Sony’nin a7 IV modeli, şirketin meraklıları hedefleyen en yeni tam çerçeve aynasız kamerasıdır. Fiyatı ve özellikleri, onu Canon’un son derece sevimli EOS R6‘sı ile doğrudan rekabete sokuyor.
Sony’deki iyileştirmeler, her ikisinin de güçlü görüntü kalitesi, otomatik odaklama ve video yetenekleri kombinasyonları vaat ettiği anlamına geliyor. Ama hangisi daha iyi kamera?
Modern kameraların çoğunun çok, çok iyi olduğu göz önüne alındığında, genel olarak kesin bir zafer olması pek mümkün değil, bu yüzden hangi kameranın sizin için en iyi olduğunu bulmak ve size bilgi sağlamak için iki kameraya ve bunların güçlü yönlerine ayrıntılı olarak bakacağız.
Görüntü kalitesi
İki kamera arasındaki görüntü kalitesindeki en belirgin ayrım piksel sayısıdır ve bu tam olarak sayıların ima ettiği kadar bir fark yaratır. Sony’nin 33MP sensörü, 20MP Canon’un yapabileceğinden çok daha fazla ayrıntı yakalar ve JPEG motorunun keskinleştirilmesi bu çözünürlük avantajından en iyi şekilde yararlanır.
Canon, çok yüksek ISO’larda küçük bir kenara sahip ve aynı çıktı boyutuna ölçeklendiğinde bile biraz daha az parazit sergiliyor. Ancak fark, yalnızca yan yana Raw karşılaştırmalarında gerçekten görülebilecek kadar küçüktür.
Her ikisi de gürültü ayrıntıyı bastırmaya veya çok çirkin görünmeye başlamadan önce Raw dosyalarınızın gölgelerini derinlemesine incelemenize izin vererek, dinamik aralık açısından çok fazla bir fark yok gibi görünüyor. Canon bunu başarmak için biraz gürültü azaltma uyguluyor gibi görünüyor, ancak görsel sonuç, derin gölgelerdeki gürültünün Sony’dekinden biraz daha az keskin görünmesi.
Her ikisi de genel olarak çok çekici JPEG’ler ve çok iyi görüntü kalitesi üretir, ancak genel olarak Sony’nin daha fazla ayrıntı yakalamasının ikisi arasındaki en önemli fark olduğunu düşünüyoruz.
Otomatik Odaklama
Her iki kamera da çok güçlü, çok basit AF sistemlerine sahiptir ve menülere girip gerçekten ihtiyaç duyulmayan eski özelliklerin bazılarını gizlemek ve geçersiz kılmak için birkaç ayar yaparsanız daha da iyi olan sistemlere sahiptir.
Her ikisi de sahnede çok küçük olan gözleri ve yüzleri bulacak ve ikisi de etkileyici bir ısrarla onları takip edecek. Her iki kamerada da, kameranın nereye odaklanmasını istediğinizi belirlemek için ekrana dokunmanız yeterli veya biraz çalışmayla, her iki kameranın da AF noktanızın altındaki her şeyi izlemesini sağlayarak AF joystick’i kullanmanıza ve kamerayı yukarıda tutmanıza izin verebilirsiniz. senin gözüne.
R6’da bu, izlemenin (ve yüz/göz algılamanın) odaklamaya başlayacağı yeri belirlemenize izin vermek için menü seçeneğini değiştirme durumudur, oysa ekranda yalnızca AF-C’yi ve ‘İzleme’ AF alanı modlarından birini seçmeniz yeterlidir. Sony. Her iki kamera da, mevcut AF alanı modlarının sayısını özelleştirmenize olanak tanıyarak işleri yönetilebilir bir sayıya indirmenize olanak tanır.
Her iki kamerayı da gruplar halinde yan yana çekme şansımız olmadı, ancak her ikisi de bireysel olarak son derece iyi performans gösterdi. Bunu yaptıktan sonra, birinin diğerinden daha iyi olup olmadığını netleştirmek için bu makaleyi güncelleyeceğiz, ancak her iki kamera da minimum kullanıcı girişi veya kamera kurulumu ihtiyacıyla son derece iyi çalışıyor. Fotoğraf makineniz yaklaşık iki yaşından büyükse, hem Sony hem de Canon ondan daha iyi performans gösterecektir.
Taşıma
İki kameranın kullanımı ve çalıştırılmasının ardındaki konseptler oldukça benzer: her iki kameranın da oldukça sağlam elcikleri, işaret parmağı ve başparmak için kadranları ve karşılaştırılabilir sayıda düğme var. Çekim yaparken üçüncü bir parametreyi kontrol etmek istiyorsanız, her ikisinde de kameranın arka yüzünde kadranlar bulunur. Ancak pratikte, kullanımları oldukça farklı oluyor.
Canon EOS R6, daha büyük, daha basit ve DPReview ofisinin yaptığı bir ankete göre daha rahat tutuşa sahip. Diyafram, deklanşör hızı ve ISO’nun ekran görüntüsüne bu parametreyi değiştirmek için dokunulabilir ve Q Menüsü, ortak ayarlar için düğmeleri Q Menüsü etkin olmadığında bu ayarların simgelerinin göründüğü yerlere yerleştirir. Bu, dokunmatik ekranın kullanımını teşvik eden çok basit bir deneyime yol açar.
Sony a7 IV deneyimi biraz daha karmaşık ama aynı zamanda daha özelleştirilebilir olma eğiliminde olabilir. Kameranın üst omzunda, varsayılan olarak Pozlama Kompozisyonu olan ancak başka işlevlere hizmet etmek üzere yeniden programlanabilen kilitlenebilir bir kadran var. Bu arada Fn menüsü tamamen özelleştirilebilir, dilerseniz çok daha belirsiz ayarlara erişmenizi sağlar. Bu ve ana menü dokunmatik olarak çalıştırılabilir ancak normal çekim sırasında ayarların dokunmatik kontrolü yoktur.
Genel olarak R6 daha basit bir deneyim gibi geliyor, ancak daha karmaşık işlevlerden bazılarına erişmek istiyorsanız menülere girme ihtiyacı duyma riskiyle karşı karşıya. Küçük bir kurulumla Sony, en sık kullandığınız ayarlara neredeyse anında erişim sağlar.
Vizörler ve ekranlar
Her iki kamera da 3.69M noktalı OLED vizör panelleri sunarken, Canon tam çözünürlüğünü daha fazla zaman sunuyor gibi görünüyor (panelin tüm ayrıntı seviyelerini kullanmak için Sony’yi daha fazla pil tüketen bir “yüksek ayrıntı” moduna geçirmeniz gerekiyor). Her ikisi de, onları meşgul ettiğinizde tekrar pil ömrünü etkileyen yüksek yenileme hızı modları sunar.
Canon vizöründe 0,76x büyütme sağlayan optikler bulunurken, Sony’ninki 0,78x büyütme ile çok daha büyük bir görüntü sağlar. Her ikisinin de 23 mm’lik bir bakış açısı vardır, bu nedenle gözlük kullanıcıları için benzer bir deneyim sağlamalıdır.
Arka ekranlar söz konusu olduğunda benzer bir hikaye: her ikisinde de tamamen eklemli dokunmatik ekranlar var. Canon’un ekranı daha yüksek çözünürlükte, 1.62M nokta 900 x 600 piksel çözünürlük verirken, Sony’nin 1.04M nokta ekranı 720 x 480 piksele eşit. Bu, Canon’a doğrusal çözünürlükte %25 artış sağlar.
Pil ömrü
Sony, büyük 16.4Wh NP-FZ100 pili birkaç yıl önce benimsedi ve aynasız kameralarıyla ilgili çoğu pil endişesi sorununu bir anda çözdü. Canon EOS R6, karşılaştırılabilir bir 16Wh kapasiteye sahip LP-E6NH piline rağmen, günlük dayanıklılık açısından Sony ile tam olarak eşleşemiyor.
Standart testler, Canon’a arka ekranını kullanarak şarj başına 510 ve vizörünü kullanarak 380 çekim derecesini verir. Bu arada Sony, arka ekranını kullanarak şarj başına 580 ve vizörünü kullanarak 520 çekim sunuyor.
Bu CIPA standardı numaraları, anormal derecede yüksek flaş ve görüntü inceleme kullanımına dayanmaktadır, bu nedenle, gerçekte alacağınız görüntü sayısını genellikle yetersiz temsil eder, ancak Sony’nin vizörden %35 daha yüksek rakamının sonuç vermesini beklemelisiniz. Canon’a kıyasla pil süresinde kayda değer bir gelişme.
Bu sayıların hepsi oldukça iyi, yani pil ömrü her iki kamerada da çok fazla sorun olmamalı. Çok sayıda video çekerseniz ve kendinizi bir pille çalışırken bulursanız, her iki kamera da Sony’nin çoğu şarj cihazından güç almaya istekli olmasıyla USB üzerinden yeniden şarj etmenize izin verirken, Canon daha akıllı, daha yüksek akımlı bir şarj cihazına ihtiyaç duyuyor gibi görünüyor, örneğin bir USB-PD özellikli cihaz.
HDR ekran için görüntüler
Hem Canon hem de Sony, yalnızca 8 bit JPEG’ler yerine 10 bit HEIF görüntüleri yakalama yeteneği sunar. Bu dosyaları çekmenin en zorlayıcı nedeni, ek ton aralığı için daha fazla kapasiteye sahip olmanın yararlı olduğu yüksek dinamik aralıklı bir TV’de oynatma için normalden daha fazla dinamik aralık yakalamaya çalışıyor olmanızdır.
EOS R6 yalnızca HDR HEIF dosyalarını çeker ve ek vurgu bilgisi yakalamak için Vurgu Tonu Önceliği modunu kullanmanızı önerir. Canon, Dolby Vision, HDR 10 ve HDR 10+ standartlarında kullanılan ‘PQ’ eğrisini kullanır. Geleneksel standart DR (SDR) ekranlarda çalışmak üzere tasarlanmamıştır ve kamera, paylaşmanız gerekirse, HDR HEIF’lerinizden geleneksel 8 bitlik JPEG’ler oluşturmanıza olanak tanır.
Buna karşılık Sony, 4:2:0 veya 4:2:2 renk çözünürlüğü seçeneğiyle istediğiniz herhangi bir renk modunda ve gama eğrisinde 10-bit HEIF’ler çekmenize izin verecek. Bu, Canon’a göre esneklik ve aynı zamanda önemli ölçüde karmaşıklık sağlar. Esas olarak, HDR TV’lerle geniş çapta uyumlu olan ve SDR ekranlarla da geriye dönük uyumlu olması beklenen Hybrid Log Gamma Picture Profile’ı kullanmanızı öneririz.
Sürekli Çekim
Her iki kamera da sürekli çekim için büyük iddialarda bulunuyor ancak her iki durumda da önemli uyarılar var. Genel olarak, her iki kameranın da otomatik odaklama sistemleri, aksiyon çekiminde oldukça usta oldukları anlamına geliyor, ancak teknik özelliklerinin ima ettiği gibi yoğun aksiyon çekimi için pek de donanımlı değiller.
Canon en çok söz veriyor ve muhtemelen bu iddiaların yanındaki daha büyük yıldız işaretini hak ediyor. Başlık iddiası, 20 fps’ye kadar çekim yapma yeteneğidir, ancak bunun için elektronik deklanşör modunu kullanmanız gerekir; bu, nesnenin çerçeve boyunca çok hızlı hareket etmesi durumunda bozulma olasılığı yüksektir. Ham çekim, elektronik deklanşör modunda 12 bit moduna (dosyalardaki dinamik aralık miktarını azaltarak) düşer. Mekanik deklanşör, pil %50’den fazla şarja sahip olduğu ve işlemci açısından daha yoğun bazı özellikler devre dışı bırakıldığı sürece, 12 fps’ye kadar (bit derinliğinde bir düşüş olmadan) çekim yapabilir.
Sony’nin 10 fps modu için daha az kısıtlaması var, ancak yine de çok sayıda küçük baskı var. Sürekli seri çekimler yaparken yine 12 bit’e düşer ve yalnızca kayıplı sıkıştırılmış Raw modunda tam hızını koruyabilir, bu da daha az dinamik aralık ve dosyaları çok fazla zorlamaya çalışırsanız ek bir artifakt riski anlamına gelir. Ve canlı bir güncelleme görmek yerine, kameranın az önce çektiği görüntü size gösterilir, yani eylemi takip etmeye çalışıyorsanız telafi etmeniz gerekir. Fotoğraf makinesinin kayıpsız sıkıştırmasını (veya kullanmaya kararlı olduğunuz çok fazla sabit disk alanınız varsa sıkıştırılmamış modunu) kullanın ve sürekli hız Canon’un sunduğu 6 fps’ye düşer.
Hareketli görüntülerde R6’nın elektronik deklanşörünün bozulmasını, Sony’nin dinamik aralığının kaybını fark etmekten çok daha fazla görme ihtimalinizin olduğuna inanıyoruz, bu da onu seçmekte zorlanacağımız 12 fps* ile 10 fps* arasında bir savaş olarak bırakıyor. arasında, çözünürlüğü hesaba kattığımız zamana kadar.
Video
İki kamera benzer başlık özellikleri sunuyor: 60p’ye kadar 10 bit 4K yakalama ile, ancak bazı önemli farklılıklar var, daha fazla kazıyorsunuz.
Canon EOS R6, sensörünün hafifçe kırpılmış bir bölgesini kullanarak video çeker (EOS 1D X III, benzer sensörünün tam genişliğinden 4096 x 2160 video çeker, ancak R6, 3840 x 2160 UHD 4K sunmak için bunun kenarlarını keser) ). Videosu iyi görünüyor ve orta düzeyde bir deklanşöre sahip (30p modunda yaklaşık 30ms ve 60p modunda 15ms).
Sony a7 IV, sensörünün tüm genişliğini kullanarak 30p’ye kadar 4K çekim yapar. Bu, 4K çekimlerde iletilebilecek maksimum ayrıntı düzeyine yaklaşan çekimler için 7K çekim anlamına gelir. 50 veya 60p yakalamaya geçmek, oldukça önemli bir 1,5x kırpma uygulamak anlamına gelir, bu da geniş açılı çekimler yapmayı zorlaştırır ve bir gürültü maliyeti getirir. Sarmal deklanşör Canon’dan biraz daha iyi olsa da: 30p çekim için ~26.5ms ve 60p modu için ~13ms.
Canon EOS R6, yoğun bir şekilde kullanıldığında (fotoğraf veya video için) aşırı ısınabilir ve bu da kayıt süresini sınırlayabilir, ardından ek kayda izin verecek kadar soğuması biraz zaman alabilir. Ayrıca maksimum klip uzunluğu 29 dakika, klip başına 59 saniye ile sınırlıdır. Sony, sıcaklık sınırlarını aşmak için bir menü seçeneğine sahip ve bu noktada neredeyse sınırsız çekim kaydedebiliyor. Kart kapasitesi dışında tek tek klipler için bir limiti yoktur.
Video
Sony’nin otomatik odaklama sistemi, fotoğraflarda kullanılana çok benziyor (ancak AF izlemeyi başlatmak istiyorsanız arka ekrana dokunmanız gerekecek). İzlemenin kendisi, fotoğraflarda olduğu kadar hatasız bir şekilde güvenilir gelmiyor, ancak yine de çok, çok iyi çalışıyor. EOS R6’nın video AF’si de benzer şekilde sağlam görünüyor: Sahnedeki nesneleri kendinden emin bir şekilde takip ediyor.
Video araçları açısından, Sony önde gidiyor. Alan derinliği içinde ne olduğunu gösteren bir ekran sunarak, çekim yaparken diyaframı seçmenize ve ayarlamanıza yardımcı olur. Ayrıca, Sony’nin kendi markalı lenslerinden oluşan bir seçkinin odak solumasını telafi etmek için görüntüleri kırpan ve yükselten bir özelliği de var. Ayrıca beklediğiniz zirve ve ayarlanabilir zebra pozlama göstergeleri de var. a7 IV, özel bir fotoğraf/video anahtarına sahiptir ve modlar arasında geçiş yaptığınızda hangi ayarların yapılıp hangilerinin yapılmayacağını belirlemenize olanak tanır.
Sony’nin lehine olan bir diğer detay ise Canon’daki daha az güvenilir Micro HDMI konektörü yerine tam boyutlu bir HDMI soketinin kullanılması.
Canon ayrıca fotoğraf ve video çekimi arasında iyi bir ayrım derecesine sahip ve ayrıca odaklama ve zebralar sunuyor. Genellikle Canon daha az seçenek sunar, ancak bunu genellikle mantıklı bir şekilde yapar: örneğin, Sony’nin “ne yaparsan yap” yerine, ekstra bilgilerden yararlanacağınız Canon Log veya HDR modlarında yalnızca 10 bit çekim yapabilirsiniz. yaklaşmak istiyorsun. Ayrıca özellikle videoda Canon’un görüntü sabitlemesinin a7 IV’lerden daha etkili olduğunu gördük.
Lensler
Sony, modern bir tam çerçeve aynasız fotoğraf makinesi sunan ilk şirketti ve ayrıca E-mount’un ayrıntılarını diğer lens üreticileriyle paylaşmaya istekliydi. Sonuç olarak, bunun için tasarlanmış diğer aynasız montajlardan çok daha geniş bir lens yelpazesi var. Bu, Tamron’un mükemmel ve nispeten uygun fiyatlı 28-75mm F2.8 G2’si ve Sigma’nın kompakt astar serisi gibi seçenekleri içerir.
EOS R6, yerel lens bulunabilirliği açısından rekabete yaklaşamaz, ancak şirketin ‘EF’ DSLR lenslerinin hemen hemen her birinin ve mevcut olan üçüncü taraf optiklerin kullanımına izin vermek için bir adaptör satın alabilirsiniz. o montaj için. Bu adaptör oldukça derindir (sensör ve lens yuvası arasında yeterince boşluk oluşturmak için kameranın önüne boş bir ayna kutusu ekler), ancak Canon SLR lensleriniz varsa bu harika bir seçenektir. EF lensler de Sony’ye uyarlanabilir, ancak performans daha az tahmin edilebilir olma eğilimindedir.
Diğer bir husus, Canon’un RF sisteminin Raw dosyalarına herhangi bir lens profili bilgisi yerleştirmiyor gibi görünmesidir: bu, Canon’un kendi Digital Photo Pro yazılımını kullanmadığınız veya yazılım satıcınızın her bir lensin profilini çıkarmasını beklemediğiniz sürece lenslerinizin bozuk görünebileceği anlamına gelir.
Sonuç
Sony a7 IV, şirketin Canon, Nikon ve Panasonic’in tam çerçeve aynasız yakın dövüşe katılmasından bu yana piyasaya sürülen ilk meraklısı modeli. Ayrıntıya ayrıntılı olarak bakıldığında, Sony’yi pazarın 2500 doların altındaki bölümünde en sevdiğimiz kameranın önüne çekmek için yeterli görünüyor. R6 kadar iyi bir kameraya vuran darbeler yok, ancak a7 IV darbeleri indirmeye devam ediyor: daha yüksek çözünürlük, biraz daha uzun pil ömrü, daha az kısıtlama ve videoda daha fazla destek aracı.
Yargıçların kararı Sony’nin yoluna gitmeli, puanlama E-mount için çok daha geniş lens kullanılabilirliğini yansıtıyor. Ancak o zaman bile, bölünmüş bir karar riski var .
Ve bundan sonra bile, evdeki izleyiciler, özellikle de mevcut bir EF yuvalı lens koleksiyonuna sahip olanlar, bu sonuca pekala itiraz edebilirler. A7 IV, kemer ile uzaklaşıyor, ancak R6’nın izleyicilerin çoğu tarafından değerli bir savaşçı olarak tanınması muhtemel.