Sokak fotoğrafçılığının “babası” Henri Cartier-Bresson, fotoğrafçının görevinin, bir daha asla tekrarlanmayacak o eşsiz anı sabırla ve bilinçli bir şekilde elinde fotoğraf makinesiyle beklemek olduğuna inanıyordu. Bu sefer fotoğrafçının “Karar Anı” olarak tanımladı.
Ne zaman bir fotoğrafçı seyahat etse, Eyfel Kulesi veya Aziz Petrus’un fotoğrafını çekmek kesinlikle bir zorunluluktur. Bununla birlikte, gerçek neşe, evrensel insanlığımızın küçük bir dilimini betimleyen bir şey yaparken bir Parisli veya Romalıyı yakalamaktır.
Sorun, günün tadını çıkarırken rahatsızlığa neden olmadan bu başarıya nasıl ulaşılacağıdır. Bir günlük çekim için fotoğraf arkadaşlarınızla dışarı çıkmak eğlencelidir. Ancak, seçtiğiniz konuma vardığınızda ayrılın! Sokak fotoğrafçılığı bir takım sporu değildir.
İnsan yalnızken görünmez kalmak yeterince zordur. İki dev DSLR’ye sahip bir arkadaşla sokakta yürürken bunu başarmak imkansız. Ne zaman bir arkadaşımla çekime gitsem, bulunduğumuz yere vardığımızda buluşacağımız yer ve zaman konusunda anlaşıyoruz ve sonra ayrılıyoruz.
Elinde kamerayla sokaklarda dolaşırken, her zaman ilginç bir şey arayışında olmak gerekir. Olası bir sahne keşfedildiğinde, bakma! Gözlerini başka yöne çevirmek. Bir şeyin fotoğrafını farklı bir açıdan çekiyormuş gibi yapın. Bunu yaparken, diyaframınızı gerekli f-durağına ayarlayın ve ayrıca odak noktanızı istediğiniz çekim için ihtiyaç duyacağınız yere ayarlayın. Şimdi tek gereken konuya sessizce dönmek ve “sessiz modda” birkaç fotoğraf çekmek.
Seyahatleriniz sırasında bazen sezgilerinize güvenmeniz yeterlidir. Gelecek vaat eden bir karakter veya insan grubuyla karşılaşabilirsiniz, ancak o anda gerçek ilgi çekici hiçbir şey olmuyor. Mütevazı bir mesafede dolaşmaktan ve neyin geliştiğini görmekten çekinmeyin. Çoğu zaman içgüdüleriniz işe yarayacak ve benzersiz bir şeyle ödüllendirileceksiniz.
Çocuklar söz konusu olduğunda, fotoğrafçının daha dikkatli olması gerektiği açıktır. Panayır gibi şenlikli bir ortamda, ebeveynler genellikle çok daha rahattır.
İlginç bir çocuğun ebeveynini görebiliyorsanız, ebeveyne gülümseyerek yaklaşın ve olayı belgelemeye çalışan ciddi bir fotoğrafçı olduğunuzu açıklayın. Dürüst olun ve onlara çocuğun fotoğrafını çekmeyi çok istediğinizi söyleyin. Başarılı olursa, genellikle onlara bir fotoğraf göndermeye gönüllü olurum. Genellikle ihtiyaç duyulan tek şey budur.
Sokaktaki ortalama durumda, daha fazla dikkat gereklidir. Sokak kalabalıksa ve konuya orta derecede bir mesafedeyseniz, dairesel hareketlerle fotoğraf çekmeye başlayın ve açı doğru olduğunda istediğiniz görüntüyü yakalayın. Daha sonra dairesel atışınıza devam edin. Biri bir şey söylerse gülümseyin ve şehirdeki hayatı belgeleyen ciddi bir fotoğrafçı olduğunuzu açıklayın.
Çocuklu ebeveynleri çekmek çok daha kolay. Sadece gülümseyerek yaklaşın ve onlara kamerayı gösterin – genellikle başını sallarsınız. Sorulursa, sadece bir hikaye hazırlayın. Yerel kamera kulübünden ciddi bir fotoğrafçısınız ve şehirdeki hayatı belgeliyorsunuz. Daha sonra tekrar ebeveyne yaklaşın, onlara teşekkür edin ve onlara bir fotoğraf göndermeyi teklif edin.
Yürüyüşleriniz sırasında alışılmadık, farklı ve tuhaf olanı arayın. Sokağın en keyifli görüntülerinden bazıları biraz komik, tuhaf veya ironik.
Aşk her zaman ilginç bir konudur. Bir fotoğrafçının bakış açısından, bu, samimi bir görüntü çekmeyi çok daha kolay hale getirir. Çiftler genellikle birbirleriyle o kadar iç içedirler ki sizi veya kameranızı fark etmezler.
Bazen bir fotoğrafı oluşturan sadece renk veya renk kombinasyonlarıdır. Genelde monokrom işlemeyi seçiyorum, ancak bazen tamamen renkle ilgili.
Yansımalar bir meydan okumadır. Odaklanmak biraz zor, ama bazen buna değer.
Aramanıza karışırken sadece sokağa bakmayın. Geçen binalara, açık kapılara ve restoranlara bakın. Bazen en iyisi dışarıda değildir!
Ve bazen gerçekten tuhaf olanla ödüllendirilirsin.
Fotoğrafçıların fotoğraf makinelerinden keyif almalarının birçok yolu vardır. Birçoğu manzaranın tadını çıkarırken, diğerleri vahşi yaşamı arar ve yine de diğerleri bir portrenin samimiyetini arar. Benim için zorluk, mütevazı bir şekilde Henri Cartier-Bresson’un ayak izlerini takip etmeye çalışmak ve bir şekilde insanların sadece insan olmasının bazı yönlerini yakalamaya çalışmaktır. Henri filmi kullandı ve biz bugün birler ve sıfırları kullanıyoruz, ancak amaç aynı – gelecek nesillerin geçmişlerini öğrenmeleri için bir portföy oluşturmak.
Son olarak, bir sokak fotoğrafçısının bilinmeyen düşmanı, tereddütlü veya fazla temkinli davranmaktır. Kararsız olmamaya çalışın. Ne vahşi bir aslan tarafından yenilmekten korkan bir vahşi yaşam fotoğrafçısı ne de 230 kiloluk bir koşucu tarafından ezilmek üzere olan bir spor fotoğrafçısı değilsiniz.
Alfred Eisenstaedt’in sözleriyle: “Elimde bir kamera olduğunda, korku bilmiyorum.”
Yazar hakkında : Charles Levie, West Friendship, Maryland’de yaşayan bir fotoğrafçı ve matematik eğitimcisidir. Bu makalede ifade edilen görüşler yalnızca yazara aittir. Levie’nin çalışmalarının daha fazlasını web sitesinde, Facebook’ta , Flickr’da ve Instagram’da bulabilirsiniz . Bu yazı burada da yayınlandı .