralarda ve pullarda ortaya çıktı ve birçok sanat formunda temsil edildi. Sir Cecil Beaton, David Bailey ve Annie Leibovitz gibi ünlü fotoğrafçılar onun imajını nesiller boyu dönüştürmeyi başardılar.

Ölümünün ardından, Kraliçe Elizabeth’in mirasını anan resimler, hem dünya basını hem de devlet tarafından geniş bir çevrimiçi arşivden hızla yayıldı. Bu fotoğraflar, on yıla yayılan bir yaşamı belgeliyor, onu resmi konutlardan İngiliz Milletler Topluluğu’nun uzak bölgelerine, okulları ve hastaneleri açmaya ve hipodrom balkonlarından dürbünle bakmaya kadar her yerde resmediyordu.

İkonik Görüntüler

Birçok ön sayfa, Beaton’un 1953’teki Kraliçe Elizabeth’in taç giyme töreninde çekilmiş ikonik renkli portresini içeriyordu . Bu görüntü, kraliyet fantezisini ve gerçekliği tek bir fotoğrafta birleştirdi ve resmi olmayan saray fotoğrafçısının vizyonunu ve teknik ustalığını gösterdi.

Bu görüntüyü yakalamak için Beaton, Buckingham Sarayı’ndaki yeşil çizim odasını 1000 watt’lık bir ampul kullanarak ve Henry VII’nin Lady Chapel’indeki yelpaze tonozlu tavanın boyalı fonunu kullanarak bir stüdyoya dönüştürdü. Dokular (taç giyme cübbesi, imparatorluk devlet tacı, asa ve küre, yaldızlı mobilyalar), renkler (mavi ve altın) ve aydınlatma (Kraliçe’yi çevreleyen beyaz aura) kombinasyonu, başka bir dünyaya ait bir portreye eteriklik katıyor.

Dorothy Wilding’in Kraliçe II. Elizabeth’in tahta çıkmasından sadece haftalar sonra çekilen 1952 fotoğrafları da yas döneminde geniş çapta paylaşıldı. İngiliz küratör ve yazar Val Williams, Wilding’in kadınları “daha ​​önce hiç bakmadıkları gibi… tavizsiz bir şekilde modern” gösterme becerisini tanımladı. Portrelerinden biri ayrıca 1952 ve 1967 yılları arasındaki İngiliz posta pullarını da resmetti. Kraliçe’nin ölümünden kısa bir süre sonra, taç takan genç bir hükümdarın hemen tanınabilir profili, Londra’daki Piccadilly Circus’taki geniş elektronik ekranda dönen reklamların yerini aldı.

Kraliçe’nin fiziksel görünümü on yıllar boyunca değişse de, küresel görünümü ve kamusal tarafsızlığı sabit kaldı. Fotoğraflar nadiren duygusal bir hükümdarı tasvir ediyordu – 1966’daki Aberfan felaketi ve seçilen anma törenleri dikkate değer istisnalardı.

Bir avuç ünlü fotoğrafçı zaman zaman Kraliçe’nin başka bir yönünü ortaya çıkardı. Beaton , 1968’de onu mavi bir zemine karşı bir tekne pelerini giymiş olarak resmetti. Eleştirmenler, Pietro Annigoni’nin 1955 tablosundan esinlenen bu görüntüyü, zamana ayak uydurmaya hazır “zorlu , güçlü ve kararlı bir hükümdar” olarak tanımladı.

Bailey’nin 88 yaşındaki Kraliçe II. Elizabeth’in 2014 siyah beyaz portresi başka bir örnekti. Onu safir bir elbise ve parlak bir gülümsemeyle mücevherler giyerken tasvir ediyor ve saltanatı sırasında değişen fotoğraf stillerini nasıl benimsediğinin simgesi.

Londra’yı fotoğraflamak

Kraliçe’nin ölümünün ardından fotoğraf makinemi başkentin sokaklarına taşıdım ve nadir görülen bir resmi yas döneminde sadece ulusun ruhunu değil, aynı zamanda Kraliçe’nin görüntüsünün kapsamlı bir şekilde yansıtılmasını da yakaladım. Ölümünden sadece birkaç dakika sonra, binalarda, otobüs duraklarında ve reklam panolarında muhteşem portreler ortaya çıktı.

Geniş gözlü turistler akıllı telefonlarını Londra’nın ikonik çift katlı otobüslerine ve telefon kutularına değil, tanıdık olmayan sahnelere odakladılar – siyah zeminli mağaza vitrinlerine yerleştirilmiş altın çerçevelerdeki siyah-beyaz portreler. Hac ziyareti yapan kalabalıklar The Mall’a akın etti. Tulumlu, takım elbiseli ve üniformalı diğerleri, çiçekli haraç buketleri taşıyarak başkentin etrafında aceleyle dolaşıyor ve zaman zaman fotoğraf çekmek için duruyorlardı.

Kraliçe’nin ölümünün hemen ardından gazetelerde yayınlanan saygıdeğer portreler daha geleneksel, törensel görüntülere dönüştü: Kral III. Charles ulusa ilk adresini verirken; yeni hükümdar yaslıları sarayda selamlıyor ve “egemenliğin ağır görevlerini” üstleniyor; ve kraliyet ailesi halktan toplanıyor. Fotoğraflar, Majestelerinin Kraliyet Standardına bürünmüş tabutunun Balmoral’dan Edinburgh’daki St Giles Katedrali’ne ve son olarak da Londra’da eyalette yattığı yolculuğunu belgeledi.

Westminster Abbey’de çanlar çalarken, Thames kıyısında saatlerce süren kuyruklar ve Mall boyunca inşa edilen kalabalıklar son saygılarını sunmak için beklediler, ellerinde cesur ön sayfaları olan gazeteler, elinde fotoğraf baskıları ve Kraliçe’nin suretini gösteren bayraklar vardı. Hatıra büfeleri, tamamı onun resmiyle süslenmiş hatıra kartpostalları, bayraklar, şapkalar ve toplu iğneler ile canlı bir ticaret yaptı.

Ölümünden sonra Kraliçe’nin imajını bu kadar yaygın bir şekilde sergilemek onun ikonik statüsünü doğruladı. Devlet cenazesi, hem bir düşünme döneminin bitişini hem de Kral III. Önümüzdeki yıllarda, Yeni Elizabeth döneminin fotoğrafları, monarşinin ve İngiliz Milletler Topluluğu’nun geleceği hakkında devam eden tartışmaların yanı sıra kalıcı olmaya mahkumdur.

---

Yazar hakkında : James Clifford Kent, Royal Holloway University of London’da Görsel Kültürler alanında Kıdemli Öğretim Görevlisi olarak görev yapmaktadır. Bu makalede ifade edilen görüşler yalnızca yazara aittir. Bu makale ilk olarak The Conversation’da yayınlanmıştır ve Creative Commons lisansı altında yeniden yayınlanmaktadır.